Cevennen najaar 2008
Lees ook de contra expertises van Birdy
Dag 1/ Donderdag 30 oktober/ de Volane
Vaarders: Birdy den Belg, Augustin (een franse student uit Luik), en Harry van de vatenBier
Nadat we smorgens het tentje weer afgebroken hebben (we hebben er weer een lange rit op zitten), gaan we een riviertje opzoeken. Ik heb weer ‘s de hele nacht geen oog dicht gedaan en ben eigenlijk kapot en ook nog eens slecht gehumeurd. Als we bij de Volane in de Cevennen ,Frankrijk, aankomen, zien we een pracht van een pooldrop-rivier. Alleen het weer is beroerd, nog geen 2 graden celsius en natte sneeuw. De autos die ons tegemoet kwamen bij het omhoog rijden, hebben een pak sneeuw van 5 cm op het dak liggen. Ik help met het afbinden van de boten en ben al nat en koud. Ik meld dat ik toch echt geen zin heb vandaag, (een unicum voor mij) en offer me op als shuttlebunny. Birdy en August zijn blij dat het omrijden geregeld is, en zullen ge-tweeën de Volane afstuiteren. Ik neem de camera van Birdy ter hand en zal langs de weg meerijden. Weemoedig kijk ik terwijl ze instappen en maak veel fotos, wat niet goed is gooien we wel weer weg. Dan rij ik een klein stukje verder, waar ik een mooi overzicht heb van het eerste stuk, en maak fotos terwijl het duo de eerste drops nemen. Dan begint de cam terug te spoelen; Ooops, blijkbaar geen digitale hahaha, dus het rolletje staat vol met inlopende kayakers. Dit grapje maakt me echter niet direct vrolijk, ik baal dat ik niet op deze prachtsloot zit. Maar ik heb geen spijt van mijn beslissing want ik zit gewoon niet lekker in mn vel vandaag. Dan besluiten mn reisgenoten mij toch nog een mooie show te geven waar ik toch wel weer vrolijk van wordt……
Beiden varen een dikke passage zonder problemen, Birdy voorop. Kort hierna zit een klein dropje tussen een smal doorgangetje en Birdy laat zich er te passief afglijden, word aggressief op de achterpunt van zijn salto gezet en gaat om. Hij valt overdwars tussen de wandjes waar de boot niet tussen past en kan zo niet rollen en zwemt. Gelukkig kan hij zich afduwen van zijn boot en komt hij zo zelf uit het verraderlijke zog. Maar zijn boot ligt nog in de wals, en August vaart al het keerwater uit. Ik brul vanaf de weg boven dat hij moet wachten, en gelukkig hoort hij me en vaart snel terug naar het keerwater. Birdy heeft zichzelf al half op de kant gehesen. Hij stabiliseerd zich en wenkt dan August om te komen. Maar de Salto ligt nog in de wals! Weliswaar wordt hij door de stroming tegen de zijwand gedrukt en is de doorgang vrij, maar naar mijn idee niet kan August toch maar beter even wachten of helpen via de kant. Ik hou August wederom tegen, maar Birdy blijft wenken dat hij komen moet. Ok , dan moeten ze het zelf maar weten. Ik sta aan een hoge wand en kan zelf nix uitrichten hier. En zij zitten daar beneden, dus is het Birdy’s call. Ik hef mijn handen in onschuld en gebaar August dan maar te gaan.
De Salto heeft al die tijd tegen de wand gedrukt gelegen, maar precies als August niet meer terug kan, besluit de boot spontaan te vertrekken en gaat overdwars in de wals liggen, op zijn kant. August geen kant meer op en vaart er vol op. Gelijk ligt hij te bongo-en in de wals, hierbij ook nog eens gestoord door de Salto. Al snel ligt ook hij te zwemmen. Hij spoelt door en kan gelijk bij Birdy aan de kant komen. Zo liggen er nu 2 boten en wat schuimblokken in het zog te draaien. Iedereen is ok, en ik baal nu dat ik de camera al volgeschoten heb :’) Dan komt eindelijk de Salto en daarna ook de Sniper 1 voor 1 de wals uitgespoeld. De heren kunnen gemakkelijk hun boten opvangen, al staan ze op een schuine plaat en is het hozen wat lastig. De schuimblokken liggen misschien nu nog wel in de wals te draaien….
Hierna gaat het verder zonder problemen, ik rij mee langs de weg en overal waar ik erbij kan komen verken ik de onoverzichtelijke passages, zodat de vaarders de boot niet uit hoeven. Zo komen we al snel bij het eindpunt. Na het omkleden rijden we richting Bruno en gezelschap, die al een aantal dagen met hun gezinnen in een Gite verblijven en waar ook wij kunnen slapen. Zij hebben vandaag niet gevaren, maar gewandeld, en hebben zelfs ook nog een warme hap voor ons over gehouden. Merci!
Dag2/ vrijdag 31 oktober/ Boven-Ardeche
Vaarders: dezelfde als gister, maar nu met Bruno(mr. Guide)
Het regent nog steeds pijpestelen. We gaan naar de Beaume, maar ter plaatse staat die echter op 25 cm en dus veel te laag. De boven-Ardeche moet nu misschien dan wel water hebben, misschien wel te veel. We rijden naar de rivier, maar daar waar het vanaf onze parkeerplek als een beek naar beneden stroomt, staat ook hier de echte beek zeer laag. We hebben geen zin weer te moeten rijden en gokken het er op dat er gedurende de tocht nog water bij zal komen van de zijkanten. We botsen over stenige passages naar beneden. Passages die met wat meer water waarschijnlijk best wel dik zullen worden. Maar nu moeten we onszelf geregeld over en langs de verblokking werken. Het water waar we op hoopten komt er niet bij. Nergens zien we water langs de bergwanden naar beneden komen, erg vreemd, want het regent nu toch al dagen behoorlijk veel.
Na een tijdje komen we bij een hoge drop van een stuw. We stappen uit en gaan verkennen. Bruno draagt m al snel over, maar Birdy en August willen m varen. Ik wil eerst wel even kijken hoe het hun afgaat. Bruno gooit wat grote stenen in de ontvangst, en we luisteren of we de bodem horen. Het midden van de ontvangst lijkt ons vrij, langs de zijkanten liggen echter wel grote blokken. Birdy stapt in en vaart de drop. Dat gaat goed, al raakt hij wel nog na het landen 1 van de blokken langs de zijkant met zijn elleboogbeschermers. Zonder verdere gevolgen overigens.
Dan is het de beurt aan August, die helemaal clean naar benee vaart. Ik stap ook weer in en neem als laatste de drop.
Ik vertrek mooi recht, maar val schuin in de ontvangst, niet zo netjes, maar er is geen zog en ik raak nix.
We varen verder, en komen langs veel mooie passages, die echter wel allemaal meer water zouden kunnen gebruiken. Bruno heeft als enige een camera bij zich, en schiet de enige (digitale) fotos van deze vakantie. (alle fotos zijn dus van de Ardeche) We hoeven niets om te dragen en tegen het einde van de tocht komt er dan eindelijk wat water bij van een paar stevige zijbeken, zodat de laatste passages een stuk leuker worden. Dan komen we alweer bij ons uitstappunt aan de “pont du diable”, de brug van de duivel. We klauteren via de wand omhoog en kleden ons om. Het regent nog steeds flink.
Dag 3/ zaterdag 1 november/ Beaume
Vaarders: Birdy, August en Harry
De andere Belgen zullen vandaag terug naar huis rijden. Wij gaan nog even door. We willen weer naar de Beaume, en anders de Drobie. Aan dezelfde peilschaal van de Beaume, waar het gister nog een schamele 25 cm was, staat de peilschaal nu op 1,60 meter! Keerwater zijn verdwenen tussen de bomen, die nu in het water staan. Het water slaat hoog tegen de bomen aan, en het geheel ziet er vervaarlijk uit. Een snelle (nood)stop is hier vrijwel onmogelijk en we besluiten het wat hogerop te zoeken op de Drobie. We rijden verder omhoog en zien beneden ons weer een overvolle sloot, met megastoppers en grote gaten. Er rijdt vrijwel geen verkeer op deze weg en we besluiten om getweeën te gaan varen, en 1 man zal omrijden. Daarna zal iemand anders omrijden, zodat de chauffeur dan aan de beurt is om te varen. Ik heb nog een droge set kleding, en na het omkleden zal ik de eerste shuttle voor mn rekening nemen. Ik zet de heren af aan een zijbeek die bevaarbaar lijkt, de andere zijbeken die we tegenkomen wil je waarschijnlijk niet af, het water is daar echt aan t spoken. Ik rij terug naar de uitstap. Onderweg begint nu ook eindelijk het water in dunne straaltjes uit de bergen te lopen. Ik instaleer me in de auto met een kayakboek. Na een tijdje zie ik nog steeds niemand aankomen, en ik ga maar eens een pick-up run doen. Wie weet zijn ze toch maar uitgestapt of zitten ze in de problemen. Ze zijn tenslotte maar met z’n tweetjes.
Ik rij helemaal terug tot aan de instap, stop in elke bocht, en speur de rivier af. Toch zie ik nergens een glimp van mijn medevaarders. Ik word een beetje ongerust, en rij weer terug , weer stoppend in elke bocht. Langs de weg zijn de dunne straaltjes water die uit de bergen komen nu veranderd in grote stromen water die over de weg heen lopen. De bergen kunnen eindelijk het water niet meer vasthouden en lopen nu eindelijk leeg. En hoe! De auto veranderd langzaam in een zwembad, zo hard regent het over me heen als weer eens ga kijken en weer instap voor de volgende 100 meter rijden. Weer zie ik niemand, dus ik rij nu de uitstap voorbij voor het geval dat ze de uitstap hebben gemist. Weer vang ik bot, draai weer om en rij nog maar een keer heen en weer. Dan, halverwege, komen de heren me tegemoet gelopen. Ze zijn inderdaad uitgestapt, het werd te gevaarlijk, en zijn de vallei met moeite uitgeklommen.
Contra-expertise van Birdy
De Drobie is goed bevaarbaar van 50cm, 60cm is beter. Aan de brug stond 1m80, oops, kan toch niet. Dus maar gaan kijken naar boven in de drobie vallei, ondertussen begon het pas goed te regenen.
De Drobie stond inderdaad meer dan vol. 't Was duidelijk een volume rivier geworden, weliswaar gezien vanuit de hoogte op een paar 100 meter afstand. Na lang overwegen, bestuderen en geen navette te vinden, korten we het bovenstuk in. We beslissen 2 man varen, 1 doet navette en zo afwisselend een korter stuk 2x te varen.
We zijn ingestapt op de Seuil, zijriviertje, en rap terug uitgestapt. Het leek plat, maar wat schuilt er in het struikgewas... Voorzichtig varen tussen de takken van de bomen. 'k ging effe een stopke verder pakken, plots verscheen een golf van een meter gevolgd door een gat van nog een paar meter, we geraken er door, effe SUPER kicken, maar we houden het voor gezien op de Seuil. Veilig is anders.
De Drobie is niet veel beter, 't is een beetje Colorado-achtig, roodbruin water, enorm breed, enorme golven, lijkt heel ruim en te doen. Maar de keerwaters die je wil hebben, liggen tussen de bomen. Je moet dus eerst zigzaggen door een grille van bomen eer je kunt stoppen. Niet leuk, want achter een boom is geen keerwater, dus puur op kracht je door de stroming trekken. En wat eruit zag als gezapige stroming, gaat eigenlijk razend snel.
Bij enorme versnellingen proberen we te verkennen, telkens 300 m te voet gaan kijken en dan de lijn tussen de gaten varen. Leuk voor een paar keer. Maar dan komt er geen eind meer aan. Aan een huis met bocht blijft het maar gaan, vanop de heuvel zien we 500 m ver en er komt geen eind aan zware golfpassages met enorme te vermijden gaten. En dan zijn we nog niet eens aan de passage die we vanop de weg zagen en dachten dat dat de enige was die we moesten verkennen en dragen.
't Ziet er super uit, echt Futa, Noorwegen of Canada. Maar dit is een rivier in vloed die we niet kennen, vol bomen en het water blijft maar stijgen. Er zit niets anders op dan te stoppen. Snif, snif...
Hier een fotootjes van de Drobie gevonden op 't net: //vpack.free.fr/local/drobie/pages/drobie031.htm
We zijn gestopt voor de brug op de foto en hielden het daar voor gezien. Het huis op de foto stond in het water, de trapjes aan 't terras stonden onder water.
Bert
Vervolg van Harry
Wat nu? We verzamelen de boten en rijden in kayakkleding naar beneden, terug naar de Baume, die alleen maar door blijft stijgen. Volgens de beschrijving zit er een stuk lager een mooi playboating-traject, wat ww-technisch nix voorsteld. Ter plaatse zien we een overvolle rivier, met enorme golventreinen en idem stoppers. We pikken een wandelende duitse kayakker op, die zijn run heeft afgebroken. We horen hem uit, en besluiten dan om toch te gaan varen. Birdy zal hem naar zijn auto brengen en hij zal ons weer helpen met omrijden. Terwijl August en ik op Birdy wachten, komt ook de vriendin van de duitser aangewandeld, met nog steeds grote ogen. Het was allemaal net ff teveel voor deze dame. We kijken aan de oever naar een stopper, zo groot heb ik ze niet eerder gezien. Een enorme kuil midden in de rivier, met daarachter een 6 tot 7 meter hoge rechte muur van water. En aan één stuk door spoelen er bomen mee, dikke, dunne, takken en wortels. Is dit wel verantwoord? Je zal maar in zo’n gat komen te zitten en dan zo’n boom in je nek krijgen…..
De duitse dame vertelt ook van een brug een eindje verderop, die bijna overspoeld wordt. Naar het schijnt is alleen de uiterst rechtse doorgang nog een beetje open, maar niet meer genoeg om er nog onderdoor te kunnen. Dan arriveren Birdy en de duitser, zij zijn nog even wezen kijken bij de brug, en opgewonden vertellen zij dat de brug nu bijna helemaal onder water is verdwenen. Wel hebben ze een groot keerwater gezien 200 meter vóór de brug. Die mag je dus niet missen. We stappen in en varen de massa water in. We vliegen naar beneden. De autos die over de weg langs het water rijden stoppen, mensen springen er uit, en hun cameras flitsen. Wie zijn die debielen die op dit water gaan varen?!
We ontwijken de enorme stoppers en varen over de hoge golventreinen, zoveel mogelijk vooruit kijkend. Kom je nu in zo’n stopper, heb je een groot probleem, en zwemmen hier is geen optie! Het lijkt de Zambesi wel! Dan zien we in de verte een rivierbrede schuimende witte lijn, de brug al!! Dit gaat echt hard. We gaan bijtijds richting de kant en het laatste keerwater. We stappen uit en lopen door tot aan de brug. Het water is in een kwartiertje (de tijd die wij nodig hadden voor het omrijden ÉN het varen(!), nog zoveel gestegen zodat het water nu in massas volledig over de brug heen slaat. Er staan veel locals te kijken naar het natuurgeweld. Ik gooi wat grote stukken hout in het water aan de kant, en per direct worden die richting de brug gezogen en verdwijnen ze onder water om wat later aan de ander kant weer boven te komen. De brug is veranderd in een enorme, levensgevaarlijke syphon!
Wij hebben er nog geen genoeg van, het ging zo snel op het water dat we de 3 á 4 km die we hadden dus in no time hadden afgelegd. We willen meer en gaan dit stuk nog eens doen. We gaan 2 om 2 varen. Telkens rijdt er iemand anders om en de andere 2 stuiteren de rivier af. We weten nu ongeveer waar de dikste stoppers zitten en kunnen dus wat meer van de enorme golventreinen genieten. We proberen zelfs een surfje, en 1 keer kom ik vrijwel helemaal los met de Burn, die nu bijna een speelbootje lijkt door dit brute geweld. Zo doen we flink wat runs, snel de boten per 2 op het dak, in de auto naar de instap en weer naar benee. Bij de uitstap slepen we dan de boten het overspoelde bos aan de oever in, en varen tussen de bomen door de laatste meters naar onze uitstapplek voor de brug. De kijkers bij de brug zullen wel een paar keer flink geschrokken zijn bij de aanblik van 2 eenzame kayakkers die ogenschijnlijk doodleuk op de gevaarlijke brug afvaren, om dan vlak ervoor in de bossage te verdwijnen. Om 10 voor 6 doen we de laatste run, want in Frankrijk moet je officieel om 6 uur van het water zijn.
We besluiten om ook maar te gaan rijden, richting huis, morgen nog varen zal allemaal zo’n gehaast worden en dan zouden we pas diep in de nacht en totaal kapot thuis aankomen. We rijden tot een uur of 2 snachts en trappen dan de auto op een rustig plekje aan de kant, om de volgende dag lekker bijtijds weer thuis aan te komen.
Happy Boatin’ and Be Safe! Groetjes, Harry
Contra expertise van Birdy
't Idee was om via de Beaume naar de Ardeche, Aubenas-Vogüe, te rijden. Wat volume varen. Maar onderweg vinden we een wandelde Duitse kajakker. Zij hadden het voorgezien gehouden op de Beaume, 't klasse 3 stuk. De ideale navette, zo kunnen we 't stuk op de Beaume waar varen de Duitsers gestopt waren. Maar de navette verloopt niet zo vloeiend. Brugje nat... de brug waar we overmoeten om z'n wagen te gaan halen in Joyeuse, staat bijna onder water, klutskes water komen al op het wegdek. 's Morgen's stond het water nog 2m onder de brug. Omrijden dus.
//vpack.free.fr/local/crues/pages/ptlabeaume.htm (fotootje van 't net.)
Wanneer we terug komen stroomt de rivier over de brug. Beetje paniek bij de omstanders. Zo het nu wel zo'n goed idee zijn uberhaupt nog te varen? Die brug is één massieve siphon, maar ok, je ziet ze van ver, tijd genoeg te stoppen, toch twijfel. De Duitser gelooft er helemaal niet meer in en is blij dat hij en z'n vriendin van 't water zijn. We korten het stuk in tot voor de overstroomde brug.
't Niveau op de Beaume moet nu rond zo'n 3m schommelen. En we zetten in, yeeehaaaaaa, speedway, zalig volume varen, grote golven, weinig gaten en veilig. Veel enthousiaste toeschouwers stoppen langs de weg en nemen fotootjes. Enkel in de bochtstromingen staan er stoppers. En 't is ook uitkijken naar meestromende bomen. Maar 't is rap voorbij... nog effe? Waarom niet, en daarna nog effe, nog effe en nog effe, gewoon blijven varen tot 't donker was, zalig.
Bij de derde en vierde afdaling zijn we wat hoger ingestapt, aan de brug met de peilschaal. De eerste 2 km zijn een pak steviger, hier moeten we wel navigeren tussen dikke gaten en stoppers. Alhoewel, met een speelboot zouden het wereldklasse playspots zijn.
De Beaume had die middag gemiddeld zo'n 225m3/s.
De Ardeche die middag 700m3/s.
De Volane bij de monding in Vals-Les-Bains 150m3 en wij hebben ze gevaren bij 10m3/s (Volane+Besorgues).
De Ardeche vrijdag had zo'n 3.30m3/s in Meyras, iets lager dan waar we gevaren hebben.
Bye Bert
Lees ook de ervaringen van Bruno op de eerdere dagen in de Cevennen
