Swalm Tocht 24 oktober 2010
Ik ben niet zo goed in het verhalend schrijven van gebeurtenissen en het is al weer eeuwen geleden dat we naar de Swalm zijn gegaan, toch wil ik het proberen. Anders ben ik bang, dat als ik mijn gezicht laat zien op het clubhuis, Hans mij onder z’n kano bind en nogmaals de Swalmtocht gaat varen. Ik vertel de dag vanuit mijn eigen beleving, omdat ik het met mijn eigen beleving die dag druk zat had. Mocht ik gebeurtenissen over het hoofd hebben gezien dan, kunnen jullie in 4-fout een klacht in dienen bij de directie. Ik zal me trouwens eerst even voor stellen ik ben Jasper de Glas en ben net nieuw bij de batavier. De Swalmtocht was dus ook mijn eerste ervaring met de batavier en het echte kanoën een soort ontmaagding dus.
Op 24 oktober (2010) scheen er, in tegenstelling tot alle andere dagen die maand redelijk wat zon. We begonnen de dag met het verzamelen op het clubhuis. Na het instap punt van onze tour redelijk snel te hebben gevonden laden we de kano’s uit en vetrokken de chauffeurs naar het eindpunt met alle auto’s om met een auto terug te komen. Dit was voor mij een nogal ongebruikelijk en net te snappen ritueel.
Hans begon de dag goed, want bij het in stappen van zijn “open kano” (sorry als ik niet de juiste term gebruik Hans, ik ben een groentje ik weet het) liep de kano vol met water (zie foto links boven). Nadat iedereen dan toch redelijk droog in zijn kano zat, voeren we verder de Swalm op. We kwamen er echter al snel achter dat er nogal wat opstakels in de Swalm lagen genaamd bomen zie foto’s links. Al snel besloten we ons zelf gebracht eten op te eten op een veldje, er was zelfs een barbecue en vuurkorf mee genomen in de kano’s erg gezellig en vooral lekker dus (zie foto’s rechts boven). Echter ervaren als ik ben in de kano sport had ik mijn sateetjes in de auto laten liggen die naar het eindpunt was gereden. Misschien heb ik toch het eerder genoemde ritueel niet helemaal goed begrepen.
Nadat we de lunch op hadden voeren we verder de Swalm op. Na drie kwartier varen echter kwamen we bij een watervalletje onder een brug. En hier ging het voor mij die dag mis. Ik voer af op bramen struiken en dacht daar wil ik niet in terecht komen. Ik maakte een niet zo slimme beweging en ja hoor, de ontgroening was een feit; ik kapseisde half, ik lag zo dat m’n kano langzaam maar zeker zich met water vulde, maar stond nog met een peddel mijn kano omhoog te houden (de Swalm is erg ondiep). En daar kwamen ze dan: Ben en zijn zoontje als ware baywatch helden hielpen ze me overeind jammer dat de tune ontbrak van baywatch. Bij deze nog bedankt mannen.
Na het water uit mijn kano te hebben gehoosd kwamen we steeds verder de natuur in. Geen huizen meer, geen autogeluiden, complete stilte en serene rust. Dit heeft op mij een onvergetelijke machtig mooie indruk gemaakt. Alleen het geluid van peddels en vogels; schitterend. Uit eindelijk kwamen we uit bij een schitterende plas waar ook onze auto’s stonden. Na een paar lekkere biertjes van de lieve meiden waar van ik de naam niet meer weet (sorry ik ben slecht in namen) reden we terug naar Nijmegen waarna ik thuis deinend in mijn in slaap te viel.
Jasper
