Isel en kalserbach 20080912

De Virgenschlucht van de Isel

(en boven Isel en Kalserbach)

We trekken met Nirjhara door Oostenrijk. Na op de heenreis de eerste kloof van de Lech en de Teufelschlucht van de Saalach gevaren te hebben zijn we nu eindelijk op de Verfechtertagen aan de Isel aangekomen ("Stark vertreten wie die letzten beiden Jahre waren auch 2008 das niederländisch-belgische Team Nirjhara und die ungarischen Kanuten um Osteuropa-Expeditionist Jani Pahos").

Vandaag is het plan de Virgenslucht van de Isel te gaan varen. 5 km klasse 4/5(+).

We stappen in op een nog rustig stukje en varen tot aan de eerste passage van de Virgenschlucht. Deze is toch wel erg dik. Bij het verkennen besluiten we al snel om deze maar niet te varen.

Christof met team vol tempo door de eerste V

Achteraf horen we dat als je deze draagt, je eigenlijk nix te zoeken hebt in de kloof. Harry en Robert besluiten hier te stoppen, ook onder deze zeer zware ingangspassage gaat het water erg stevig door en is continue WW 4, zonder pauzes.

Gert, in stuk na de heftige V

We laten Harry en Robert aan de kant achter, zij lopen terug naar de bus en komen dan naar het eindpunt. De uitloop van de de grote 5-passage is nog een hele stevige 4 waar je serieus goede lijnen moet varen tussen de verschillende blokken door.

Her en der zit ook nog wat hout dat ontweken moet worden. Bruno en Bert gaan voorop. De eerste lijnen gaan goed.

De rivier gaat vol tempo door en al snel moeten we weer uitstappen en naar een volgende passage kijken.

Tijdens het varen merk ik dat er kleine foutjes in mijn aanpak sluipen. Ik voel dat het drukkende water de controle overneemt, ik maak een vaarfout, raak een blok, mis een keerwater en moet er vol tegenaan om op tijd voor een volgend verval het keerwater te pakken. M'n adem gaat al sneller en tijdens het sleuren aan de peddel bemerk ik hoe hard het gaat, ik kom maar net in het keerwater. Pffffff….

De Isel doet er nog een schepje bovenop en nu begint ook het proactief voouit kijken, je doel bepalen en er dan vol voor gaan, weg te zakken. Ik ben te veel bezig met het controleren van mijn boot en de eerste paar vaarmeters om te zien dat het keerwater waar ik op aanstuur voorin redelijk vol ligt met Bruno en Bert en dat achterin het beroemde stootblok op het einde van het keerwater loert. Ik haal het keerwater onvoldoende en wordt door het blok eruit geketst. Achteruit spoel ik de volgende passage in.

Een groot rotsblok deelt de rivier in tweeen en ik heb niet de positie en controle om het blok te ontwijken. Ik kom er dwars voor. Gelukkig kan ik daar de boot een paar seconden stabiliseren om mijn situatie te beoordelen. De rechter doorgang duikt omlaag in de richting van een paar stevige bomen die de zijkant van het verval afbakenen, dikke kans dat ik daaronder schiet met alle risico's van dien. De linker doorgang is vrij maar over mijn schouder kijkend zie ik niets anders dan een denderend gat waardoor 80 % van de hoofdstroom verdwijnt en ik heb geen idee wat erachter zit. Met veel peddelkracht stabiliseer ik de boot nog wat beter dwars voor het rotsblok en gooi de stelten uit en klim uit m'n boot op het blok.

Daar zit ik dan, in mijn eentje middenin de rivier zonder plan hoe verder… Ik ben al heel blij dat ik de bomen heb kunnen vermijden. Enigzins opgelucht pak ik mijn fototoestel en begin aan een reportage van een team Oostenrijkers (Christof Scheuer en co) die dit stuk op hun duimpje kennen en ons team in een rotgang voorbij speren, zonder verder te verkennen duiken ze voor mij langs de versmalling in en even later zie ik ze op het einde van het kloofachtige stuk links de bocht om verdwijnen. Heftig maar "fahrbar" dus.

Ik gebaar de anderen dat ze kunnen komen en Thomas geeft gas en verdwijnt de kloof in.

Gert (midden foto, bovenste helft) komt op dat moment aanvaren en wil hetzelfde keerwater in als die ik gemist heb. Gert haalt de steen nog geeneens en vliegt vol door richting de smalle rechter doorgang met daaronder de bomen. bovenaan de doorgang probeert hij zijn boot nog te keren (of wordt gekeerd) en overdwars wordt hij tussen rots en bomen doorgeperst om ondersteboven onder de bomen te belanden. Daar is gelukkig voldoende ruimte en al snel komt zijn hijgende hoofd boven water.

Boot en peddel zijn gelukkig ook blijven steken zodat Gert zijn kanogerief weer in orde kan brengen (ik ben blij met mijn keuze om op het blok uit te stappen).

In de tussentijd varen Bruno, Bert en Wim ook de kloof door.

Bert ligt voor mij zichtbaar aan het einde in een keerwater te wachten. Ik stap in en glij vanaf de rots de hoofdstroom in. Met een flinke gang duik ik met grote ogen en blazend door golven en walzen.

Vlak voor het keerwater waar Bert ligt doemt een diepe V-vormige trog voor me op, geen ontwijken aan, ik duik er vol in en in het smalste punt gaat mijn achterpunt vol naar onder en de voorpunt naar boven, ik reageer in een reflex en blijf met een flinke steun overeind. Althans voor mijn gevoel, als ik even later bij Bert het keerwater inschiet vertelt hij dat het toch wel een volle back-loop was.

Even later komt ook Gert op één oor naar beneden, schiet ons keerwater voorbij en pakt de volgende twee uitgangswalzen vol tempo richting het keerwater waar de anderen liggen.

Bert en ik duiken daarna een voor een het laatste deel van de kloof in, er wachten nog een paar stevige walzen maar zonder veel problemen duiken we uiteindelijk links een groot keerwater in.

De uitvaart van het kloofje, Bert voorop, Menno volgt

Menno "blaast" naar beneden

Daar besluiten Gert, Wim en ik dat we stoppen. Het vervolg ziet er nog steeds heftig uit en er komt nog een stevige WW V+ passage over een paar kilometer. We zitten niet goed genoeg in onze boot om op dit niveau mee te krabbelen. Volgende keer beter, zullen we maar zeggen. Bert, Bruno en Thomas gaan verder, wij klimmen de kant op en lopen met boot stroom af.

Na een kilometer of 2 komen we weer bij het water waar het duidelijk rustiger is. Als we weer instappen komen ook de anderen aangevaren. Ze hebben de laatste WW V+ passage omgedragen.

Achteraf baal ik, zeker gezien het feit dat juist het stuk wat we omgedragen hebben het eenvoudigste deel van de hele rivier is, een mooi klasse IV, niets meer. Maaar ja, een grijze massa laat zich niet dwingen.... Volgende keer terug en dan bij 10 tot 20 cm minder water (dan is het middenwater) instappen.

Boven, boven Isel

Op het eindpunt, het is 2 uur, begint Mr Guide al te praten over de "Kalserbach". Dat was in 1986, van die tijd is mijn DKV-führer, een van de heftigste rivieren van Oostenrijk. Ondertussen zijn we een uitgave verder en er zijn al heel veel "unfahrbare strecken" "befahren", heftig blijft het! We hebben net een traject "gevaren" waarbij meer dan de helft afhaakt, iets zwaarders lijkt dan niet de meest logische opbouw...

We stellen dan ook voor om eerst maar eens met de hele ploeg de boven de bovenste Isel te gaan varen. 5 km WW waarvan de eerste helft III en de tweede helft IV. Wel op tijd uitstappen om niet in de Isel schlucht te eindigen, WW V-VI, VII, VIIII, IX, need I say more???

Op weg naar boven lokt een roterend pluimveetje met reukspoor ons de kant in en even later staan we op het instappunt te kluiven op een paar heerlijk gebraden kippetjes.

Kipputjus!!!

Eenmaal vodaan duiken we met z'n allen de boven boven Isel in. Allen? neen, Robert en Thomas laten het erbij zitten, Robert is al de hele dag niet fris en fruitig en Thomas zit ook niet zo heel goed in zijn vel en wil zijn krachten sparen voor de Wasserfall strecke van morgen, hij oefent voor de extreme races op de Ötz begin oktober en besteed de energie die hij heeft het liefst aan de hefstigste trajecten.

Wij, de rest dus, duikt voldaan de Isel weer in. Die is direct leuk, lekker druk erop maar zeker niet moeilijker dan WW III. Het team heeft haast, ik verdenk Bruno ervan dat hij liever direct door wilde rijden naart de Kalserbach en dit slootje slechts ziet als een onoverkomelijke voorwaarde. Sorry, wij vinden hem gewoon leuk!