Zondag 24-07-2016– BASF eerste vaardag – Beneden Guil
Vaarders: Gert, Nynke, Marjolein, Hein, Patrick, Hester, Marije, Sanne, Jens, Bram, Rien, Cees, Elke, Nienke.
Vanmorgen is de laatste auto rond de klok van 05:00 op de camping aangekomen. Dat weet ik zeker omdat er iemand in mijn tent gescharreld kwam en ik haringen heel voorzichtig in de grond getimmerd hoorde worden. Nou ja, bekend volk dus dat zal wel goed zijn. Ergens rond de klok van acht uur kwam heb campement tot leven, ging de waterkoker aan, werd er brood gehaald en ondertussen ook de koffiemachine afgetankt en aangezet. Eieren…. Owja…. Gasflessen…Het is tegen negenen dus durf ik voorzichtig Cees aan te spreken om te vragen of hij zijn auto even open wil maken. Check !! De ontbijttafel was rijkelijk gevuld en er werd gretig gebruik gemaakt van alle voorzieningen. Onderwijl werden de lunchpakketjes klaargemaakt en waren er tekenen dat we zouden gaan vertrekken. Hoewel vertrektijd half elf was, werd dat, hoe kan het ook anders, elf uur. Maar goed, onderweg en omkleden. We hadden 3 groepen. De eerste groep zou meteen naar het water gaan en de derde groep zou nog omrijden. Zo gezegd zo gedaan. Invaren om de brugpilaar en uiteindelijk zijn Marjolein, ondergetekende, Sanne, Nyke en Hein als groep een onderweg. Ik weet niet waar, maar we zijn op een mooie golf uitgekomen waar we ons geruime tijd vermaakt hebben, inclusief ondergetekende !!
Het was dat groep twee eraan kwam, anders hadden we er nu nog gezeten misschien. Na een onderspoeling nog nader onderzocht te hebben kwamen we uiteindelijk uit op de lunchplek alwaar we na het nuttigen van de lunch een veiligheidoefening zouden gaan houden. Aldus geschiedde. Hein zou tegen een rotsblok gepind gaan liggen, Sanne met een schouder uit de kom, Marjolein zou paniek zaaien en hysterisch gaan doen en Patrick zou als toetje, als alles in volle gang was nog eens voorbij komen drijven. De oefening werd in gang gezet en naar alle eer en geweten, met de beste bedoelingen uitgevoerd. Er is geen goed of fout, er zijn enkel leermomenten die naderhand na het avondeten zijn geëvalueerd.
We moesten na deze oefening voortmaken want het begon te donderen in het dal..Doorscheppen dus…… Deden we ook. Echter…. Kwamen we uit op de Durance, riep ik nog frotjeeeeeees……. En mijn beurt om te schrijven was een feit…… Ter verdediging, alle andere frotjes gingen wel goed….. Uiteindelijk op de slalombaan uitgekomen ben ik deze afgesopt… Achteraf wel spijt van want toen ik ging kijken bij de golf zag het er allemaal best te doen uit. Ik heb mensen zien varen,en glimlachen van oor tot oor, het was een genot om te zien, werkelijk waar…
Uiteindelijk zijn we allemaal op de camping terecht gekomen, hebben we gezamenlijk voor het eten gezorgd en heerlijk couscous gegeten. Na de afwas lekker onder de tarp sterke verhalen nog opgehaald en dit verslag getikt.
Mijn zin van de dag is :Denk altijd eerst aan eigen veiligheid, doe daarna wat je kunt en doe dat met verstand.
Een advies : Een veiligheidsweekend is AL-TIJD zinvol !!!
-- Patrick
Kleine toevoeging aan het veiligheidsgebeuren. Als er 2 acties tegelijk gebeuren (want het begon te donderen, dus er werd wat haast gemaakt) dan kan je terwijl er een lijn over het water gaat best prima voor het eerst ooit met een peddel achter je cow-tail de rivier traverseren. Maar dan moet wel hoog genoeg uitvaren. Want anders komt je peddel in de knoop met dat touw. En dan laat je je peddel los. En peddel loslaten is natuurlijk schrijven. Dat je dan de helderheid van geest hebt om de peddel die je vervoert direct te pakken, daarmee naar je eigen peddel te peddelen en dan weer netjes te switchen maakt niets meer uit. Gij zult schrijven. Ok, eigenlijk best wel terecht. Ik had best iets netter kunnen uitvaren. Ok, veel netter.
Wat heb ik meegekregen van de veiligheidsoefening? Denk eerst aan jezelf (wist ik al, maar goed om nog eens te zien mis gaan). Neem, als de grootste paniek weg is, even de rust om te communiceren (eigenlijk al daarvoor). Maar vooral: shit, ik was een keer naar het veiligheidsweekend geweest, maar als er dan 3 jaar later “iets” gebeurt, mis je toch de oefening. Toch weer eens naar het veiligheidsweekend.
-- Bram
Eindelijk een keer water met wat druk onder de romp van onze Mondriaan, een C2 met een lengte van 5,5 meter.
Na toch al eens geoefend te hebben op de Waal en in Eifelbeken als de Prüm toch maar eens die grote sloep meegenomen naar Zuid-Frankrijk.
Het eerste hilarische moment is wel het opbinden van zo’n gevaarte, zeker als het dak nog gedeeld moet worden met 4 kajaks. Gelukkig heeft Cees een soort buitenmodelletje dakdragers dat aan beide kanten flink oversteekt. De Suncoasie op de zijkant stevig tegen de paaltjes zodat de kajaks in 2 stapeltjes van 2 nog prima pasten.
Toch wel even wennen met zo’n lengte tussen de stenen door te manoeuvreren maar met Cees als stuurman en mij als boegschroef passeerden wij elke hindernis vrijwel probleemloos, totdat we bij de rest van de groep in een keerwater wilden schieten. Dat ging minder.
Een stuurfoutje van ca. 30 cm stak de boeg niet in het keerwater maar net daarvoor vol op de rots, snel herstel en hup in het keerwater waarin je wel moet kanten om boven te blijven. Hu hoezo kanten ik ben er toch al denk ik terwijl Cees nog middenin de hoofdstroom dobbert. Tja, alles in het keerwater gaan wij mooi in slow motion op ons dak. Omdat een paddelsteun nog niet zo automatisch de reflex is en rollen sowieso een level te hoog is zwemmen dan de enige optie, maar gestrand in een keerwater blijft het redden van het schip overbodig.
Na wat hilariteit en het hozen kunnen we de reis hervatten, en dansen we over flinke golftreinen waarbij ik mede door de gewichtsverdeling ofwel haast geheel onder water verdwijn of met de pagaai het water niet kan bereiken een prachtige toch hebben volbracht die traditiegetrouw eindigt op de slalombaan.
Het afvaren van die baan ging prima maar we hebben ons niet gewaagd aan wat spelevaren op dit stuk. Dat was later best nog te revancheren.
Voordat we bij de slalombaan waren was ons verzamelde zelfvertrouwen voor die dag al door de Durance gespoeld. Het eerste frotje bij de instroom van de beneden Guil kennen we uit ervaring, dus die ging prima. Bij een samenloop van de stroming achter een grindbank een stuk verder gebeurde het alsnog – de voorpunt met Rien was al over de frotgrens dus was hij er al klaar mee. Een paar meter naar achteren was opkanten nog best wel nodig ….
We kregen feedback op onze techniek: opkanten is iets anders dan je hoofd scheef houden.
De grote sloep werd op de Durance door de kajakkers naar de kant gevaren, Cees kreeg een lift van Elke naar de overkant, en daarna waren de stoere ideeën over surfen in de tweede golf op de slalombaan toch wat afgezwakt. Vanaf veilige afstand toekijken naar de anderen die met hun laatste energie nog ff helemaal los gingen was ook mooi. Wij hadden nog een week voor de herkansing ;-)
-- Rien
Traject: Beneden Guil (aka Mont Dauphin Gorge) – vanaf Eygliers brug t/m St-Clément (Durace)
Waterstand: laag water - zomerwaterstand
