Alpenweek Lago Maggiore mei 1991
Deelnemers: John Smit, Marietje Geverink, 4 Zwitsers en Menno van Renswoude
Even nog uit mijn geheugen putten: John en Marietje hebben een verjaardag in Varese aan een van de Italiaanse meren. Ik besluit met ze mee te gaan om nog aan wat vaarmeters te komen. Vrijdagavond zijn we uit Arnhem vertrokken. De hele nacht doorgereden en de volgende ochten komen we ergens in Zwitserland een auto met boten tegen. Snel drukt John ze van de weg om erachter te komen waar ze gaan varen. Het zijn 4 zwitsers uit de omgeving van Zurich. Ze gaan de Verzasca aan het Lago Maggiore varen. Mogen we mee? Kein problem!
Verzasca
De Verzasca ziet er schitterend uit. In een wijd dal heeft de Verzasca in de rotsige bodem een eigen kloof uitgesleten. Schitterende grillige patronen. Absoluut een van de allermooiste rivieren die ik ooit gevaren heb.
Een van de moeilijker passages aan het begin van het traject. Ik heb ooit eens in een duits boek deze zelfde passage gezien waarbij een duitser een stevige vaarfout maakt en bijna dwars komt voor het blok waarvan de punt onderaan de foto nog net is te zien, op die foto staat het water flink hoger. Daardoor weet ik nu dat wij het geheel bij hooguit gemiddelde waterstand hebben gevaren..
De hele rivier stikte van dit soort passages, vaak toch even gaan kijken wat er precies kwam. Twee van de zwitsers waren echt goed (kort bootjes ook). De andere twee waren duidelijk minder en moesten zo af en toe eruit gehaald worden.
Hierboven een van de klassieke Verzasca passages, hooguit twee meter breed met een bijna haakse doorgang. Een van de Zwitsers vaart hem. Wij dragen toch maar even om.
Rechtsboven de onbevaarbare waterval in het tweede deel van de Verzasca (deel 1: WW III-V, Deel 2: WW IV-V en deel 3: WW V-VI). Voor zover ik kan beoordelen hebben we met z'n allen deel 2 gevaren en zijn twee van de zwitsers samen nog deel 3 gaan varen/vliegen.
Schitterende steenformaties overal in de rivier.
Op weg naar het uitstappunt van het tweede deel, de romeinse brug van Lavertezzo. Wij tappen uit, 2 van de zwitsers varen, vliegen, springen, zwemmen de laatste 3 kilometer (WW V+).
We zoeken een camping in het dal van de cannobino, Camping "Vall Romantica".
Cannobino
De tweede dag zijn we met diezelfde zwitsers de Cannobino gaan varen. Ook weer een absolute topsloot, zie hierboven een van de weinige foto's van deze tocht. Een grandioze kloof met wanden tot honderd meter steil omhoog. Eenmaal erin kun je er ook niet meer uit, ja, op het einde, verder niet.
Veel watervallen, verblokte passages, klasse IV en misschien iets daarboven. Het water stond niet echt hoog dus veel meer dan WW IV is het naar mijn mening niet geweest. Wel een grandioze ervaring en zeker iets om ooit te herhalen. Hier ook voor het eerst in aanraking gekomen met het begrip 'Zwangspassage'; een stevige wildwater passage WW IV of meer die je niet om kunt dragen. De Wanden gaan steil omhoog en de enige weg is 'Varen kreng'. Heel apart om dat voor de eerste keer mee te maken. Dat is ook de reden waarom je bij dit soort rivieren zo goed de waterstand moet kunnen beoordelen. Zo'n 'zwangspassage' kan bij een hogere waterstand volledig onbevaarbaar worden en levensgevaarlijk. Terug kun je niet meer dus wat wordt het dan?
Na deze twee vaardagen zijn John en Marietje nog naar het feest geweest. Daarna hebben we de rivieren in de omgeving verkend maar nergens was voldoende water (vandaar ook waarschijnlijk dat we de Cannobino konden varen). Via het dal van de Inn zijn we uiteindelijk weer naar Nederland gereden.
Menno
