Wet on Wheels
b4 in de hoge venen november 2009
Wegens het bekende chronische najaarstekort aan water in Ardennen en Eifel verplaatst opper Hans (van afhaak-Hans hebben we niets meer gehoord, waarschijnlijk samen met Ron aan het zeilen(-;) het bekende weekeinde in het najaar naar 12 en 13 December. Dan zit ik helaas (-;) heel ergens anders en voor die tijd wil ik eindelijk wel weer eens een keer naar de Ardennen. Geen water, dan maar op de mountainbike. Een oproep op het messagebord levert voldoende belangstellenden en even later zit ik op internet GPS tracks van Ardense MTB routes te downloaden. Al snel heb ik voldoende om een paar dagen mee te vullen.
Vrijdagavond halen we Jorn op en schuiven tegen tienen aan in de molen. snel krijgen we een rondleiding door de nieuwe bezigheidstherapie van Joyce en Hans en kijken met bewondering naar het interieur van dit antiek pand uit zestienhonderd of daaromtrent. Het belangrijkste staat echter in de kelder, een krat heerlijke La Chouffe en grottenbier uit de Kanse slijterij. Heerlijk die Chouffe, het enige wat je eraan overhoud is de dranktoeslag op de eindafrekening (-;) De volgende ochtend weer heerlijk fris eruit, dat hoef je met die Hollandse baggerbieren niet te proberen.
's Ochtends heeft grote Staay de broodjes uiteraard vers van de bakker en zijn de belgische vlaaien al ingekocht.
Wij vertrekken naar Malmedy, op het randje van de hoge Venen. Hans echter vertrekt vandaag met kleine Staay naar Vlissingen. Daar zal kleine Staay zich gaan inschrijven voor de zeevaartschool. Inderdaad, in de schoenen van zijn vader.
Vandaag zijn we dus met z'n negenen; Eline en Sven, Joost, Tom en Kira, Lex, Jorn, Saskia en ik. In Malmedy huren we snel een paar fietsen voor Tom, Kira, Jorn en Lex en vertrekken voor een echte Batavierse tocht.
Ik heb een route beloofd waarbij we minimaal 4 wildwater rivieren zullen verkennen...
Eerst volgen we Warchenne (numero uno, WW III-II-I aflopend, bovenin steil, smal en verblokt, onderin een lastige bos/weidebeek, nog steeds lastig want smal). Via een oude spoorbaan gaan we richting de rand van de Hoge Venen en beginnen aan onze eerste echte klim. Ik voorop, want ik heb de kaart. Dan echter Sven voorop want die heeft de kracht en conditie (-;). zo gaat het eigenlijk bij elke helling. Gelukkig kan ik met hem voorop hem zo wel af en toe een afslag voorbij laten rijden. Maar ja, daar ga je de oorlog niet mee winnen, tegen een militair in conditie.
Eenmaal op de eerste hoogvlakte tussen de Warchenne en de Warche aangekomen houdt Kira het voor gezien, ondanks het opscheppen van Joost, "Kira heeft pas nog 75 km gemountainbiked, dus dat zit wel snor", geeft de jeugd het op, de longen hebben vandaag niet de gewenste inhoud. Lex ziet zijn kans schoon en haakt ook af, blijkbaar is ons begin tempo net iets te hoog. Ze krijgen een extra kaart van me mee zodat ze rond Malmedy zelf nog wat kortere trajecten kunnen gaan fietsen.
Met z'n zevenen gaan we verder richting de hoge Venen. Een kilometer verder vallen we van de hoogvlakte het dal van de Warche in. "Vallen" is niet overdreven, via een eerste super steil pad denderen we een voor een naar beneden.
Vlak daarna wordt het nog steiler en moet ik zelfs achter mijn zadel met m'n bilspleet over de noppen gaan hangen om veilig af te kunnen dalen, dit lijkt de Alpen wel, zo steil. Zonder spd pedalen was me dit nooit gelukt, ik hang bijna onder de trapas. Eenmaal beneden blijkt het spd voordeel, de rest komt te voet naar beneden.
En alsof het nog niet genoeg is, ligt het laatste, even steile, deel van de afdaling vol met losse stukken steen. Hier geef ik het op, als ik hier op m'n muil ga heb ik echt schade, ik stap af. De rest volgt (-;).
Onder aangekomen wordt duidelijk waarom een batavier toch af en toe vreemd mag gaan, de Warche (numero due) kruist ons pad en in geen velde of wegen een brug te bekennen. De rest is nog bezig met de helling dus ik kan nog wel ongezien een flater slaan, snel zet ik aan en ga op tempo door de 20-30 cm diepe beek. Helaas, de bodem is toch verblokter dan ik dacht, balans weg, wankel, wankel, een voet nat. Op een been hinkelend met fiets probeer ik de ander voet droog over te krijgen maar uiteindelijk sta ik toch met beide hoeven aan de grond, in de Warche.
De rest gaat niet veel beter, Joost slipt bijna zijdelings op een rotsplaat onderuit, maar houdt het bij natte voeten, Jorn en Sven komen wel op de fiets over, maar moeten daarvoor zoveel tempo maken dat ze tot boven de knieen kledder zijn. Eline en Saskia zijn meer van het bedachtzame, trip, trip, met de fiets in de hand, enkel diep door het water.
Een eindje stroomaf bij de camping aan de Warche vlakbij Beverce moeten we steil omhoog tot aan de doorgaande weg van Beverce naar de hoge venen. We dalen een klein stukje af om bij het eerste hoogtepunt van de dag aan te komen. Het dal van de Tros Marets (numero Tres). Wildwater technisch een van de toppers van de Ardennen en Eifel. Vorig jaar heb ik deze met hoog water een keer kunnen varen en toen ook gezien dat er een redelijk pad langs loopt met zicht op de rivier.
Het pad is fantastisch, stevig omhoog en steeds smaller en verblokter, uiteindelijk moeten de fietsen op de nek voor de lastigste passages. De weg loopt hoog boven de rivier. Nou ja, "stroompje" is momenteel een afdoende naam, hier kun je, je enkels niet nat maken. Ik kan amper geloven dat ik deze smalle geul ooit gevaren heb. Ik herken echter de diverse punten waar we verkend hebben en diep beneden zie ik zelfs contouren van de passages die we toen af gedenderd zijn. Ongelooflijk hoeveel het scheelt als er een beetje water (90 cm op de Hoegne (-;) op staat.
Eenmaal boven bij de wegbrug tussen Mont en Xoffraix (ja, ja, je moet een beetje in kanotermen blijven praten) gaan we over de rand van de hoge venen naar het beginpunt van de Ruisseau de Pouhon (numero Quatro). Helaas dit is geen derogatie riviertje, maar als Hoegne, Tros Marets en Bayonne water hebben is dit een heel interessant snel slootje om nog even mee te pakken. Helaas, het mag niet...
Smal, snel en af en toe spannend verblokt maar nooit te, dat is de klassificatie per boot.
Per bike is het "een grote grijns", 5% downhill op een breed pad met relatief overzichtelijke bochten. Iedereen komt met een grote grijns het bos uitdenderen bij de samenvloeiing van de Ruisseau de Pouhon en de Bayonne (Numero Cinque).
Bovenaan de Bayonne zit nog een waterval van 6 meter, die wil ik zien. Linksaf omhoog dus. In tegestelling tot de Pouhon, waar we slechts eenmaal de rivier kruisten, zijn de Bayonne en het pad innig verstrengeld. De bruggetjes zijn een batavier te min dus denderen we regelmatig door de rivier.
Uiteindelijk komen we boven aan, op het randje van de hoge Venen vinden we daadwerkelijk de Cascade de Bayon. In totaal 6-7 meter hoogteverschil, 30 graden slide en de laatste 3 meter steil naar beneden. Mag niet, is geen derogatie, maar.....
Yeeesssss, dit is batavier waardig!
Vlak daarboven komen we weer bij de weg, volgen die een stukje naar het westen over de hoogvlakte bij Longfaye en duiken dan opeens weer een herkenbar bospad in, het begin van de lange afdaling langs de Ruisseau de Pouhon, weer eens wat nieuws voor de Batavier een "doppelt befahrung". Weer is het genieten om zo hard mogelijk de flauwe bochten in het smalle dal te nemen. We blijven nu de Bayonne stroomaf volgen en even later de Warche. Al met al kilometer na kilomter afdalen langs de wildbeken, het lijkt bijna op kanoen (-;)
Onderaan komen we weer uit bij het bruggetje bij de Camping aan de Warche. Het is iets na drieen, we hebben nog wel even. Snel op de GPS gekeken zie ik dat we ook achter de camping langs een route kunnen nemen. Jorn houdt het nu voor gezien, hij heeft regelmatig last van kramp in de benen en besluit verder langs de Warche af te dalen naar Malmedy.
Een goed keuze blijkt later, wij doorkruisen de camping en komen bij het pad aan de andere kant uit, deze draait naar links en daar ontmoeten we de steilste helling bergop van de hele tocht. Snel terug op kleinste voor en grootste achter doen we een poging maar stranden allemaal halverweg het eerste steile stuk.
Sven geeft het niet op, gaat terug en weer omhoog, weer moet hij eraf en weer gaat hij terug. Deze keer komt hij door het steilste stuk heen.
Hoewel een fractie minder steil, moeten we nog zeker een halve kilometer op de tanden bijten om helemaal boven te komen. Sven is uiteindelijk de enige die het hele stuk fietsend heeft gedaan.
Bovenaan kruisen we weer over een stukje hoogvlakte door het dorpje Chodes en komen uieindelijk in een mooi beukenbos terecht. Links staat een kapelletje, onze route gaat rechtdoor, denken we. Even later staan we aan het einde van de plaatselijke kruisgang. Dit kan de route toch niet zijn?
Een stukje terug hebben we de afslag gemist en viaeen schitterend stukje single track langs de steile verghelling kruisen we naar beneden. De haarspeldbochten dwingen ons iedere keer tot afstappen. Helemaal beneden eindigen we in het centrum van Malmedy.
groet, Menno
