De Calancasca
Chillout
Traject: Arvigo- tot stuwmeer van Buseno Waterstand: 7 kuub
We rijden het weggetje naar het stuwmeer af, om alvast Menno’s fiets neer te zetten.
Want vanmorgen vroeg zijn onze Nirjhariaanse clubgenoten vroeg vertrokken, hun “verlof” zit er op. Dus zou Menno nu echt moeten gaan fietsen.
We treffen een tjechiese kayakker aan, die er al een run op heeft zitten. Hij bied ons spontaan een lift naar boven aan zodra zijn vaarmaat terug is van het fietsen, dus Menno heeft mazzel.
Wij rijden alvast omhoog en kleden ons om bij een steenhouwerij net onder het dorp, onder een bewolkte hemel. Het waait, al onze spieren zijn stram en gepijnigd door gisteren, maar het water ziet er weer fantastisch uit.
Licht kreunend hijsen we ons in ons kloffie. Cees rijd de auto naar beneden, en word dus netjes weer bij ons afgeleverd door de twee tjechen. De boten worden onsubtiel naar de waterkant gebracht, niemand heeft zin om te sjouwen (dat hebben we gisteren op de Isorno al genoeg gedaan) en zo verliezen we al plastic nog vóór we op het water zitten.
Het eerste stuk is helemaal open, met lichte verblokking. Stram en lui doen we de eerste paar honderd meter. Dan roept de Calancasca ons tot de orde, na een paar kleine warm-up passages, dient de eerste zware passage zich aan.
Onze beurse nekspieren voorkomen dat we met lange nek kunnen verkennen, ons hoofd zit vandaag te dicht tussen de schouders. We stappen uit en bekijken de route. Alles ziet er goed bevaarbaar uit, en we varen 1 voor 1 naar benee zonder problemen.
Dan volgen er weer wat kleine drops, korte slides en mooie combinaties. Keerwaters zat, dus we kunnen lekker gecontroleerd afdalen.
Dan komen we bij een behoorlijk linke passage. Tegen een huiskamer-groot blok ligt een complete ingestorte ijzeren brug gevouwen, en op een klein doorgangetje rechts na, is de hele rivier geblokkeerd. Het water drukt daar echter naar links, het staal in.
Te link, beter van niet. We klimmen om, en varen direct erna een mooie drop met gat. Cees laat zien dat hij ook zonder zijn centrifuge diep kan gaan, met de Burn gaat hij compleet via de bodem.
Hierna volgt weer heerlijk ww-4. Het meeste kunnen we uit de boot verkennen, en onze spieren beginnen weer te leven. Omstebeurt varen we voorop, of stapt er 1 uit om even snel te verkennen.
Ondanks dat we maar met z’n drieën zijn, voelt ons team degelijk en geroutineerd. Soms kletsen we wel even op één van de vele keien, maar dat is de luiheid.
We passeren een (dichte) waterinlaat, met bijbehorend muurtje en drop, prima te doen. Hierna volgen weer mooie combinaties en veel verblokking, continue gaat het ww-4 verder.
Het is een feestje na de dag van gisteren op de Isorno. Dan zien we de uitstap al weer. Nog een laatste passage mooi keerwateren, en dan is deze koek op.
De uitstap is zoals beloofd, we kunnen de auto tot in het water rijden om de boten op te laden.
We gaan even een verlate lunchpauze houden op een terrasje en dan trekt de hele vallei dicht.
In de stromende regen rijden we terug naar de vallei van de Maggia, waar we de bovenloop nog even scouten.
Dan rijden we terug naar de camping, en stouwen ons in het restaurant vol met steaks en schnitzels. Onder het genot van een paar Weizen kijken we foto's op de laptop, we zijn helemaal blij. Nu zorgen dat het morgen mooi en droog is zodat we op de terugweg nog even de Gotthard Reuss kunnen doen .
Happy Boatin’ & Be Safe, Harry
