Bekijk ook de film.
De aanloop.
Een week van te voren. Er is geen water. De regen die zal vallen valt veel te vroeg. En het lijkt alleen in de zuidelijke Eifel te vallen. Alles ver weg. Overleg met Anke. Kan het wel doorgaan? Of moeten we afschalen naar een normaal weekeinde met makkelijke beken of zelfs misschien de Erft? Afwachten!
De woensdag van te voren. Nog steeds geen juichende berichten over hoge waterstanden. Ook niet in de zuidelijke Eifel. Beslissing waar naar toe te gaan wordt een dag uitgesteld.
Donderdag. Heh! De peilschalen in het Lesse bekken gaan omhoog en de neerslagverwachting voor de komende dagen is ook nat. Toch gevorderden weekeinde dus. Het derogatiepasje van Anke is ook binnen dus veranderd de bestemming van ergens tussen Cochem en Trier naar Ave et Auffe in de zuidelijke Ardennen.
Vrijdag tijdens het werk worden de camping geregeld en de boswachter van het canton Bouillion op de hoogte gesteld dat we daar willen gaan varen.
Dan volgt het verhaal van de tien kleine negertjes. Hans is ziek, Cees F heeft zijn pasje nog niet binnen en idem dito voor Jacques. Nu zijn we nog maar met zeven. Omdat er een paar niet gevorderden ook wel willen varen koppelen we hen aan elkaar en laten gods water over de akker stromen. (*daar is een vruchtbare vaardag op de Rur bij Monschau uit voortgekomen)
Opeens is er een berichtje van Rob uit Delft. Een maatje van mij van de slalomwedstrijden uit een ver verleden. Hij zoekt nog aansluiting bij de een of andere ploeg. Hij weet nog niet waar en er is nog niks duidelijk. Maar hij heeft een kleine camper. Dus voor hem hoeft er behalve het aanmelden niks geregeld te worden.
Vrijdag avond zie ik dat Bram toch mee wil voor een nachtje en een dag. Gezellig! Van Rob nog geen bevestiging gehad maar we zijn vertrokken naar camping le Roptai in Ave et Auffe.
Zaterdag 1 februari 2020
Na een brakke nacht in een smalle brits ga ik brood halen. Ik zie de camper van Mark buiten de poort staan en na even zoeken ook die van Rob. Ergens om 23h gisteravond heb ik een belletje gehad dat hij ergens in het donker op een veldje onder de camping staat. Wel te rusten! Met de croissantjes op de achterbank durf ik het aan om hem wakker te maken.
Een paar uur later, na uitgebreid te hebben ontbeten en Jens verder niet meer in het centrum van de aandacht wenst te staan vertrekken we dan naar de Boven Lesse. Ik rij voorop en herken de weg. Maar opeens tussen Wellin en Redu bevreemd het mij en herken ik tussen de bomen het juiste bos niet meer. Ik verwachtte de afslag al veel eerder. Achteraf had ik nog drie km moeten doorrijden en dan had ik bij het roze huis de afslag naar Maissin wel herkend. Maar nu voert Rob ons aan en na nog een overleg midden tussen de weilanden met ruimtevaart schotels komen we bij het uitstappunt Pont des Barbouillons aan. Om niet nog meer vertraging te krijgen gaan alle droge spullen in de bus van Mark en binden we zijn boot even bij Bram op. Snel naar de instap en varen!
Ondanks alle vertragingen liggen we net na 11h met z’n allen in de rivier. Peilschaal is op internet dan wel stuk maar ouderwets met het oog aflezen geeft 90 cm aan.
Het eerste groepje met Mark, Boy, Bram en Rob is net vertrokken. En ik dobber als ‘vaarleider’ (ahem) van het tweede groepje van keerwater naar keerwater. Jens, John, Sanne en Anke komen achter me aan. En hier beginnen de eerste lessen van de Lesse.
Bij de boven Lesse is het niet verstandig om tegelijk de groep voor je in de gaten te houden, de groep achter je én je eigen vaarlijn. Speciale ontrading geldt om dit te combineren met een slaperige kop als gevolg van een slechte nachtrust.
Je raad het natuurlijk al. Ik doe het ,ondanks eerdere ervaringen op de Salm, toch. Slecht plan. Ik steek vast op een dun stammetje en weet me met mijn peddel op de bodem net overeind te houden. Sanne dirigeert Jens en John naar de zijkant en stapt uit om me van de boom naar beneden te trekken. De eerste schrijver is na drie minuten al bekend.
De Lesse vervolgt via een zeer kronkelig pad tussen veel bomen (staande en horizontale) zijn weg.
De passage “la Boule d’Or” is weer spectaculair en nog meer bomen dwingen ons om of heel goed op te letten of om te dragen.
Na het dorpje Lesse veranderd het karakter van de beek. Helemaal als van links ook de l'Eau d’Our erbij komt. Veel breder en meer volume van het water. Dit stuk is altijd heerlijk spelen in de keerwaters en walsjes achter de vele grote keien in de rivier.
In dit stuk komen nog meerder kleinere en grotere passages waar we onze armen helemaal leeg varen. Het “voetgangersbruggetje” heeft een enorm keerwater op rechts maar is vandaag moeilijk om in te blijven surfen.(geen foto) Virée à Chêne ( Krokodil bij Nirjhara) is een vernauwing van de rivier in een flauwe bocht naar links. Hier staat een heerlijke harde golf / wals die heel hard gaat. De rest is na ruim een kwartier wel een beetje verveeld en dan duurt het nog even voordat ik door heb dat ik hen toch maar verder naar beneden moet volgen. Zo gaaf is tie. (geen foto)
De laatste passage is de dubbele trap van Virée Jaiffe. Hier gaan we meerdere keren vanaf en zijn er diverse plekken in de golven waar je heerlijk kan surfen.
Met de armpjes helemaal leeg en opkomende spierpijn in de rug drijven we de laatste paar honderd meter naar het uitstappunt. Pont des Barbouillon bij Daverdisse.
Vaarders:
Groep 1: Boy, Bram, Mark, Rob
Groep 2: Anke, Sanne, John, Jens, Bart
Traject: Lesse van brug bij Maissin tot Pont des Barbouillons bij Daverdisse
Peilschaal: Resteigne 97 cm stijgend naar 116 cm . Maissin peilschaal was die dag defect maar cijfers zijn later toch weer getoond: 90 cm stijgend naar 100 cm.
