Vandaag met Cees, Eric, Ineke, Paul en Femke op stap. Na lang wachten aan de instap kwam er eindelijk water in het begin van de middag.
Op het strand was het een drukte aangezien elk groepje als eerste weg wilde zijn. Uiteindelijk vertrokken we als een van de laatste groepjes. Het eerste stuk was vrij rustig. De slalombaan was iets pittiger, met de vele keerwaters en her en der verspreide rotsjes.
Mirko in het eerste keerwater van de slalombaan
Een van die rotsjes lag vlak achter het eerste keerwater en Femke keek al met een bezorgde blik naar de rots. Ik vertelde dat er een makkelijke chicken route was, door gewoon achter de rots er uit te varen. Maar eerst nog een paar keer traverseren. Dit gaf haar voldoende moed om toch gewoon hoog het keer water uit te varen. Helaas zat de angst waarschijnlijk toch nog in haar achterhoofd en keek ze waarschijnlijk toch iets te snel weer naar waar de steen lag en kantte ze daarbij net iets minder goed op. Dit betekende helaas een verfrissende zwemparty voor haar.
Gelukkig lagen en verschillende mensen achter haar klaar om haar en de boot na een aardig stukje zwemmen uit het water te kunnen vissen. Zelf ging ik achter de peddel aan, kon hem heel even op mijn boot trekken, maar kreeg niet de kans hem goed vast te pakken en was deze toch weer in de golven verdwenen. Maar zoals gezegd waren er een heleboel mensen beneden ons, en vele boten maken licht reddingswerk.
Daarna hebben we nog een hele tijd zitten oefenen met het varen van de keerwaters en traverseren. Zo vaak dat Paul dacht dat hij ook maar even een verfrissing nodig had. Gelukkig had Eric hem snel in te smiezen en weer in de boot. Daarna vond Eric het wel even welletjes en ging hij even naar de plaatselijke Starbucks. Toen maar even blijven hangen tot iedereen voorbij was en Erik terug.
Na de laatste poortjes was het even rustig maar al snel er een indrukwekkende stuw.
Even hebben we liggen kijken hoe het groepje voor ons eraf ging en toen maar één voor één de moed verzameld om eraf te gaan. Toen het mijn beurt was had ik volgens mijn idee wel een aardige lijn te pakken. Helaas dacht ik dat ik het keerwater uiterst links zou missen en gooide de boeg om. Echter stroomde het zo hard richting wal dat mijn punt zich even vestigde op de stenen op de wal.
Peter wat defensief door het gootje rechts
Daan vol overtuiging door de wals
Even zag ik aankomen dat ik weer een rondje gevangenis zou moeten doen of zelfs een stukje te moeten schrijven, maar dat viel gelukkig mee.
Als ik me goed herhinner was dit ook de plek waar Paul en Femke bevestigden dat ze toch heel graag een stukje wilde schrijven. Gewoon even steunen en relaxed in het keerwater landen was de uiteindelijke uitkomst.
Daarna zag ik een paar mensen aan de kant staan en dacht dat we gingen eten. Maar de lunchplek scheen toch 50 m verder op te zijn. Dan maar even het stopje eruit en lopen ipv dit ouwe lijf weer in en uit de boot te wroeten. Hierdoor miste ik wel de rodeo golf. Maar aangezien ik toch geen golfknuffelaar ben was dat niet zo’n probleem.
Zicht op de pauzeplek vanuit de golf
Na een verstevigende lunch konden we weer verder. Gelukkig wees iemand me erop dat mijn stopje nog open stond. Toen een andere jonge dame, die langszij kwam liggen gevraagd deze er in te stoppen. Dit was weldra gebeurd dus op naar de volgende horde.
Dit was volgens mij vage geheugen een passage waar Cees een tijdje uit het zicht verdween. Gelukkig had Erik na een poosje wel weer oog contact en konden we een voor een door varen. Ineke ging me voor en pakte halverwege een keerwater. Vanuit deze positie kon ze zorgelijk toe kijken hoe ik me al steunend langs de stenen wist te worstelen.
Daarna voelde mijn boot zwaar en log en twijfelde ik eraan of ik zoveel angst zweet had gehad dat de boot vol was gelopen met mijn eigen vocht. Aan de ene kant was het gelukkig toch het stopje, maar dat betekende wel dat ik dit stukje moest schrijven.
De laatste passage verliep gelukkig ook zonder verder veel probleem. Aan het eind aangekomen was ik blij te constateren dat mijn steunen nog steeds voldoende compenseren voor mijn technische kwaliteiten. Blijf hopen dat de stop enige reden voor mijn auteurschap blijft.
Leon
Het is weer een zonnige dag. Weer warm: 35+. Een keer zwemmen is verkoelend. Toch was dat vandaag niet de bedoeling. Maar puntje bij paaltje is de kans groot dat ik elke dag kan, mag c.q. moet schrijven. Alleen zaterdag op de niet officiële BASF dag is het me gelukt droog te blijven. Gisteren dus wel nat, maar aangezien ik de kok was kon ik me drukken.
Het bijzondere was dat ik gisteren na het zwemmen uiteraard weer moest instappen. Daar zag ik salie staan. Dit is een erg lekker kruid bij een roomsaus. Aangezien ik dat deze dag op het menu had staan heb ik enkel takjes geplukt en gebruikt bij koken van het eten. Het grootste compliment dat een kok kan krijgen is dat alles op is. Dit was het geval. Volgens Marije had dit niets te maken dat er onvoldoende bereid was.
’s Avonds waren de clubkampioenschappen werplijngooien. De druk om 4 jaar deze titel te moeten dragen was voor Lucas een zware last. Lang heeft hij toch meegestreden om de titel.
Naast de eer mocht de winnaar het haar van Erik Vermeulen (ver)knippen. Daar had hij niet zo veel zin in. Op pure adrenaline mocht Erik een barrage uitvechten met Peter. Uiteindelijk moest Peter het toch afleggen tegen een ontketende Erik. Met het nodige vocht werd de avond afgesloten.
Vandaag vertrokken we vanaf de camping naar de slalombaan. Menno was de hele ochtend nerveus of we wel voldoende water zouden krijgen. Een gedeelte van de ochtend heeft hij zelfs aan de rivier zitten waken. Als een kind zo blij kwam hij ons aansporen om in te stappen. Er was water. Bij de slalombaan hebben we lekker gespeeld. Voor mij is dit traverseren, keerwaters varen en een paar kleine surfgolfjes pakken. Toch ging het een keer mis.
Bas in de aanvaart naar de WK freestyle golf
Aan het eind van de baan hebben stond de WK freestyle golf. Met veel plezier werd deze horde genomen.
Roy vast in de wals, na een backloop toch los en weer overeind
100 Meter verderop hebben we gepicknickt, waarna de toeristische route begon. Dit is meestal gevaarlijk omdat de concentratie dan iets verslap! De rest hoef ik dus niet uit te leggen. Eén keer ging het dus mis.
Verder rustig kabbelend water, wat golftreintjes, de Schaar, nog een passage en de Barometer. Erg mooi.
Bij de Schaar had ik een kleine déjà vu. Aan het eind pronkt een stuk steen boven het water uit. Deze heb ik 3 jaar geleden van erg dicht bij gezien. Links of rechts. Deze keer kon ik wel een keuze maken om er niet tegenaan plakken.
De laatste meters naar de uitstap
Zoals gebruikelijk hebben we de dag afgesloten met een ijsje in Sort.
Paul
Peter is wat roestig, Pepijn maakt hem los
Traject: Camping Noguera Pallaresa in Sort tot de brug voor Baro (8 auto's recht voor de deur van restaurant El Carro werd niet in dank aangenomen, dus met veel auto's geen goede uitstapplek).
Water: 1,4 kuub op de peilschaal Escalo dus geen waterlossing vanuit het stuwmeer in de Noguera Pallaresa. Toch was er rond 13:00 uur voldoende water bij de instap op de camping. Al het water kwam dus uit de pijp bij de raftinstap in Llavorsi. 'smiddags laat was er 17 kuub op peilschaal Collegats, dus er zal rond de 16 kuub bij Llavorsi gelost zijn.
Het is onhandig dat er geen peilschaal is direct onder Llavorsi. Maar de raftbedrijven hebben een contract met de spaanse electriciteitsmaatschappij. Dat contract garandeert iedere dag 4 uur wat van circa 15 kuub. Soms wat meer, soms wat minder en soms ook wat korter dan 4 uur.
De peilschalen Escalo en Collegats vind je in de River App (https://www.riverapp.net/en) welke absoluut de moeite waard is voor je Apple/Android telefoon.
De bron gegevens voor peilschaal Escalo vind je terug op de hydrografische website van Spanje: http://www.saihebro.com/saihebro/index.php?url=/datos/ficha/estacion:A252&tipoestacion=A.
De bron gegevens van peilschaal Collegats vind je terug op de hydrografische webstie van Spanje: http://www.saihebro.com/saihebro/index.php?url=/datos/ficha/estacion:A102.
