De Alpenweek Generale
DWD 18/4/2009
Vaarders: Harry, Marcel, Nonja, Franc, Cees Waterstand: drie DWD pompen (12,75 m3/s)
Nog even werd het geprobeerd: Bovenroer staat op 70 centimeter stijgend, schreef Bart op het Messageboard, laat in de avond van 17 april. Maar zelfs deze mededeling kon ons nu niet meer van onze missie afbrengen. We zouden oefenen op DWD (Dutch Water Dreams) in Zoetermeer. Toen de Rur, dit in de gaten kreeg keerde ze acuut om en stond dan ook de volgende ochtend weer op 55 cm.
Onze Capo Aquabianca Alpinisti had ons gezegd, gemaild en geblogd en op woensdagavonden ingepeperd, dat we: “Om ook maar iets op de Sesia te zoeken te hebben, op zijn minst DWD niveau met twee vingers in de neus aan zouden moeten kunnen. Dat betekende minstens twee keer op DWD varen.” Het veiligheidsweekeind werd er zelfs voor opgeofferd door het bestuur!
Voor de meeste Bata’s leidt dit soort mededelingen tot een catatonische shockreacties; die doen niets meer en laten de zondvloed maar na zich komen. Een paar denken “mmmmm! goeie smoes om nog eens even lekker in de buurt te varen” (Harry en Marcel). En een paar mensen nemen de mededeling gedeeltelijk serieus, gooien een paar principes overboord (…‘k zwem niet in een zwembad, dus kano ook niet in een plastic sloot..) en verzamelden zich dus om 10:30 op DWD (Nonja, Franc en ondergetekende).
De gevallen principiëlen, die geen van drieën ooit eerder op DWD waren geweest, scheten eigenlijk gewoon zeven kleuren bagger. De reputatie van deze fearsome baan, Met de enge gaten in de vloer, de kolkende keerwaters en de echt dikke (Olympische) stroom, die met name uit de begindagen stamde, was voor enkelen de feitelijke reden nog nooit naar DWD geweest te zijn. Maar nu moest het.
Eerst maar even invaren onderin. Toen de pompen aangingen, duurde het nog een paar minuten voor er water uit de uitgang kwam, Harry zat al op de lopende band maar voor de rest was dit de kans even een rolletje te oefenen en een beetje warm te varen. Langzamerhand kwam er meer water naar beneden (dit duurt zeker enkele minuten) dus konden we in de uitgang vast wat traverseren etc. Ineens plopte Harry alweer in het benedenbassin met de mededeling dat het nog wat laag was. Inmiddels bulkte er een volledige rivier het bassin in en hadden we die kans verspeeld. Harry gebaarde me mee naar boven te gaan en tja, het moest er maar eens van komen. Dus met de C1 op de lopende band. De anderen bleven nog even warming-uppen.
Boven gekomen zat het adrenaline me bovenin de fontanellen. Harry stelde me gerust, “Dat kan je makkelijk; Het eerste serieuze dropje zit pas onder het eerste bruggetje, maar als je die een beetje links vaart, is er niks aan, het keerwater daar is goed te halen en redelijk rustig.”. Zo gezegd zo gedaan. Het oversteken van het bovenbassin was door de turbulentie eigenlijk lastiger dan de eerste vervalletjes en het beloofde keerwater daarna. Toen volgde de volgende instructies “Binnenbocht aanhouden, daar zit nog een goed keerwater en anders rustig doorvaren naar beneden.” En zo ging het door; “op tweederde zit het grootste verval, gewoon ineens door naar benden”. Het verval was denk ik bijna een meter met en dikke golf er achter en twee schuine rakkers die je uit de koers duwen, maar ook dat ging goed. In de uitvaart denk je dat je er bent en werd ik alsnog op de staart gezet, maar met een triomfkreet en een grote slag was dat probleem ook op te lossen. Die kan op de peddel! Onderin zag ik Franc, Nonja en Marcel, die er nu ook aan moesten geloven…
Mijn tweede run was al iets relaxter. Hoewel, nu miste ik een keerwater. Maar alles OK. Er waren nauwelijks andere kajaks (2), al helemaal geen kano’s en er kwamen steeds meer rafts op het water, hetgeen niet bijdraagt aan het gevoel van veiligheid voor een bescheiden C-vaarder. Op een gegeven moment verstopte een prop van rafts zelfs een versmalling, waarbij de fantasieën van het tegen komen van zo’n raft-sifon in die dikke stroom niet echt bijdragen aan het welbevinden. Tjonge, wat wil je dat keerwater dan graag halen!
De derde run maakte ik een foutje en ging ergens niet helemaal lekker af; achterste voren, maar wel het keerwater in, zo’n kolkend stampend ding. Eigenlijk viel dat best mee, niet erger dan Holibu achter de brug. Volle kracht weer de hoofdstroom in vraagt wel weer even diep ademhalen, het water gaat zo snel dat je meteen op de goeie plek in de stroom wil zitten om te kunnen reageren op dingen die dan weer komen.
In de vierde run was ik volledig op mijn gemak, dus ging ik in het grote verval om, maar gelukkig aan de goede kant en met een snelle rol kon ik me de walk of shame besparen. Beneden gekomen zag ik Marcel’s boot drijven en Marcel langs de kant staan. Hij had een onfortuinlijke buts gemaakt en zijn handen keihard had gestoten waardoor hij niet meer kon rollen. Zijn handen waren helemaal opgezwollen. De boot en peddel moesten door Franc geborgen worden. Het was dus niet Marcel’s dag. Even een kleine pauze. IJs voor Marcel’s geteisterde handjes. Nonja bleef stoeien in de benedengolf en perste het ene na het andere traversje, surfje, rolletje er uit.
Toen nog een keer naar boven. Goede run, maar het begon steeds zwaarder te worden om de kleine foutjes te corrigeren de keerwaters te halen en de goede lijn vast te houden. Nonja was moe, haar laatste run was op het randje ze werd onderin op haar staart gezet en had verscheidene pogingen nodig om boven te komen. Haar uur zat er op en ze had er uit gehaald wat er in zat.
Nonja en Harry stopten. Franc en ik gingen, nog eens, maar nu begon de vermoeidheid ook bij ons toe te slaan. Steeds lastiger om al die grote golven telkens weer aan te pakken, steeds meer split second correcties op kracht.
Franc ging de mist in en ging om. Net zoals een jaar of tien geleden op de Irreler Wasserfalle, leverde hij zijn peddel in toen de stroom daar om vroeg, om zich even later te bedenken dat je zonder peddel niet goed kan rollen. Zwemmen en vissen naar het materieel dus. Hier kreeg hij uiteindelijk zijn peddel wèl terug. We besloten toen dat het welletjes was. Maar goed DWD is bedwongen in de C1, en we hebben de snelheid van het water tussen de oren, Il Capo Aquabianca kan trots op ons zijn, de Sesia is het volgende doel.
Groeten, Cees / C-mental
