Eau Rouge
1 maart 2007
Bruno staat alweer te kwispelen bij de deur, voor donderdag wordt er een lang regenfront verwacht en die middag zou de Hoegne we eens bevaarbaar kunnen zijn.
Eigenlijk kan ik niet, net terug van een week skien, ligt er een flinke achterstand. Uiteindelijk heb ik woensdagmorgen toch alles redelijk weggewerkt en besluit voor donderdag, dan zit ik toch in Eindhoven, een aantal afspraken te verzetten zodat ik, als hij loopt, om 12.00 uit Eindhoven naar de Hoegne kan rijden.
Om 7.00 uur SMS't Bruno al, ze gaan naar de Hoegne, alleen, balen voor mij, ze gaan 'sochtends al, de regenbui heeft zijn last te vroeg losgelaten en vroeg in de ochtend in de Hoegne al gaan stijgen.
De Hoegne moet je smeden als hij nat is, dus de mannen (Bruno, Mark en Wim) gaan donderdagochtend al op verkenning.
Om 11 uur, net tussen twee vergaderingen in krijg ik het trieste bericht dat ze op het instappunt van de Hoegne staan en.....
KLAAR ZIJN OM TE VERTREKKEN!
Shit, da's balen voor mij en top voor hun. Is er vanmiddag nog wat te varen vraag ik? Ja hoor, gaan we wel wat anders doen.
Helaas, ik kwam dus pas om 13.45 aan bij Passerelle de Belheid, de mannen (Wim, Bruno, Mark) kwamen toen net van het water (snik). Lees meer over hun tocht op de Hoegne...
Ik mag kiezen, doen we de Hoegne nog een keer, nu dan echter bij ca. 70 cm of gaan we de Eau Rouge varen. De keuze is moeilijk, ik heb de Hoegne al een keer bij 90 cm gevaren, toen was het een adrenaline trip in het begin, dus de rivier nu bij 70 cm eens rustig bekijken lijkt best leuk. Echter, de Eau Rouge heb ik nog nooit gevaren en mooie verhalen over gehoord...
Wik... Weeg... ik ben eruit, het wordt de Eau Rouge, toch altijd voor het nieuwe gaan las het kan. Op naar het circuit van Francorchamps!
Eau Rouge, peil 70+ cm op Hoegne
We zetten eerst twee auto's met onze droge spullen bij het bruggetje voor Challes en rijden daarna naar de Kartbaan aan het einde van het circuit van Francorchamps. Daar laden we af en stappen we in net na de tunnel naast de Kartbaan (vlak voor dit tunneltje hebben we op 20 januari staan dubben of dit het goede instappunt was en of er voldoende water was, het instappunt was OK, de waterstand toen, bij 60 cm op de Hoegne,duidelijk niet ).
De waterstand is nu net boven de 70 cm op de Hoegne en dalend , maar voor de Eau Rouge is dit helemaal OK, lekker vol en flink tempo. Aan het einde concluderen dat we in het bos nog wel wat meer water willen hebben om de verblokking daar echt interessant te maken, 80 cm Hoegne lijkt leuk, vaar je de Hoegne met perfect water en daarna even de Eau Rouge af raketten.
Niks negatiefs over de Eau Rouge nu hoor, hij is snel, enogzins verblokt en golft heerlijk. Maar ja, 'tis geen Hoegne wah!
We passeren nog twee tunneltjes, verlengde burggen waarna we het bos in duiken. Daar zit de enige serieuze boom van het hele traject. Deze moeten we echt omdragen. De volgende kunnen we uiteindelijk, zonder onze boot te verlaten, met enige boomacrobatiek toch verschalken.
Zoals gezegd staat de Eau Rouge goed vol en jaagt "Fast and Furious" zoals Gilbert op z'n bels zou zeggen door het bos heen.
Dew verblokking is leuk, maar nooit echt te heftig, de rivier komt nu net niet aan de WW III graad toe maar zit er wel heel dicht tegenaan door de hoge snelheid.
De keerwaters zijn eigenlijk best nog wel ruim voor zo'n klein beekje.
Halverwege een heerlijk walsje waarin we zelfs met onze semi-creekers spinnetjes kunnen dooddsrukken.
Op het einde nog even een stuwtje helemaal over rechts en dan zit het er weer op, we hebben denk ik net wat minder dan 2 uur gevaren. Omkleden, auto's halen en een pilsje pakken in Stavelot. Dan terug naar Nederland. Om half acht ben ik weer thuis, 500 km verder, een nieuw riviertje rijker.
Maar de volgende keer zeg ik mijn afspraken voor de ochtend ook af om de Hoegne weer te kunnen varen, dat weet ik zeker!
Menno
