Halverwege de lawinehelling zoek ik grip op de losse stenen. Een paar struiken iets verderop bieden uitkomst. Ik zet me schrap en hijs mn boot naar me toe. Die leg ik stabiel neer en neem eerst een slokkie water. Dan klim ik weer verder tot aan de weg. Mn boot volgt. Dan loop ik terug naar de autos aan de instap....
Wat hier aan vooraf ging:
Na een draaierige nacht vol van onsamenhangende flarden gedachten ratelend door mn kop,begint de dag met een bakkie pleur op het terras. Cees heeft ook niet zo'n beste nacht gehad, sinds gisterenavond rent hij af en aan naar de wc, de hele nacht door heeft hij liggen rochelen en nu eet hij zelfs amper. Das niets voor Cees, zoals de kenners weten. Toch is het plan voor vandaag de Valserrhein, een maatje meer als de Glenner van gister. Ik heb spontaan meer zin om te rusten dan te varen; Gister moest ik echt weer ff wennen aan het wilde water. Tegen het einde ging het, maar het vertrouwen is r nog niet helemaal.Ik verklaar dan ook niet in te zullen stappen.
Aan de rivier laat ik me toch overhalen door Maud, na 500 meter zal er nog een mogelijkheid zijn om uit te stappen en alles is om te dragen....
Eenmaal op het water ziet de beek er prachtig uit, helder water, een mooie kloof en grote blokken. Het gaat nog best lekker en al snel komt de 1e zwaardere passage. Die ga ik dus niet doen, eerst ff opbouwen. Menno en Maud denken daar anders over en varen, de rest draagt.
Een nauwe doorgang met een kei waar het water tegenaan bulkt en zo 2 bulten vormt. Naar rechts gespoeld worden heeft nare consequenties, dus een must-make lijn om te varen. Onder controle varen beiden mooi over de bulten links voor het blok langs.
De volgende stevige passage is goed te doen, maar Maud zegt dat de laatste horizon lijn een onbevaarbare is. Dus ik pak mn boot en ga vast lopen. Dan blijkt dat de onbevaarbare pas om de hoek zit. Geen zin om terug te dragen laat ik deze passage voor wat het is, de rest vaart 'm "easy".
We dragen de volgende dus om, een lelijke siphon en water wat op stenen landt maakt deze dus onbevaarbaar. Wij kruipen door een klein gaatje in de rotsen en de boten worden aan een touw er buitenlangs gehaald.
Dit stukje kun je ook springen, en je voet zo breken, bewees een van onze voorgangers
Met een himalaya gaan we weer te water.
Op de volgende stukjes maak ik een paar kleine foutjes, waardoor ik geirriteerd raak en eenmaal op het punt waar je nog eruit kan besluit ik te stoppen. We hebben pas 500 meter gedaan en moeten nog 3 uur voor de volgende 1,5 km. Ik mis de energie en het vertrouwen daarvoor. De lastige en gevaarlijke helling lokt me dan toch meer. De rest vertrekt weer en ik werk mezelf naar boven met de boot aan de werplijn achter me aan.
Harry
We nemen met weemoed afscheid van Harry. We hebben nog geprobeerd hem over te halen, maar tevergeefs. we zien hem na enige tijd nog maar een klein stukje hoger tegen de vrijwel verticale uitklimroute. Afijn, wij gaan lekker genieten.
En genieten is het. De rivier is helder, de natuur prachtig. Leuke verblokkingen, en alles wat we wel varen is uitstekend te doen. Foutloos varen is wel belangrijk, gezien het aantal onderspoelingen en krappe passages.
Ondanks dat ik een jaar niet heb gevaren, lijk ik lekkerder in de boot te zitten dan ooit. Het is ook wel heel bevoorrecht om zo'n beek te mogen varen met een 'local'. Maud, ofwel Maudchica, zoals ze op social media heet, kent de lijnen op haar duimpje en dat is wel heel erg comfortabel varen.
Over de omdragingen bestaat geen enkele discussie. En ook al is het wel flink wat klauterwerk, het gebeurt allemaal redelijk efficient en in goed samenwerking.
Het is ook een dag waarin ik het water af kom met het gevoel dat ik iets geleerd heb. Met name het varen door gebruik van stenen een stukje lift te creeren. Op youtube ontdek ik in de avond dat dit flaring heet... nooit van gehoord... maar het blijkt wel nuttig. Een nauwe passage met rechts een grote schuine rots, dwingt je om via die rots te gaan. Het alternatief om via de hoofdstroom te gaan zal je naar links duwen, waar een mega-overhangende rots je het leven zuur zal maken. Het gaat 'redelijk'.
het goede voorbeeld van Maud
Ik ga via de rots, maar zoals ik later ook van de youtube instructies begrijp, blijf ik te weinig boven mijn boot en teveel naar achteren waardoor ik een zeer fraaie backloop maak. Leuk voor de video zou je denken.. maar die stond even niet aan.. waar zijn de twee video-fanaten als je ze nodig hebt....(oh ja, eentje zit ergens op een helling;-)... Afijn, dat gaan we toch maar even niet over doen voor de video, maar het was wel cool om eens te doen. De volgende dagen zal ik flink oefenen met flaring op kleinere rotsjes en heel langzaam groeit het gevoel...
Het tweede wat ik beter leer is boofen. Eigenlijk had ik dat al moeten kunnen, maar als het er op aan komt is hij niet altijd even betrouwbaar. Dat had ik gisteren gemerkt bij de hoge stuw op de glenner. Ik ben eerst vastbesloten om hem om te dragen, maar Maudchica is erg overtuigd dat hij zeer vergefelijk is. Ik heb het er nog niet echt op, maar nadat Maud, Cees en Harry zijn voorgegaan laat ik me toch overtuigen. En ondanks dat het geen argument mag zijn, lokt de verschrikkelijke omdraging ook niet erg... eigenlijk een niet-te-doen-omdraging. Het mooie is dat zelfs zonder boof en met een puur old-school (water)val techniek het ook goed blijkt te gaan.
gelukkig is het diep genoeg en ik schiet helemaal onder. Het resultaat is deze keer wel een goede foto, maar.... de video's stonden weer even niet aan. Het aardige is wel dat oldschool mooier is voor de foto.. een kajak tegen zo'n verticale watermassa aangeplakt. Mooie timing Harrry :-) Ook het boofen zal de komende dagen nog veelvuldig geoefend kunnen worden en ik neem me voor dat dan maar eens flink te gaan doen. (voor beeldmateriaal, zie dus het verslag van de Glenner)
De meest spectaculaire omdraging is bij een hoge waterval. De meningen over de hoogte varieren. Maar we laten de kajaks zakken met een werplijn van 25 meter, en daar zijn nog maar een paar meter van over. Het uitzicht en de sfeer zijn adembenemend. Nadat we even super chill boven aan de waterval genieten van een (....), klimmen Cees en ik als eerste langs de groene hellingen, nemen onze positie in onder aan de granieten(?) rotspartijen, en vangen de boten op. Maud en Menno laten de boten zakken en volgen ons. NIemand komt echt in de verleiding om de onderste trap te varen, dus gaan we weer verder.
Er volgt nog wat lekkere drop-pool, met leuke ww3-4 passages, hoe mooi kan het leven zijn. Genieten!
Erik
Cees
Laatste serieuze drop met wals direct na de waterval
Een Mamba stijgt weer op
Nog een paar doorgangetjes en dan is het gebeurd
