Mijn allereerste slalomdag op stromend water.
Volgens initiatief van Anke stonden we zaterdag 22 oktober met zijn zessen in het zonnetje bij de club en maakten ons op voor een dagje slalommen op stromend water bij de HKC. Als ultieme beginner was ik blij dat ik met de veiligheidsmiddag de baan eerder al zwemmend als slachtoffer had verkend. Ik wist in ieder geval hoe ik gered moest worden.
Ik deed mijn best de meest stevige plastic boot en peddel uit de loods te vinden. Het uitje was speciaal genoeg om Menno de ladder op te krijgen en een écht wildwater spatzeil voor me uit te zoeken. Met deze uitrusting zou ik vast ook mee naar de Alpen kunnen.
Na enkele rondjes met Saskia over de Steve Biko hadden we de A50 gevonden en kwamen we weliswaar zonder gebruik van navigatie aan in Sint Oedenrode. De zon hadden we in Nijmegen achtergelaten. Naast een wolkendek troffen we bij de HKC enkele verdwaalde lokale zondagsvaarders aan (red: team UKC). Gelukkig waren ze zo gastvrij hun verse koffie en slalombaan met ons te delen.
Maar… wij hadden geen tijd voor de koffie. In no-time lagen de eersten al soepeltjes in het water, en ik volgde zo goed en kwaad en stuntelend als ik kon. Snel stroomafwaarts naar het achterste gedeelte waar het er veiliger uit zag. Het was wat onwennig om van alles onder je boot te voelen gebeuren, maar na enkele keren traverseren (Jaa, opkanten!) durfde ik het aan om met een half parcours van Anke mee te peddelen.
Alle techniek over poortjes en lijnen en bogen die Maarten tot in den treuren erin heeft proberen te werken was nergens te bekennen en elke keer werd ik langs de poortjes op gedreven. Anke bleef me bemoedigend toelachen en tips geven totdat het me dan éindelijk lukte tussen die paaltjes door te varen.
Marlou vaarde ondertussen rondje na rondje en kreeg het steeds beter onder de knie.
Dat wilde ik ook! Dus was het tijd om wat meer stroming op te zoeken. En terwijl ik als een gek peddelend dacht dat ik de stroming overmeesterd had en de overkant had gehaald, werd mijn achterpunt opeens verzwolgen door het keerwater. Jezus. Serieus?
Omdat Menno inmiddels al een dik half uur op de kant foto’s stond te maken voor dit verslag, zag hij mijn gestuntel met leden ogen aan en, om verdere imagoschade van de Batavieren te voorkomen, legde hij alles over het in- en uitvaren van een keerwater nog eens fijntjes uit (Ooohh, ópkanten…).
Hoewel ik de nóg grotere stroming twee keer moest oversteken om bij mijn boterhammetjes op de kant te kunnen komen voor een korte lunchpauze, brak de zon door en kon ik eindelijk even ontspannen. Het was leuk om toe te kijken hoe de anderen doeltreffend een parcours dwars door een golf wisten te varen.
Samen met Bart joelden we de rest toe als ze poortjes wel (of niet) haalden.
En het was vanaf deze hoek dat ik me realiseerde dat stromend water vanuit een bootje zo groots voelt. Maar de woeste wilde stroming van zojuist leek vanaf deze plek niet meer dan een leuk kabbelend stroompje. Niet zo aanstellen dus en weer gaan met die banaan!
Het liefste zou ik nu willen vertellen dat ik de golf ging bevaren omdat ik vond dat ik daar nu competent genoeg voor was. Maar in werkelijkheid was het keerwater sneller dan ik. En terwijl ik startte met peddelen met een traverse voor ogen, zat ik opeens met mijn puntje in de golf. Bart kon zijn enthousiasme over mijn voortvarendheid bijna niet inhouden en aangemoedigd door de rest plantte ik mijn bootje geheel onhandig linksom of rechtsom in de stroming. Ik speelde met de stroming en de stroming speelde nog meer met mij.
Nadat ik er die dag achter kwam dat ik nog steeds niet kan eskimoteren, probeerde Bart mijn boot in een vergeefse poging te redden met één hand en was ik veroordeeld tot het schrijven van dit verslag.
Helaas heb ik te weinig oog gehad voor mijn groepsgenoten om te kunnen beschrijven waar zij zich die dag mee bezig hebben gehouden, maar ik zag wel geconcentreerde en blije gezichten (zie foto’s). Vooral toen Saskia nét voor vertrek naar huis op een prachtige gele boot stuitte waarmee ook zij kon gaan ondersnijden. Maar wat ze daar nou precies mee bedoelen kom ik mogelijk in de toekomst nog op terug.
Lilly
