Met een deel van de groep varen we drie rivieren vandaag. De Onde, Gyronde en vervolgens de Durance.
Eén keer tussen de Onde en Gyronde omrijden en jeetje, wat rijd die VW automaat van Rien toch heerlijk op die bergweggetjes.
We varen ik twee groepen. Groupo uno: Menno voorop, dan ik, Anke en Saskia als hekkensluiter.
Groupo dos: Martijn, Rien, Nyke, Hans en Jorien.
Vandaag mag ik de Pyranha Ammo lenen van Kristel. Kristel wijst mij er op dat zij de Ammo lastig te eskimoteren vindt.
Ik denk: o.k., maar zien wat dat gaat worden. En och, zwemmen kan altijd nog.
Een dobbertje, licht, zeer wendbaar, kom ik achter, maar fijn kort en hoog op het water, plezant!
De 'Onde' is op een aantal plekken met bomen, en de takken die daar bij komen kijken, deels versperd. Maar geen problemen, we kunnen er langs varen.
Van waterstanden heb ik geen kaas gegeten dus heeft Hans een filmpje geknipt en geplakt waarop dat duidelijk te zien is.
Veel uit de kluiten gewassen kiezels die ontweken dienen te worden.
Op de Gyronde is het plan van Menno om mij voorop te laten varen. Ik ken de rivier van de BASF 2010 en voorzie geen probleem. Netjes varen, lijnen uitzetten, duidelijke aanwijzigingen geven, uh, wat te doen in een penibele situatie. Alles komt even in mij koppie voorbij. Nu ben ik even de "kapitein', maar de "échte kapitein" vaart achter me en kijkt toe. Bij Anke is vandaag de accu leeg, dus in de gaten houden. De zon schijnt en voor we bij l´Argèntiere komen laat ik ons, op het kiezeleiland, even lunchen en opladen voor "die speeltuin". We wachten even op de andere groep om samen te gaan. Na het slalom parcour van l´Argèntiere gaan we uitstappen en is de waterpret voor deze week voorbij. Nog even genieten en de "pijp leeg maken" dus.
Ik heb er erg veel zin in en mijn voorpret is groot.
We varen met negen man sterk, de energierepen achter de kiezen, de peddels in de aanslag en met volle moed op het parcour af. Het water is nog rustig en kalm tot er plots...
Rápápáá... vanuit het niets, word ik omver geworpen. Jeetje, denk ik, wat een onzin om hier nu om te gaan en voor wat? Als ik op m'n kop in de kajak hang merkt ik dat het water warm, dik en slijmerig is. Vooral dat laatste zal mijn poging tot escomoteren in de weg zitten. Maar o.k., ik zet mijn rol in en val weer terug, alsof mijn boot blijft plakken in de drek en het slijm. Daar hang ik weer ondersteboven met m'n neus vol water. Omdat ik altijd onderwater kijk wat ik doe, zie ik dat er iets rakelings aan me voorbij schiet. Dat is raar. Ik wrijf in m'n ogen van ongeloof en jazeker, ik zie nog net een gifgroene bolletjesstaart, door het troebele water heen stroomopwaards glijden. Het duurt even voor ik realiseer wat er gebeurt. Er gaat een lampje branden: aha, het monster van Log ArgèNes! Prettig z'n lampje, kun je daar beneden alles beter zien.
Afgekloven runderbotten, flessenpost en fietswrakken. Meteen probeer ik weer overeind te komen maar ook deze poging mislukt. Scheiße, wat als 'ie weer terug komt.
Ik zie nog net, voor dat ik terug val, dat Saskia in de duurt is en kijkt alsof ze niet gelooft dat ik omgegaan ben op dit kalme en rustige water. Ze komt me een puntje geven. Na de derde poging heb ik geen lucht meer, wring me uit de boot en grijp ik de punt van Saskia's boot vast. Snel en buitenadem kom ik aan wal. Het had ook heel anders kunnen aflopen!
Er is een streeklegende over het 'monster Log ArgèNes'. Een verhaal dat door ouders aan hun kinderen verteld wordt. Het gaat over een gigantische wildwatersnoek, mediterraansblauw met gifgroen gestippelde staart. Dus, het moet het 'monster Log ArgèNes' geweest zijn die mij een duwtje gegeven heeft.
Er is sinds1667 niets meer vernomen van Het 'monster Log ArgèNes' in de Durance. Maar vandaag is de dag dat het 'Log ArgèNes' zich weer eens van zijn beste kant heeft laten zien.
En bedankt hé!
P.S.: Prijsvraag: Let even op mijn accent op 6,44 minuut , dat verraad toch écht mijn afkomst (grijns).
