Lower Hornbach juni 2005
Het is vrijdag, de laatste volle vaardag van onze Alpenweek in Oostenrijk. Gisterne hebben we de Venter Ache en de Boven Otz gedaan en vandaag willen we nog eens een keer iets nieuws doen. Ikzelf ben nog nooit in het dal van de Lech geweest en Peter Knowles beschrijft het gebied in zijn kanogids. De zijriviertjes van de Lech zijn allemaal klovig, stijl, en hebben allemaal wel een of meer unieke eigenschappen waardoor je, je sterk afvraagt of je daar moet gaan varen; De boven Lech kun je pas varen met heel laag water in het najaar; de Madaubach moet je eerst 3.5 km je boor omhoog dragen en daarna 60 meter die in een kloof afdalen om te kunnen starten; voor de Bschlabsbach heb je 5 x 20 meter werplijn nodig om erbij te komen; de upper Hornbach heeft een 3 meter verval niet te verkennen en niet om te dragen; de Lower Hornbach heeft een 12 meter dam in het midden die je met veel klimgeweld moet omdragen. Mmmmm, wat gaan we daar in godsnaam doen?
We komen langs de Bschlabsbach het dal van de Lech in en dat van die 5 x 20 meter werplijn, daar kunnen we ons wat bij voorstellen. In een steile boskloof stroomt ergens die beneden ons een riviertje. Eenmaal in het dal bij de Lech staan we bij het uitstappunt te kijken en beoordelen de waterstand als te laag (duidelijk minder dan 4 kuub).
We besluiten door te rijden naar de Hornbach. Op het uitstappunt (de brug in Vorder Hornbach) staat de peilschaal op 130 cm. Dat moet volgens Peter Knowles net boven gemiddelde waterstand zijn. We rijden omhoog en verkennen de dam passage.
Hier is geen 12 meter dam meer te vinden, veel hoger dan 6 meter zal het niet zijn en met een hele goed boof zou je het zelfs nog wel kunnen vallen. Uitstappen is eenvoudig en omdragen blijkt een makkie te zijn. Direct na de dam is het inderdaad een abseilexpeditie, als je echter 50 meter verder stroomaf loopt loopt er een pad gewoon naar beneden, naar de rivier. Op naar het instappunt dus.
Ook het instappunt is veel eenvoudiger te bereieken dan Peter zijn boekje aangeeft en al snel zitten we op de rivier. De kloof is diep en absoluut een plaatje. Het water vinden we echter laag en zeker niet moeilijk. Wat te boek staat als WW III schatten we bij deze waterstand toch niet veel moelijker in dan WW II.
Dan komt al snel de eerste echt moeilijke passage, rechts even verkennen. In twee trappen valt het water via een paar haakse bochten en tussen grote blokken circa 3 meter naar beneden. Ik vaar als eerste en besluit de hoofdlijn middendoor te nemen. De eerste twee trappen zijn een makkie, op het einde wordt ik door het water echter stevig richting overhangend/onderspoelde rotswand helemaal rechts gedrukt. Flink remmend en sturend kom ik er net voor weg, mmmmm.....
De rest van de ploeg kiest voor de chickenrun over links waar je via gootje-poel-goot ook beneden kunt komen.
Met wat meer water wordt dit wel een mooie passage. De aangeduidde WW IV klasse haalt hij nu echt niet.
Dit was ook direct de enige echte moeilijke passage, alles wat hierna komt is mooi, maar relatief eenvoudig. We zijn ook veel te snel bij de dam. Toch maar geen boof? Nah.....
De kloof wordt wat ruimer en verder dan WW II komen we niet meer. Het valt een beetje tegen. Na circa 2 uur zijn we 6 km verder al bij het uitstappunt. Al met al: niet echt de moeite van de lange rit waard, ik denk dat de upper Hornbach wel van een andere klasse is. Dat is dus de volgende uitdaging voor als we hier een keer terug komen.
Algemene indruk: Mooie natuur, maar de lower Hornbach is weer net een maatje te weinig voor een lange reis er naartoe. De waterstand moet ook echt 5 cm meer zijn om wat meer druk op het water te krijgen.
We komen nog een keer terug, maar dan voor de kloven bovenin de Lech en misschien de Upper Hornbach.
Terug in Landeck stel ik voor om nog even wat groter water gevoel te halen, even de Sanna doen. Mark heeft geen zin meer, maar Wim en Gert zijn nog wel te porren. Snel kleden we weer om, Mark zet ons af en even later knallen we naar beneden. De Sanna heeft wel goed water en we genoeten van de druk. Gert en Wim kijken hun ogen uit op Schiefes Eck, dat is heel wat anders dan de Hornbach!
Ik ga ook bewust niet verkennen, gewoon op zicht eraf. Het is toch altijd weer net even anders dan je verwacht en de walzen zijn toch sterker dan ik vooraf dacht. Snel de kant op en camera klaar...
Gert gaat middenin Schiefes Eck om en komt pas laat boven, hij zit te veel naar links en moet zelfs zijn hoofd goed intrekken om onder het uitstekende rotsblok door te kunnen. Plop nogmaals om. Gelukkig zie ik hem even later overeind in het keerwater zitten.
Wim zijn lijn is duidelijk beter en hij komt netjes beneden.
We spelen de hele Sanne verder naar beneden. Keerwater in en uit, wals in en uit en surfgolf in en uit. Wat is dit toch een fantastisch stuk rivier!
Menno
