Down Under
Eindelijk!! Vier en een halve maand naar Australi en Nieuw Zeeland! In 1990 was dit idee al geboren om in het nieuwe millennium naar Down Under af te reizen. De voorbereiding op deze reis bestond voornamelijk uit inlezen, surfen op internet, een grove reisopzet maken, je huis voor die tijd verhuren, vlucht boeken, rugzak pakken en gaan!
In Australi aan de oostkust begonnen. Een auto gehuurd en de kust afgetoerd. Een prachtige rit door nationale parken met regenwouden en prachtige stranden en oceaan. Van alles gezien. Van honderden kangaroes tot walvissen, zeeschildpadden, enorm veel vogels en haaien. Aan deze kust verschillende keren gedoken in het Great Barrier Reef. Hier helaas geen zeekayaktocht kunnen maken. Er stonden andere wensen op het programma. 
Na 5 weken ben ik doorgevlogen naar Darwin, het noorden van Australi. Oftewel Crocodile Country. Jullie begrijpen het al. Hier heb ik geen kanotocht gemaakt. Leek me niet zo gezond. Hier hebben we een jeep gehuurd en hebben prachtige tochten gemaakt door Kakadu en Arnhem Land.
Na 3 weken doorgevlogen naar hartje Australi. Daar natuurlijk Ayers Rock bezocht. Indrukwekkend. We zijn er omheen gewandeld en kregen een hagelbui op onze kop. Kun je het voorstellen: Hartje woestijn en dan dit!? Het bleek ook erg uitzonderlijk te zijn. In deze omgeving hebben we enorm veel gewandeld en getrokken. Ook hier was de natuur overweldigend. Rauw en meedogenloos. Maar mede daardoor betoverend mooi van schoonheid.
Van hieruit de trein(24 uur) gepakt naar het zuiden: Adelaide. Meteen weer een auto geregeld en doorgereisd naar Kangaroo Island. Hier struikel je over kangaroos, walibis, miereneters, vogels, zeeleeuwen, pelikanen en ga zo maar door. Adembenemend!
Mijn verblijf in dit land zat er bijna op en mijn eindstation was Sydney. Oftewel: back to civilisation! Daar trof ik mijn reisgenoot voor Nieuw Zeeland. Van Sydney heb ik helaas niet veel kunnen zien. Alleen het plafond van het hotel. Ziek dus en niet te zuinig. Maar een penicilline kuur doet wonderen en op het geboekte tijdstip kon ik afreizen naar Nieuw Zeeland waar mij prachtige kanotochten stonden te wachten .
Op naar het Fjordland op het Zuidereiland. Dit deel wordt vergeleken met de fjorden in Noorwegen. Om in de Doubtful Sounds te komen moesten we eerst een boottocht maken van een uur en daarna nog een rit van 3 kwartier om bij de start te arriveren. Met een kruiser voeren we door de Sound. In dit gebied regent het 5 van de 7 dagen. We hadden geluk. De zon scheen. Tegen het eind van de middag bereikten we de monding. Een enorme branding. Veel dolfijnen, pinguns en zeehonden. De volgende morgen kregen we de kans om de omgeving per kano te verkennen. Begeleid door dolfijnen maakten we een tocht langs steile rotsen, die dropen van de vele kleine watervallen. Niemand anders in deze Sound dan een paar kanors op spiegelglad water. Het kon niet stuk.
Een paar dagen later heb ik me aangesloten bij een groep van 8 kayakkers om de Milford Sound te gaan verkennen. Een fjord met nog steilere bergen dan de voorgaande en nauwere doorgangen. Prachtig!
Het weer was ons nu niet ter wille. Het eerste stuk konden we nog beschut varen, maar toen we eenmaal de bocht om waren trok de wind stevig aan en begon het flink te regenen. We voeren in 2-persoons kajaks, met roer. Mijn medepassagier(een Canadees) had veel rugproblemen vanwege zijn zitje en kon zich daardoor niet volledig inzetten. Dat leverde geen problemen op totdat het roer brak. De kabel was versleten en had het begeven. Jullie begrijpen dat dat hard werken werd om de boel op koers te houden. De terugweg verliep vlotter. Door middel van een vlot en een zeil waren we in no time weer terug bij de start.
Dat werd snel omkleden en terugrijden. Het busje waar we mee terug zouden rijden was bewerkt door een Kea. Dat is een papagaai die in de bergen leeft en zich o.a. graag tegoed doet aan rubbers van autos. Stukken waren er uit verdwenen en de restanten hingen er triest bij.
Met mijn reisgenoot de tocht naar het noorden van het Zuidereiland voortgezet. Daar hadden we een piepklein huisje aan de Wanganui Inlet. Een natuurlijke inham van de zee. Een prachtig gebied waar eb en vloed vrij spel hebben. Een walhalla voor watervogels en zeekayakkers. Daar heb ik me na enige navraag aan kunnen sluiten bij drie zeekayakkers.
s Middags om 4 uur (vanwege het getij) vertrokken we. Ons doel was om een rivier op te varen die uitmondt in deze inlet. Het was alleen mogelijk om de oorsprong te bereiken bij hoog water. Het werd een tocht met hindernissen. Over en onder boomstammen door. Wachten tot het water hoog genoeg was om verder te kunnen en weer wachten op de kentering om gebruik te kunnen maken van de stroming om terug te kunnen varen. Een tocht door het regenwoud van Nieuw Zeeland kompleet met boomvarens en Kiwis. Pas na zonsondergang zat de tocht er op. Van deze sympathieke medevaarders afscheid moeten nemen en me weer aangesloten bij mijn reisgenoot.
Op naar de Abel Tasman Zee. Daar stond me een driedaagse trip te wachten langs de kust.
Een azuurblauwe zee omlijst door witte stranden, goed gezelschap en een stralende zon. Je kunt je je er wel iets bij voorstellen. Een heel relaxte trip. Toch moet je waakzaam blijven, want tijdens de tweede dag stak de wind enorm snel op. Van windstil werd het in 5 minuten minstens windkracht 5. We kregen dus aardig wat om de oren, maar dit duurde niet lang want een beschutte kampeerplek was snel gevonden. Na drie dagen weer afscheid nemen, adressen uitwisselen en een uitnodiging om rond de Fidji-eilanden te komen varen(Iets voor de club?!).
Het jaar 2000 naderde zijn eind en om dit in stijl af te sluiten hadden we een pittoresk onderkomen in een dorpje met maar 25 inwoners aan een baai van de Marlborough Sounds.
Ditty,mijn reisgenoot, wilde ook wel eens ervaren wat kanoen nou eens was. Zo gezegd zo gedaan. Een boot gehuurd op oudjaarsdag en een tocht door de Pelorus Sound gemaakt
Veel wind uit de meest onverwachte hoeken, een stralende zon en na afloop een enthousiaste vaarmaat. Een waardige afsluiting van 2000!
In het nieuwe jaar doorgereisd naar de Charlotte Sound. Ditty ging wandelen, ik zou aan mijn laatste kanotocht van deze vakantie beginnen.
Met een groep van 7 personen hebben we ons met een watertaxi, beladen met de kanos, bagage en foerage, af laten zetten aan de monding van de Sound.
De eerste dag was meteen hard werken. Windkracht 4-5 en de wind draaide regelmatig. We moesten flink doorscheppen om op onze eerste kampeerplek aan te komen.
Tijdens de tweede dag een eiland bezocht waar de natuurbescherming bedreigde vogelsoorten fokt. De vogels kennen hier geen natuurlijke vijanden en gaan rustig op je schoenen en je hoofd zitten.
De laatste dag werd afgesloten met een zeilrace. Met windkracht 4-5 in de rug is het goed zeilen. Als een speer vlogen we de haven van Picton in.
Het was een bont gezelschap: Drie Brazilianen, een Canadese, een Brit uit Singapore , een Kiwi en ondergetekende. Zo veel verschillende nationaliteiten, maar geen grenzen. De avonden verstreken met praten, mondharmonica spelen, sterke verhalen vertellen enz. Dit alles ondersteund door de nodige flessen met inhoud die uit de meest vreemde hoeken opdoken.
Ook nu kwam weer het moment van afscheid en .
Mijn eindeloze vakantie zat er bijna op en er restte nog een week om rustig naar Christchurch terug te reizen en het vliegtuig te pakken om op 15 januari weer voet op Nederlandse bodem te kunnen zetten.
Australie was prachtig! In Nieuw Zeeland heb ik o.a. kunnen proeven hoe het is om daar te zeekayakken. Adembenemend! Zeker voor herhaling vatbaar! Ik ga terug!!!!!!
Marie-louise
