Erwtensoep & IJs, verslag van de wintertocht op de Weerribben 16-12-12
Zondagochtend vroeg verzamelden een groot aantal Batavieren zich bij het clubhuis om te gaan varen. De ene groep ging wildwatervaren in de buurt van Monschau en de andere groep zocht het vlakke water van de Weerribben op. Voor ieders wat wils bij onze vereniging.
Rond kwart over elf gingen we bij het Buitencentrum Weerribben te water om de groene weerribbenroute van Staats Bosbeheer te varen. Deze route van 14 kilometer is goed gemarkeerd maar omdat wij, eigenwijs als we zijn, hem andersom voeren, hadden we aan de bordjes niet zo veel. Misschien is dat ook wel de reden dat we een keer verkeerd afsloegen en een extra rondje moesten maken.
Gelukkig is dat geen straf in dit prachtige natuurgebied. We voeren door kleine kreekjes, langs bossen met elzen en berken, langs rietlanden en langs de beroemde trilvenen. Dit zijn graslanden op een dunne laag grond die drijft op het water. Als je er op staat en springt dan voel je dat de grond meeveert als je neerkomt (of je zakt er doorheen en staat in het water).
Het weer werkte ook goed mee, het was niet erg koud en op een paar druppels na bleef het de hele tocht droog. Het enige meteorologisch minpuntje was dat de zon zich meestal verstopte achter de wolken.
Ondanks dit aangename winterweer hadden we de Weerribben voor onszelf. Afgaande op het grote aantal aanlegplekken wordt hier in de zomer veel gevaren, maar op onze tocht kwamen we niemand anders tegen. Zelfs de dieren lieten het, op een enkele eend en reiger na, afweten. Hierdoor kwam vooral de rust en de doodse stilte van het gebied goed tot zijn recht. Als we even niet peddelden was het er doodstil, en dat maak je in ons drukke landje zelden mee.
Hoewel stil, op een gegeven moment werd de rust wreed verstoord door een luid gekraak. Op het water lag een laagje ijs van circa anderhalve centimeter dik en daar moesten we als een vloot ijsbrekers doorheen ploegen. Voor de meesten van ons was dat een leuke nieuwe ervaring (en stof voor sterke verhalen).
Tegen het einde van de route begonnen we het toch wat koud te krijgen en werd het tijd voor de erwtensoep. Wim en ik warmde met een benzinebrander de soep op, terwijl de rest nog een extra rondje voer. Daarna kon iedereen opwarmen met vegetarische erwtensoep of erwtensoep met gekookte worst.
Dat had natuurlijk ge-Rookte worst moeten zijn, maar ik was tijdens het boodschappen doen mijn leesbril vergeten. De soep smaakte er gelukkig niet minder om. De brownies van Myrthe en de gevulde cake van Nanda maakten de vaartocht culinair compleet.
Hierna was het nog maar een klein stukje peddelen naar het eindpunt. Daar kwamen we in de schemering aan en we genoten van de kerstlampjes in en om de huizen. Zo'n mooie stille tocht had ons laten vergeten dat het bijna kerstmis is.
In het donker en onder aanmoediging van een flinke kolonie kauwen en kraaien laadden we de boten weer op en vertrokken naar Nijmegen. Moe en voldaan van deze laatste vlakwatertocht van dit jaar maar vol plannen voor 2013.
Jack Stoop
