21 November – 7 december 2015
Al een jaar kijk ik uit naar deze vakantie. Het is dan ook iets bijzonders: Een kajak trektocht in Nepal met Europagaai. Na wat wikken en wegen, en natuurlijk overleg met Monique heb ik me aangemeld. Bij de invaarmiddag op Hohenlimburg bleek ook Sanne zich aangemeld te hebben. Dat bracht het aantal Batavieren op 2. Op zaterdag 21 november was het zover: de laatste dingen inpakken, nog eens controleren en wegen. Bij elkaar had ik 23 kg. Met mijn handbagage erbij kom ik in de buurt van 25 kg. Ruim onder de 30 kg die ik mee mag nemen. Nu alleen nog alle elektronische spullen erbij en ik ben kan de deur uit.
Om 11:30 uur zet Monique me af op Schiphol. Ik loop met 2 grote tassen, een peddeltas en een klein rugzakje als handbagage de vertrekhal in. Jasper van Europagaai was er om ons uit te zwaaien. Ontzettend jammer dat hij niet mee kon vanwege zijn knie. We reisden die dag met z'n negenen. Elisa, Ron, Peter, Frank, Martijn, Sanne, Stijn (EP instructeur), Albert Jan en ik. Iedereen had een grote berg bagage en een peddel bij zich. Bovendien gingen er ook nog 5 boten mee. Na wat heen en weer geschuif met bagage om overgewicht te voorkomen konden we eindelijk inchecken.
Na een overnachting in Doha komen we zondag 22 November aan In Kathmandu. Daar begint het grote wachten op Visa, de bagage en de boten. Gelukkig was Vera langs de douane gesneaked om ons op te vangen. Na uitgelegd te hebben dat de boten weer mee terug naar Nederland zouden gaan mochten we zelfs doorlopen naar de aankomsthal. Hier wachtten Erik (EP baas) en Ram (onze lokale expeditieleider) ons op. Na enkele halsbrekende avonturen met boten, karretjes en te nauwe doorgangen werden we in bussen geladen en konden we naar het hotel. Tijdens het ritje van ca 25 min. (Met dank aan het brandstof tekort) kregen we al direct een voorproefje van Nepal. Een mierenhoop met veel getoeter, door elkaar heen rijdende auto's, scooters en bussen. Overal mensen, stof en huizen in alle maten en stadia van volmaaktheid of ontbinding. Na een uurtje rust gingen we geld halen en vervolgens eten. Met Mariette, Senna, Karin en Ivo er ook bij waren we eindelijk compleet. Na het eten nog een biertje in de Tom&Jerry bar, dit is de kanobar van Kathmandu, en vervolgens naar bed.
De volgende dag gingen we eerst de boten klaarmaken. Ik had een blauwe Nomad 8.5. Na wat passen en meten had ik alles naar tevredenheid afgesteld. Nu maar hopen dat het nog steeds goed is met mijn kanoschoenen (die zijn bijna net zo lomp als mijn wandelschoenen dus ik heb goede hoop). De rest van de dag leidde een gids ons langs diverse plaatsen met een hoog cultureel gehalte zodat we in ieder geval niet volledig onwetend het water op zouden gaan.
Op dinsdag gingen we vroeg op pad naar de eerste rivier: de beneden Bhote Kosi. Of is het de upper Sun Kosi? Dat ligt er aan wie je gelooft. Ram zegt het eerste. Peter Knowles (auteur van White water Nepal) het tweede. Ik ben geneigd Knowles te geloven omdat de samenvloeiing van de Bhote Kosi en de Sun Kosi toch echt stroomopwaarts van het instappunt was. De Nepalese wegen waren op zijn zachts interessant te noemen. Maar de landschappen waren mooi. Halverwege was een korte pauze. Hier kwamen we mede-Batavier Gert tegen, die een zelfde tocht aan het maken was. Hier konden we omkleden en stapten we in. In 2 groepen zakten we de rivier af. Ik zat in het groepje van Stijn. Eerst een beetje invaren met oefeningen en daarna de rivier af. Samen met m'n buddy Ivo gingen van passage naar passage.in eerste instantie was de rivier redelijk rustig, maar geleidelijk aan werden de passages wat groter. Halverwege kwam de Balephi Kola erbij. Met een paar mooie passages met golven van 1,5-2 m kwamen we tegen 3:30 uur aan bij Sun Khosi beach camp waar we ons kamp opbouwden voor 2 nachten. De peddels van een cataraft dienden als tentpaal en een paar tarpen al tentzeil. Een zeiltje op de grond maakte de tent compleet. Na een lekkere maaltijd vroeg onder de wol.
Om 6:30 uur was het licht en werden we wakker. Met een heerlijk ontbijt achter de knopen gingen we de bus in om naar het begin punt van de Balephi Khola te rijden. Over de Arniko highway een stukje omhoog en dan de bergen in. Dit was een echte grade V rit met afgronden, modder, stroompjes, kuilen en een volkomen geschifte chauffeur. Na 2 uur waren we 17 km van het kamp en konden we beginnen. Ivo, Mariette, Peter, Sanne, Martijn en Karin gingen in het raft en de rest in de kayak. De Balephi was een mooie verblokte sloot met een goede bak water en een lekkere druk. We hadden een lang traject dus werd er stevig doorgevaren. Na een halve dag op grade III+ water kwamen we voldaan terug op het camp voor diner en weer vroeg naar bed.
Weer op bij first light. Vandaag zou de echte expedietie beginnen 270 km Sun Kosi. Onmiddellijk werden de spullen in gepakt en daarna het camp opgebroken, want we moeten veel kilometers maken. De hele Nepales crew was nu compleet. Samen met expeditieleider Ram, waren ook rafter Citra, safetykayakker Indra en junior guides, Rajesh, Jivan, Ramesj en Prem van de partij. De hele caravan bestond uit 16 kayak’s , 2 catarafts en een gewoon raft. Het traject wordt niet al te zwaar zonder een "grote" rapid. Wel lange uren in de boot op grade I. Gelukkig maakt het landschap veel goed. Er werd flink aan de peddels getrokken en plotseling was er dan toch die vette passage met een paar joekels van golven. Onderweg kwamen we Gert nog een keertje tegen. Na de lunch werden de passages wat steviger afgewisseld met stevige stukken vlak water. Om 16:00 uur maakten we kamp op een strandje. Na het eten gingen we vroeg naar bed.
De volgende dagen verliepen volgens hetzelfde patroon: ’s ochtends opbreken, veel peddelen over vlak water, een paar mooie rapids en daarna weer het kamp opbouwen. De vlakke stukken werden opgevrolijkt door af en toe met een balletje te gooien. In de rest van de tijd wist Erik het boek “I always get my sin” aan te vullen met uitdrukkingen als “swimming party” (er zat een walsje in de golftrein) en “living on someone elses pocket”. De lunch werd telkens op een klein strandje verzorgd door de cataraft crew. Werkelijk grote klasse.
De rapids werden groter en kwamen steeds dichter op elkaar. De rapids kregen namen, zoals: meatgrinder, Pre-anxiety, High anxiety en uiteindelijk kwamen we bij de zwaarste rapid van de tocht aan: Harkapur 2. Hiers tonden we met grote ogen te kijken hoe Ram, Vera, Indra, Rajesh, Frank, Stijn en Albert Jan naar beneden gingen. Frank hield de neus droog. Albert Jan haal de ondanks twee gelukte rollen jammer genoeg het einde niet in zijn bootje. Wel hulde voor zijn doorzettingsvermogen. Nadat iedereen was ingestapt gingen we door naar Harkapur 2. Minder stenen maar wel een serie golven van een meter of 3. Hier vond Stijn zijn Waterloo. Een schoudertje op een golf gooide hem op de kop en rollen lukte niet in al het schuim. De rest van het stuk bleven we stevig op gang met veel vlak en af en toe wat spektakel. Martijn en Mariette hadden een topdag en zaten te genieten in de boot. Ivo ging onverstoorbaar verder met waar hij goed in is, peddelen. Zelfs Frank zette af en toe een peddelslag meer dan nodig uit puur enthousiasme.
Op de vijfde dag voeren we het mooiste stuk van de Sun Kosi: de Jungle corridor. Mooie passages werden afgewisseld met magnifiek landschap. De hele middag wisselden vlakke stukken en passages zich af tot we bij Rhino rock kwamen. De neushoorn hebben we gemist maar de passage bestond uit een hele serie golven in de invaart, daarna een monstergolf die pulserend opbouwde en omsloeg. Daarna een hele serie hoge, asymmetrische golven met veel schuim. Kortom een geweldige klotsbak. Volgens Erik zijn we allemaal langs de grote golf gevaren. Nou ja, het beeld materiaal zal het wel uitwijzen. De bergen werden steeds groener en we hoorden steeds meer vogels. In totaal voeren we vier grote rapids af. Ieder keer weer met monstergolven afgewisseld met schitterende natuur. Aan het eind van de ochtend kwamen we bij een idyllische waterval met een klein poeltje waar we stopten voor een fotoshoot. Na de lunch vlakte het water af en kwam er weer wat bewoning.
Op de zevende dag van de expeditie kwamen we bij de monding van de Tamur. Hier lieten we een deel van onze spullen achter, stapten Ivo, Mariette, Peter, Sanne, Martijn en Karin weer in het raft en gingen we met een kleiner gezelschap naar Chtar. Hier stond een bus op ons te wachten die ons naar Mulgat aan de Tamur reed.
In Mulgat sloegen we ons kamp op zodat we de volgende dag klaar waren voor het mooiste stuk van de reis, de Tamur. Dit zou een wilde rivier zijn.... Na een ontbijt met havermoutpap met amandelen, appel en rozijn gingen we het water op. Het eerste half uur was tamelijk tam. Een beetje hobbelen. Daarna, welkome Nepal. Vanuit het niets zaten we weer in een megarapid met joekels van golven, schuim tot over je oren en adrenaline eruit spuitend. Daarna ging het los. De ene stevige rapid na de andere mega passage volgde elkaar in hoog tempo op.
Op een plek bij een dikke IV+ rapid met 2 stappen hebben we even gescout. Sommige voeren achter moedertje gans (Vera) aan terwijl anderen hun eigen lijn voeren. Dit ging gewoon de hele dag door. Halverwege de middag moest Albert Jan nog even de benen strekken. Verklaring: "Mijn boot zat niet zo lekker, mijn hoofd kwam namelijk niet meer boven water". Goede reden. Uiteindelijk kwamen we in een kort maar mooi kloofje en vonden we de rest van onze spullen wee bij de samenvloeiing met de Sun Khosi. Een absolute topdag. ’s Avonds werd er in het dorpje een varken geslacht en kregen we barbecue.
De laatste vaardag van deze vakantie. Nou ja, vaardag? We gaan maar een klein stukje van de samenvloeiing van de Tamur naar Chatra. Frank, Mariette en Ivo vertrokken al redelijk vroeg. Zij vliegen naar Kathmandu. De rest heeft de ochtend vrij om te relaxen, te zemmen en weer helemaal lakker schoon te spoelen. Na de lunch stapten we weer in de kano, bezochten een tempel om en steentje op te tillen en maakten onze laatste kayakkilometers. In Chatra weren we door een grote menigte opgewacht. Er bleek een crematie geplant de zijn een paar honderd meter stroomafwaarts van onze uitstapplek. Wij waren echter veel interessanter. Nadat we omgekleed waren en alles opgeladen te hebben gingen we voor een portie dalbat (rijst met linzen) naar dezelfde plek als twee dagen daarvoor. Hier brachten we de rest van de tijd door tot we naar Kathmandu konden vertrekken. Vanwege de interne spanningen moesten we onder militaire begeleiding in colonne rijden. In colonne, inhalend bij 90 km/uur over donkere bochtige, hobbelige wegen in de kou. Kortom, een helse dodenrit waar Drs P. nog een puntje aan kon zuigen. Via het Chitwan National Park reden we langs de Trisuli rivier naar Kathmandu. Drs. P had gelukkig geen gelijk gekregen: Kathmandu is een mooie stad en gelukkig net niet te ver.
Na me opgefrist te hebben in het hotel ging ik de stad in. Na een uurtje rondgelopen te hebben kwam ik Ivo, Frank en Mariette tegen. Vooral Ivo had een bewogen vliegreis achter de rug. De airport security had geprobeerd hem te bestelen van $600. Alleen omdat hij zo goed had opgelet was dit mislukt. ’s Avonds gingen we met de hele groep uit eten. Ik ging lekker slapen. Voor mij was het klaar.
De laatste dag nog wat ronddolen door Kathmandu, foto’s maken, souvenirs kopen, met z’n tienen in riksja’s stappen (is wat regelen, financiën kloppen nooit, maar wel erg leuk) en daarna weer terug naar Nederland.
Jacques
Wil je ook? Voor 2016 is er weer een toch gepland: //www.europagaai.nl/nl/kajak/wildwaterkajakken/locaties/nepal-expeditie.html
