Tessin mei 2010, Ribo falls
We proberen vandaag een beetje op tijd te vertrekken, want we willen de beneden Verzasca varen. Dus moeten we op tijd op t water zitten, anders zal de sneeuwsmelt het water te hoog maken. Als we daarna nog tijd over hebben wil ik graag een payback-kans op Ribo-falls, die ik gisteren niet aandurfde.We vertrekken inderdaad nog wel redelijk op tijd, zij het iets later dan afgesproken. Maar bij de Verzasca aangekomen, ziet het water er al best wat hoog uit en de twijfels beginnen te rijzen in mn bolleke. Op de weg naar boven zien we de ene heftige passage na de andere.
Ook Rick is nou niet bepaald enthousiast. Als laatste hijs ik me in mn droogpak, met het idee om in ieder geval toch maar in te stappen. Eenmaal op het water kijk ik dan wel hoe het gaat en kan ik altijd nog uitstappen, de weg is dichtbij. Maar de motivatie is er ff niet. Gelukkig ben ik niet alleen in mn twijfels en heb ik aan Rick een " echte vriend".
Bij de instap zien we twee kayakkers "lucifer's rutsche" varen, een hele dikke passage over 2 dikke walsen in een gedraaide hoek. Bereheftig, en als je t vern333kt zit je met je donder vol op de stenen.
Maar de beide mannen "nailen" de passage mooi, ik zeker de passage nog wel even af voor de eerste vaarder. No way dat wij dit aankunnen. De passage hieronder is onbevaarbaar voor stervelingen, wij kijken er alleen even naar.
De passage daar weer onder wordt net bedwongen door een team van een man of 5, wij kunnen ze nog net zien in de verte. Stuk voor stuk worden ze gepind, en de laatste heeft een reddingactie nodig. Wij zien nog net dat ze de boel weer bij elkaar weten te krijgen, maar voor mij is het duidelijk. Dit traject is te hoog gegrepen voor mij, misschien over een paar jaar?
Ik en Rick geven aan niet meer in te willen stappen. Het team besluit dan maar in zijn geheel de tocht af te blazen, en op mijn verzoek een payback-bezoek aan de Ribo-falls te brengen. Ik en Menno moesten daar gister nog even een boek(enkast) wegbrengen bij de plaatselijke bibliotheek in Vergeletto. En Rick heeft ook een score te vereffenen na zijn zwemmetje gister.
Ribo-Falls.... We lopen het pad af naar de brug beneden, een klein kwartiertje over stenen treden en dan langs de brug naar beneden. Vandaag sta ik te trappelen, ik wil er maar gelijk vanaf zijn, wie weet steken de twijfels anders weer de kop op. Maar eerst wordt er nog wat koffie en broodjes ingepropt.
De passage net boven de fall (stevige V-VI)
Dan spoor ik (jaja , bij hoge uitzondering) het zooitje aan en stuur Menno met cam naar benee (red: ja, ja, die laat zich nogal makkelijk sturen (-;). Ik laat mn pak dichtritsen, en doe mn gear aan.
Dan zwaai ik nog even naar beneden en loop naar mn boot.
Phoe, nou wordt t toch serieus. Ik "airduck" nog een paar keer, en stap in. Cees houdt mn boot vast, terwijl ik mn zeiltje dichtdoe, want je ligt op een wiebelig randje van de megarots bovenin.
Dan, met en himalaya start het water in. Duimpje omhoog, time to go!
Ik krijg mn Okay, de camera's onder en boven staan klaar, en ik vaar in. Als ik bij de lip kom, denk ik nog: K..!! toch wel fukkin hoog!! Ik duik in, maar op de een of andere manier ben ik me er nauwelijks bewust van, een soort blackout.
Op dezelfde vage manier kom ik op het laatste moment voor impact weer omhoog! Ik klap in de poel beneden en gelijk laat ik mijn peddel gaan, bang voor mn schouders.
Ik probeer nog een handenrol, kom net lang genoeg boven om te zien dat ik in volle vaart op de overhangende rots links onder af ga. Daar wil ik niet ondersteboven in de boot tegenaan geplakt zitten, en ik trek aan de lus. Ik zwem en mag dus schrijven.
Ik heb mn boot vast en krijg een lijn van een alerte duitse? vaarder. Zijn maat springt gelijk de uitstroom in en pakt mijn peddel. Normaal ben ik doodziek als ik zwem, maar nu kom ik met een grote, tevreden grijns aan de kant. Jammer, maar ik heb m toch maar "eventjes" gedaan. Fok it!.
Na mij komt Rick. Ik fungeer als safety-boater, Menno filmt en Cees filmt van boven. Rick komt mooi over de lip, alleen veels te veel naar links. Hij duckt in, en klapt halverwege vol op een uitstekende plaat. Menno en ik kijken geschrokken toe, Rick plopt vrolijk boven, rolt, en juicht. Niet gezwommen, mission completed, en payback op de Ribo.
Hij heeft helemaal niets gemerkt van de knal, terwijl wij zo'n beetje dachten dat hij wat gebroken moest hebben! (red: les is dus dat je wel degelijk de rechtse lijn moet houden, die plaat onderin zit er echt!).
Ik klauter omhoog, en ga Cees assisteren en filmen boven. Cees doet ook nog even zijn droogduckjes, en plonst het water in. Bijna wordt hij al gegrepen door de stroming, gaat even om en rolt weer, maar gelukkig blijft hij nog net in het keerwater. Oooops! Niet echt een drop om op de kop te doen....
Na het okay-teken vaart ook Cees naar de lip. Hij zit ook te veel naar links, maar niet zo erg als Rick. Hij duikt in, en plopt op in de poel. En rol en snel voor het blok links wegwezen. Weer nailed Cees, net als gister, Ribo-Falls.
Als laatste mag Menno. Ook bij hem zat het gister niet goed tussen de oortjes, maar vandaag is het ook voor hem payback-time. De headcam staat aan, iedereen is er klaar voor, en als ook Menno er klaar voor is plonst hij het keerwatertje boven in.
Onze dondersteen vaart uit, richt de Salto, en duikt zo'n beetje op de lip al in. Kaarsrecht door het midden gaat de rit naar beneden. Daar duikt hij, nog steeds kaarsrecht, perfect in. Rolletje, en aaaaargh! Weer doet die eigenwijs het hartstikke mooi! We klauteren naar boven, de boten halen we met een lijn omhoog. Dan het lange pad omhoog, (voor mij zeker laaaaang) naar de auto. Batavieren-park&hug is geboren!
Al met al zijn we toch wel even zoet geweest, het is alweer bijna zes uur. En dat terwijl we maar ongeveer 30 meter hebben gevaren :) We stappen snel in de auto en rijden een stuk omhoog op de Ribo, hier moet het vol met slides zitten. Na nog een stukje dirtroad (moest gelijk aan Chili denken) komen we aan het einde van de weg. Een hek verspert ons verder de doorgang. Links gaat nog wel een paadje verder, maar dan moet je toch een flinke 4x4 hebben. We hebben geen zin in een inloop, en rijden dan maar terug richting camping. Chill dagje geweest, niet veel gevaren, maar toch nog mooi de RiboFalls gedaan! (Eat your heart out, Stefan!!!)
Harry
