Bekijk ook de film van de Gronda en de Sorba.
De dag begon vroeg, het was 05:00 uur, maar de zin zat er al goed in, want dit zou het begin worden van een onvergetelijke week vol wildwater avontuur. Afgereisd uit het pittoreske Twente gleed de kanovrachtwagen naar Nijmegen om daar met Menno, onze wandelende wildwateratlas, een reis te beginnen naar Vasesia, Italië. Twee opmerkelijke ogen keken naar de playboat die ook was meegenomen. “Zullen we die niet hier laten” riep Menno nog, maar na een overtuigende vloed van argumenten mocht de mascotte toch mee. Met twee man sterk, en een toch wat afgeladen Volvo (hoe kan dat nou?) dwaalden we al snel af met sterke wildwaterverhalen over de menige plaatsen die beide heren al hadden aangedaan.
De kanovrachtwagen met bijrijder Skippy op de achterbank.
Nog niks te hebben gehoord van onze vrienden die met de tweede auto vanuit de Batavier zouden vertrekken, informeerden we eens voorzichtig bij Jaivi hoe de reis bij hen verliep. Op de vraag of ze al vertrokken waren rond een uur of 9:00 werd vrij kortaf gerespondeerd. Was het feestje van Hein en Lein dan toch een beetje laat geworden? We zouden het ’s avonds wel horen.
Voor we het wisten naderden we de Zwitserse grens bij Basel. Het zweet brak uit toen 50 meter voor de grens Guido concludeerde zijn paspoort nog in zijn andere tas te hebben zitten. De ervaring om een week de illegaliteit in te gaan stond ondoorgrondelijk vast, maar karakteriseert toch ook wel het wildwatervaren; hoe dien je om te gaan met spanning en risico’s.
Dwars door de Zwitserse alpen kwamen we op de Gotthard nog een groepje fietsers tegen, die de laatste etappe van de ronde van Zwitserland aan het rijden waren. “Een mooi traject met kloof, zeker een wildwater V-VI” aldus Menno (red: Schöllenen schlucht, boven Reuss).
Camping il Gatto e la Volpe, Campertogno
Enkele uren later arriveerden we op de camping in Campertogno, ons basisstation voor de week. Daar vonden we een klein tentje met Nienke erin, die direct vanuit Grenoble was komen rijden, want die hield daar een vroegtijdige sabbatical of zoiets :). Gelukkig niet moeilijk om haar te vinden; zoek gewoon de tent met een slalomboot op een wildwatercamping, toch? Snel ons kamp opgebouwd en aangeschoven in het lokale restaurant voor een pizza Diavolo met een koude pul bier. Na enige tijd arriveerden ook Cees, Jaivi en zijn labrador (Rolf), die in geuren en kleuren vertelden hoe Cees ondanks op tijd aanwezig te zijn op het clubhuis van de Batavier (van het feest de dag ervoor), daar nog in ongestoorde modus lag te slapen. Jaivi, sleutels thuis gelaten, probeert Cees uit zijn roes te krijgen door de voordeur, achterdeur en luiken zo luid te molesteren dat de vissen dreigen elders asiel te gaan aanvragen waarna de lokale vissers bruut ingrijpen. Dit resulteerde dat Jaivi door Nijmegen heeft mogen fietsen om alsnog de sleutels van het clubgebouw te regelen om vervolgens Cees te wekken voor vertrek, Zelfs tète a tète heeft dat enige voeten in aarde... Ach ja, moet kunnen toch? Ze hebben Italië uiteindelijk gered.
Dag 2; Gronda en Sorba Slides
Vaarders: Menno, Cees, Rolf, Nienke, Jaivi en Guido
Dag 2, een eerste vaardag vol spanning. De waterstanden op de Sorba/Gronda stonden goed om lekker te kunnen invaren. Wie dacht dat het vaartraject al genoeg uitdaging bood vergat dat er wel even met boot omhoog moest worden geklommen in 35 graden hitte. Het was een barre tocht aldus sommigen… Maar dit is waar de nieuwe generatie van wildwater-instructeurs wel tegen zijn opgewassen. Met enkele nieuwe vaarpartners (Rolf en Guido) was het even ‘snuffelen’ hoe ieder zich op het water verhield, maar als snel voelden we ons thuis op de rivier. De Gronda (even later gecombineerd met de Sorba) is een ‘rustige’ 4+ rivier van een kilometer of 2 met een reeks van flinke drops en slides.
Uitzicht op het dorp Rassa, waar de Gronda en de Sorba slides werden gevaren
Hier en daar moest er een stukje worden omgedragen, zoals bij het eiland op het bovenstuk waar het water niet toereikend was, of de verblokking te sterk. Maar al met al biedt de rivier een speels dagje Walibi voor wildwatervaarders. Jaivi, een groot waterval liefhebber, toonde vaak als voorvaarder even hoe je de magistrale drops het best kon varen. Ik geloof dat de meeste foto’s wel voor zich spreken dat we hier ons uitermate goed hebben vermaakt. Zo hier en daar werd een drop met een kleine schroef gevaren (die we beter kennen als de eskimorol) of werden de landingen omgezet in freestyle moves als cartwheels, bowstalls of loops (al dan niet (on)bewust). Het traject eindigde met een toetje bestaande uit drie zachte wasbordjes waar je boot doorheen gleed als een warm mes door de boter. Dat onze labrador niet uit te putten viel bewees zich wel door het feit dat Rolf met Jaivi de slides nog twee maal hebben gevaren. Waar komt die onuitsterfelijke energie toch vandaan?
De avond stond in het thema van de kanomode. Rolf legde uit hoe je een trend set met gestreepte sokken in badslippers. Nienke liet weten dat de kanoplaatjes geschoten die dag wel even met de familie moeten worden gedeeld. Want voor wie het vergat, het was stiekem ook nog Vaderdag en daar horen stoere kanoposes bij uiteraard. Maar pas gerust konden we gaan slapen met de sms uitslag over de kleur van de anorak van Jenita, want welke kleur matched nou het best bij een roze kayak?
Instap, wat hoger dan het normale instappunt
Slide met laag water, heel moeilijk om de bocht te halen
kleinde slides
en drops
Lastige invaart, 3 mogelijke lijnen, landingsplaat waar je net naast moet boofen
Door lage water hele krappe invaart, smalle drop met plakkend walsje als je de boot niet recht houd
resultaat, in de wals
Begin van het klassieke stuk
Op naar de Sorba slide, slide 1
Slide 3
Guido
Gronda en Sorba
Waterstand: Bijna minimum waterstand, alleen de laatste 2 op de Gronda landden al wat harder door het gebrek aan schuim. Peilschaal Campertogno op de Sesia schommelde rond 988 cm, daar heb je echter niet heel veel aan. Traject ligt op 15 minuten van de camping, dus gaan kijken en ter plekke besluiten.
