Etive rescraped November 2011

vaarders: Harry & Bram

waterstand: veels te laag

foto's: komen nog

Bij gebrek aan water zijn we zo'n beetje verplicht om de Etive nog eens over te doen. Al snel komt er een verhitte discussie op gang, een aantal mensen gaat vandaag liever wandelen in de schotse heuvels, alleen ik en Bram blijven over om te gaan varen. Na wat heen en weer getrek (geen van de chauffeurs wil hun auto afstaan) word er een gulden middenweg gevonden. De wandelaars gaan hun tocht wat inkorten en blijven in de buurt van de Etive, zodat er een auto bij het uitstappunt kan blijven staan voor Bram en mij, de vaardertjes. Zo hoeven wij niet uren in een koude winderige vallei te wachten op de wandelaars.

Met zijn 2-en spreken we af zo lang mogelijk over ons traject te doen. We wachten tot de wandelaars uit zicht zijn en stappen dan in boven de triple falls. Eerst ik, dan Bram, zo stuiteren we de 3 chutes af. Onderaan stappen we uit en doen 'm nog een keer. En ach, we hebben tijd zat, dus nog maar eens, driemaal is scheepsrecht.

Dan schrapen we door naar de volgende passage, "Letterbox". Gister zat ik daar even vast in het gat onderaan de drop, en we zijn nu maar met z'n tweeën, dus beveiligen we elkaar met een werplijn. Zonder problemen komen we allebei beneden in de nu ondiepe poel. De onvangst is behoorlijk stenig, dus deze doen we maar 1 keertje.

Direct onder de Letterbox komen we bij "Ski-jump". Deze autoboof is simpel, recht door de midden en de boof ,logisch voor een autoboof...gaat automatisch. Door naar de "Crack of doom". De aanvaart is te ondiep, dus nemen we een andere route dan gister. Een klein bevaarbaar geultje brengt ons in positie en we varen de Crack in. Het zog is met deze waterstand niet lastig en houdt ons niet vast. Het keerwater halverwege wordt gehaald, en dan over het laatste dropje er weer uit. Wegens de ondiepe aanvaart doen we deze ook maar 1 keer.

We rossen onze boten verder over de veels te ondiepe beek, tot we bij de slide komen. We glijden eraf, op weg naar de volgende die je moet dragen, want de ontvangst van deze passage, de "crack of dawn" is bezaaid met grote keien.

Dan zijn we weer bij de "right-angle falls". we spreken af om omstebeurt te filmen en te varen. Ik zal eerst gaan. Ik vaar het keerwatertje pal boven de drop in, en dan ga ik er voor. Bij het neerkomen merk ik dat m'n knieën uit de steunen zijn, en ik lig ondersteboven. Zo wordt ik tegen de linker zijwand gespoeld, en met mijn knieën los in het spatzeil kom ik niet in positie om te rollen. Een stuk of 3 rolpogingen lukken hierdoor niet en het voelt ook nog of m'n spatzeil een beetje los zit en water maakt.... Ik trek aan de lus..... Shit! Ik zwem :( Bram kan weinig doen voor me van hoog boven me, maar de poel is rustig en ik zwem gemakkelijk, maar balend naar de kant. Ik leeg mijn boot en we takelen 'm langs de waterval weer omhoog.

Dan gaat Bram. Netjes prikt hij de neus van de boot recht naar benee, dan hijsen we ook zijn boot weer omhoog. Natuurlijk doen we deze leuke val nog een keer. Mijn tweede run doe ik wat lelijk, ik ben even wat vertrouwen kwijt en ga op veilig. Op de één of andere manier zit ik alweer wat losjes in de boot. Maar deze keer gaat t verder wel weer goed. Als ik de volgende dag naar mijn boot kijk blijkt dat mijn voetensteun los zit aan 1 kant, de boutjes zijn eruit. Ook Bram komt voor een 2e keer veilig beneden.

Nog even schrapen en we komen bij de laatste drop. Boofen die handel! Deze doen we ook dubbel. Zo komen we bij het eindpunt waar de auto van Paul met onze droge spullen staat. We kleden ons om, en gaan wat roken aan de waterkant, terwijl we wachten op de wandelgroep. Die komen een half uurtje later ook aan, na een geslaagde wandeltocht. Mooie timing. We laden de boten op, en vertrekken weer richting Fort William. Ons dagelijkse bezoek aan de supermarkt levert ons deze keer pizzas op. De fotos en filmpjes worden gezamelijk bekeken en de plannen voor de volgende dag worden gesmeed.

Harry