"Ladies first" rafttraining op de Durance
Pasen 2006
Donderdag 18.30 uur. Arne heeft zijn bammetjes eindelijk gesmeerd en is ook klaar voor vertrek. Met twee auto's vertrekken we naar de Durance om daar vrijdag tot en met maandag te trainen. Het ladies raftteam van de Batavier heeft het paasweekeinde uitgezocht om op het wedstrijd parcours van het NK rafting te gaan trainen. Mayke, Gezien, Lotte en Saskia vertrekken vandaag. Arne, Coen en ik gaan mee als "safety boater" en morgenavond komen Marie-Louise, Pauline en Maaike het team completeren.
We rijden tot net na enen door en nemen een formule 1 hotelletje in Dijon (12 Euro pp, daar laat je, je nachtrust niet voor schieten). Iets na zevenen de volgende ochtend gaan we weer verder en rond het middaguur "ronden" we de col de Lauteret. Daar blijken we een seizoens-anachronisme te zijn. Overal rijden auto's met ski's op het dak, lopen mensen met ski's, snowboots, mutsen en dikke wanten rond en is de wereld rondom witter dan wit. Op de hellingen zien we de skieers naar benenden komen. Er ligt, zeker voor half april, nog een enorm pak sneeuw in de bergen.
Gelukkig is het weer wel aan onze kant want het is op de col de Lauteret al 12 graden en we moeten nog circa 800 meter dalen.
Vrijdagmiddag 1 uur staan we bij Bart-Jan (stipyaks) in de tuin om daar, na enig gezoek, het raft en de peddels te vinden die Bart ons toegezegd heeft. De Trailer snel aangekoppeld en op naar St. Clement om vandaar naar het Gat van de Durance te raften en te kayakken.
Terwijl de ladies de auto's omrijden kunnen, wij mannen van het vlakke geslacht, nog even lekker invaren om het slalomparcoursje van St. Clement. De waterstand van de Durance is nog laag (een lage zomerstand) maar toch heeft het water al genoeg druk om het Alpengevoel op te wekken. Het weer is helemaal super, dik boven de 20 graden!
De vier dames nemen Saskia-2 (een nederlandse local die voor ons de huisjes om de camping heeft geregeld) mee op het raft en gaan zo met z'n vijven aan de eerste trainingsrun naar het gat beginnen.
Het gaat nog wat roestig en regelmatig moet er flink gewerkt worden om het raft over de grens keerwater-hoofdstroom heen te scheppen. De vaarlijnen zijn nog wat wijfelend en grillig door de ongelijke krachtverdeling op het raft (lastig met 5 vrouwen).
"Het gat" wordt voor het eerst genomen en in de stralende zon wordt het raft omhoog gedragen om de sprint door het gat nogmaals te oefenen.
Wij varen het gat alleen maar af en hebben nog even geen trek om er met onze "langschiffe" in te gaan liggen bongoën. Met respect, en van afstand, bekijken we de wals. Deze heeft het namelijk gepresteerd om Arne, op volle snelheid in de slalomboot van Coen, tot stilstand te brengen waarna Arne met een laatste krachtsinspanning toch nog net weg kan komen.
Daarna op naar de camping, genieten van de laatste zonnestralen boven de besneeuwde bergtoppen boven Guillestre.
Die nacht komen Marie Louise, Pauline en Maaike om half vier aan.
De volgende ochtend kunnen we nog wel buiten ontbijten, maar van mooi weer is geen sprake. Was het om 7 uur nog strak blauw, om 10 uur is het volledig dichtgetrokken en in de verte zien we de eerste regenbuien al hangen.
Coen ziet hem ook al hangen en besluit jarig en ziek achter te blijven op de camping. Het mannenkamp is in een keer 33% uitgedund.
Vandaag varen we van St. Clement tot Embrun. Duur training dus. Het is de hele dag tussen de 10 en 12 graden en zo af en toe vallen er wat druppels . Al met al maakt het niets uit, de ladies varen en praten zich het snot voor de ogen en hebben het, met uitzondering van de pauze, geen moment koud. Als ze eenmaal op stoom zijn is er geen houden aan en Arne en ik moeten er flink aan trekken om ze bij te houden. Als een stel jonge honden spelen we de Durance naar benenden. Keerwater in, keer water uit, surfje hier, surfje daar en dan weer als een stel hijgende herders achter de bazinnen aan.
Het gat laten we ook deze keer achter ons zonder erin te spelen. Daar is het echt geen weer voor (goede smoes, zo vinden we).
De surfgolf bij Embrun is gelukkig wat vriendelijker van aard en daar spelen we nog wat.
Arne is zoals gebruikelijk in zijn element en vliegt al snel door de lucht.
Ook de dames besluiten een surfje met het raft te maken. Dat is echter wat hoog gegrepen en de golf heeft al snel zijn eerste slachttoffer te pakken. Hap! Slok! en voordat Gezien het echt door heeft is ze uit het raft gegooid en kan ze zwemmend de kant opzoeken.
De volgende ochtend is het weer weer 180 graden gedraaid, strak blauw en zonnig.
Vandaag varen we 'sochtends bij het Gat en 'smiddag doen de ladies de afvaart naar Embrun op tempo.
De sprint en de slalom door het Gat wordt intensief getrained die ochtend. Coen, Arne en ik spelen wat in het Gat. We hebben afgesproken er nu echt in te gaan. Amper warm gevaren surf ik als eerst links in en schiet door het gat er rechts weer uit. Pfff, dat viel mee. Nu maar eens van rechts naar links. Ook nu denk ik snel door de wals te kunnen surfen naar het stroomtongetje helemaal links om er daar dan uit te schieten. Helaas, ik het buiten "het Gat" gerekend en lig even later dwars in de wals te hobbelen. Voorwaarts, geen succes.... Achterwaarts, geen succes.... IK overweeg me dan maar op de kop eruit te laten spoelen maar heb daar eigenlijk niet zo heel veel zin in. De krachten van de wals op de langere boten zijn groot en ik heb niet zo heel veel zin m'n schouders te forceren. Tijdens het hobbelen voel ik aan diezelfde spieren al dat de warmingup te kort is geweest, ze zijn nog niet warm genoeg om dit soort spelletjes met "het Gat" te doen.
Uiteindelijk weet ik de boot toch via het stroom tongetje uit de wals te trekken.
Arne heeft goed gekeken en zorgt dat hij altijd rechtvooruit de wals invaart. Hij wordt dan met een rotgang gelanceerd maar loopt zo geen risico dwars in de wals getrokken te worden. Ik beperk me maar even tot foto's nemen. Dit gat gaat mij te hard voor mijn schouders. Maar zelfs dan ben ik niet veilig... Tijdens het fotograferen wordt ik ongemerkt dichter naar de wals getrokken dan gepland en even later sta ik op m'n achterpunt en wordt zijdelings de wals in getrokken. Daar lig ik weer...
Zonder schade weet ik me weer uit de wals te worstelen en constateer dat de Pentax optio ook los bogelend onder water in het Gat van de Durance waterdicht blijft. Niet slecht van Pentax.
De ladies trainen intussen vroelijk verder. Sprinten door het gat, leggen het raft weer op de trailer, rijden weer naar boven en doen een volgende run.
Er zitten goede runs tussen en ook de keerwaters achter het Gat worden steeds beter aangevaren. Je ziet de ladies groeien!
Een enkele verdwaalde rodeovaarder kijkt met verbazing naar de Raft dat nu al 4 keer voorbij is gekomen.
Arno doet nog wat old school tricks gallery moves en dan is het tijd voor de lunch.
De dames doen het traject "Gat tot Embrun" ruim binnen het uur, daar is voor ons geen eer aan te behalen, als je een keerwater pakt ben je ze kwijt en moet je kilomters lang in de achtervolging. Nu dus maar even als non-safety boater voor het eigen plezier kiezen.
Arne, Coen en ik rijden de auto's voor de dames om en vertrekken daarna zelf naar het slalomparcours van Argentiere om daar de spieren "moe maar voldaan" te trainen.
De ladies amuseren zich na hun lange sprint naar Embrun op geheel eigen wijze.
Maandag rijden we terug en om 10 uur 'savonds zijn we weer thuis.
Heerlijk gevaren, lekker weer en de ladies hebben heel veel geleerd!
Menno
