Eindelijk, 2 tanks, 3 pastasalades, een paar straffe bakkies, en een boel kilometers verder, rijden we rond een uur of 7 de franse Alpen binnen. Dat zijn wel hele grote bergjes voor onze kleine oogjes. Half wakker, half brak, maar helemaal in ons element, omdat er naast een gigantisch uitzicht, ook nog eens giga veel water stroomt door de Durance, en andere waterrijke metgezellen.
Na amper 2 uurtjes slaap, toch nog een boel meer koffie, en een ietwat langer uitgesmeerd ontbijt, om alle vers-gearriveerde kayakkers een kans te gunnen om zich wakker te kunnen grommen, is het dan toch tijd om alle spullen te gaan verzamelen. Niet dat ik het niet verwacht had, maar goed werk heeft tijd nodig, en laten we zeggen dat we goed ons best gedaan hadden. Voor we uiteindelijk bij de instapplek arriveerden (via weggetjes die vroeger, en de dagen hiervoor waarschijnlijk met alpengeitjes gelopen werden), was de zon alweer op zijn retour, maar konden wij beginners ons hart uit eten, met een o-zo-spannend golfje.
Het brugje bij de Beneden-Guil had nog een verassing voor ons in petto; genaamd Harry. Welke eigenlijk gewoon op vakantie was, geen waterambities had, en met zijn vriendin ging wandelen, en later deze trip nog een paar keer terug zal keren. Hij kon het toch even niet laten om van de gelegenheid gebruik te maken om ons kayakkers achterna te rijden, een speelbootje te confisceren, en ons te voorzien van opbouwende kritiek vanaf de kant.
Na oeverloos traverseren, opkanten, lage steunen oefenen, en een-toen-nog-vrijwillige duik te hebben gemaakt, om ons klaar te stomen voor onze eerste echte wild water ervaring (voor sommigen althans), konden we eindelijk vertrekken. De meesten hebben van het enorm mooie uitzicht met hoge rotsen, valleien, forten, wilde begroeiing, en wild kronkelende riviertje kunnen genieten, terwijl ik even uitprobeerde hoe stabiel ik wel niet zat in de Burn. Niet dus. In de eerste 300 meter heb ik verschillende forellen, baarsjes, en inheemse alpenzalmen zien langskabbelen, en heb mezelf een aantal blauwe plekken rijk gemaakt met stuiteren over niet echt meegevende rotspartijen. Maar, altijd blijven lachen. Ondanks het ietwat onstuimige begin, kon dat de lol niet bederven, en hebben we een bijzonder aangename en leuke start gemaakt van de Zomer Alpenweek.
Vlak voor de Guil zichzelf bij de Durance voegde, wist Cees ons nog een niet-lullig uitgevallen golf aan te bevelen, welk verval van 1,5m niet alle beginnelingen overleefden, en er een heuse laterale-boot-trek actie moest komen om menig beginner van boot te hervoorzien. Daarna was het een kwestie van dobberen of surfen, waar je wilde op de hier en daar opkomende golfjes. En kon ik het uiteraard niet laten om wederom te vergeten op te kanten. Zwemles nummer 6 was een feit.
De slalombaan bij St. Clement zorgde nog voor de nodige vertier voor de liefhebber, en ondanks dat eigenlijk iedereen te moe was om zich nog heel erg uit te leven, was dat een prima baantje om de dag af te sluiten.
Met dank aan alle vissers, medezwemmers, en visjes onder water, was dit een zeer geslaagde vuurdoop in de Alpen, welke smaakte naar meer, en uiteraard een afsluitend biertje.
Hein
vaarders Heike, Terence, Cees, Jorien , Sanne, Bram, Hein en Marjolein
