NU MET FILM.
Deel een: De hele boven Ardeche
Instap: Mayres, op het dorpsplein
Uitstap einde van de kloof 'pont du Diable', de eerste brug als je de afslag "Pont du Diable", deze is stroomafwaarts van Thueyts .
Peilschaal Meyras (dat is een stuk lager dan de de instap in Mayres) . Deze peischaal stond zondagavond op 16 m3 maar is daarna 9 dagen niet meer bijgewerkt. De peilschaal was sterk dalend, ik schat dat er tussen de 3 en 5 kuub op de instap heeft gestaan, dat is eigenlijk net te laag.
Vaarders Nienke, Jaivi, Cees, Gert, Hans en Bart
Met een kleine selecte groep die meer enthousiasme had voor het steile en moeilijkere parcours dan de rest van de Bata's zijn we in een typisch Frans dorpje afgezet om onze zelfverwezelijking te realiseren. (Mayres) De rest van de Bata's minus een paar rustdag-optanten stapt een stuk lager in. ong 11h30 zijn we op het water.
De eerste indruk van de beek is erg gunstig. Kraak helder water, (iets te weinig) stenen en keien van diverse formaten (iets te veel) en een steile gradiënt maken het geheel tot een leuke beek met veel walsen, S-bochten, sprongen, diverse leuke passages die meestal vanuit de boot te scouten zijn. Dit alles overgoten door een heerlijk lente zonnetje en opgediend op een behaaglijke temperatuur. Voeg een stel enthousiaste vaarders van diverse pluimage er aan toe en je hebt een recept voor veel grijnzende gezichten, schaterlachen en hoofdgeschud als er er weer een fantastische move is mislukt. En nog meer grijnzen als het wel lukt .
Het eerste deel is het karakter van de beek veel sprongetjes in kleine kloofjes met een drietal hoge betonnen stuwen. ( noot; De eerste in het dorp is bevaarbaar. De tweede waarschijnlijk ook maar hebben we omgedragen, maar de derde is ingestort en al het water loopt daar in een door stenen opgevulde trechter.) We hebben een goed team en nemen snel onze besluiten voor onze vaarlijnen en afvaren. Zelfs Hans neemt een aantal passages als eerste.
Ondanks dat dit deel van de beek niet heel erg lang is doen we er toch vrij lang over. Passages volgen elkaar zeer snel op en als er 50m tussen de passages zit is het veel. En het zijn heel veel passages.
Tegen 13h45 houden we korte pauze en zijn we nog niet bij het instappunt van de andere groep gekomen. We beseffen dat we het tweede deel heel hard zullen moeten afraffelen om bij het eindpunt te arriveren voordat de rest al naar de camping vertrokken is. Als de de wegbrug herkennen dat we daar overheen zijn gereden gaan we echt gasgeven (Redactionele toevoeging; bij la Motte).
Naarmate we vorderen wordt de beek steeds steniger en ondieper (steeds breder) en minder uitdagend. Passages worden vluchtig vanuit de boot verkend en afgevaren. Dit middenstuk is saai. In 45min scheppen we naar beneden. Ergens in dit deel is de reden voorgevalen dat Cees ook moet schrijven.
Ondertussen passeren we diverse antieke (Romijnse???) bruggen. Bij iedere brug vragen we ons af of dit nou de brug is die Menno heeft bedoeld. En telkens besluiten we dat we toch door moeten varen.
Dan komen we in de tweede kloof van vandaag. Eindelijk hebben we hier weer diep water en kunnen we versnellingen varen ZONDER een kei te raken. Dat is een groot gevoel van gelukszaligheid. De eerste grote passage dragen we om over de centrale rots in de rivier. Het is inmiddel na vieren en we beginnen een beetje vermoeid te raken maar we moeten door. We willen immers onze lift naar de camping halen.
Bij de tweede passage treft mijn het voorval dat mij noopt om te schrijven. De stroomversnelling begint met een enorme keienbak. Hotse botse klots stuiteren met grimassen op onze gezichten naar beneden. Af en toe ons met de handen op de keien afduwend om toch maar en paar centimeter voortgang te maken. Ondertussen kijk ik even vooruit en zie een scherpe bocht naar rechts met een stevig verval.
De aandacht voor de steentjes in de directe omgeving van mijzelf is even verslapt en mijn boot zet zich muurvast tegen een aantal rolkeien. Ik kijk om me heen. De rest van de groep zit verderop op de keienhelling met vergelijkbare problemen en ik besluit uit te stappen. Gert komt bij me om me te ondersteunen maar ik let weer niet op en mijn boot loopt vol. (sic) Bootje vol en hozen betekend schrijven. Geen schoentje deze keer want het was geen zwemmen.
Vijf minuten later komen we bij een volgende grote passage en we zijn verbaast om nu nog de laatste vaarders van de andere groep te zien. Ze staan op de kant en signaleren met gekruisde onderarmen dat de passage onbevaarbaar is vanwege een ballensnijder met toegevoegde zakkenwasser. (citaat Stephan) Een brede platte steen staat rechtop in een passage met de smalle kant naar de stroom gericht. Net erachter zit een stevige wals.
Jaivi heeft grote cojones en vaart de passage. Weet de ballensnijder nipt te ontwijken maar krijgt een korte wasbeurt.
De andere groep met Bas, Hester, Hein, Stephan, Erwin en Sanne hebben een aderlating moeten doen. Sanne heeft haar hoofd flink gestoten en is niet meer in staat om te ondersteunen in haar groep. Voor Bas en Hester is vier mensen onder de hoede op dit traject wat veel dus wij ondersteunen bij de volgende passages hun groep om iedereen vlotter naar het eindpunt te krijgen.
Maarten en Kasper
Kasper
Om 17h30 komen we eindelijk bij de laatste passage aan. Hans maakt nog even een Rien-zwik-zwak-move wat hij de hele dag niet heeft gedaan en met een schaterlach stappen we uit. Het was een lange maar heel erg mooie dag.
Bart
verslag Saskia
Instap plek is hulp nodig van de redactie: voor het dorpje bij de romeinse brug. Onze vaargroep onder leiding van Menno bestond uit Anke, Jacques, Rien en ikzelf.
Van boven leek me de waterstand wat te laag, maar vaak valt het op het water dan wel mee. Niet vandaag. Het begon leuk maar met veel stenen. Vrij snel kwamen we bij een steenachtige versnelling. Ik koos de rechter kant maar kwam er al snel achter dat dit geen goed plan was.
Ik ging om tegen een vrij grote steen en kwam klem te liggen op mijn linker zij, maar moest mezelf met mijn hoofd steeds even bovenwater duwen om lucht te happen en na te denken hoe ik dit zou oplossen. Met mijn rechter hand moest ik mijn peddel omhoog houden en kon dus niet bij mijn lus van het spatzeil. Na enige penibele tijd kon ik gelukkig wel het schuine bandje van mijn spatzeil bereiken. Uiteindelijk kon ik uit mijn boot komen en toch nog mijn peddel vasthouden.
Ik kon redelijk makkelijk over de geplaveide rivier naar de kant lopen. Dat is het voordeel van laag water. Door het gebrek aan lucht was het toch een vervelende ervaring en mijn korste run van mijn kano carriere. Ik vond het mooi geweest en zag een mogelijke uitstapplek die mij in het volgende dorpje bracht. Teruggelopen naar de auto en boot opgehaald. Nog een gesprek gehad met een Franse local die me welkom heette in de Ardeche.
Verslag Sanne
Onze vaargroep bestond uit Bas, Hester, Erwin, Stephan, Hein en ikzelf.
Zoals hierboven reeds is beschreven was de waterstand zeer laag en lag, zeker in het begin, de moeilijkheidsgraad een stuk lager dan de dag ervoor. Hierdoor werd Stephan al snel gebombardeerd tot voorvaarder en kreeg Erwin de opdracht om ook tijdens de passages keerwaters te varen. Door het vele keerwatervaren lag ons tempo laag en werden we van groepje 1 al snel groepje 3. Langzaamaan nam het verval toe en werden de passages langer. Op een paar mooie passages uitgezonderd was het merendeel keienrijen voor gevorderden. Zo ook de passage waardoor ik vandaag schrijfrecht heb gekregen.
Dit was een lange passage waar ik voor mij Bas op een steen vast zag zitten en dat die door Hester los werd getrokken. Ik wijk uit naar rechts en zie onmiddellijk dat ik een verkeerde keuze heb gemaakt, door vele grote stenen is er geen logische vaarlijn. De eerste steen kom ik nog knuffelend langs, daarna wordt ik verrast door een steen onderwater waardoor ik te laat ben met het knuffelen van de volgende steen en ik ga om. Ik stuiter met mijn hoofd over de stenen en voor ik uit de boot kan komen voel ik mijn boot 180graden draaien en even later knal ik met de achterkant van mijn helm tegen een steen. Even later merk ik dat ik vast zit tussen steen, bodem en boot. Onderwater gaat alles in slow-motion en overstemt de pijn in mijn net het gebrek aan lucht. Door de waterdruk op de boot heb ik in eerste instantie onderwater te weinig ruimte om mijn spatzeil te trekken. Na wat worstelen lukt dit uiteindelijk wel, maar vervolgens zit ik nog steeds onderwater vast onder mijn boot. Ik kom tot de conclusie dat de enige optie om zelf los te komen is om de boot tegen de stroming in van mij af te trappen. Gelukkig lukt dit na een aantal keren flink schoppen en daarna spoel ik over de steen waar mijn hoofd tegenaan lag naar de steen eronder en kom ik op mijn voeten terecht en kan ik zelf naar de kant lopen. Mijn nieuwe helm heeft zijn geld al opgebracht en toont van voor tot achter de sporen van mijn onderwater avontuur. Ondertussen hebben Bas en Hester gelukkig mijn boot en peddel al naar de kant gebracht. Als de adrenaline iets zakt en ik alweer ben ingestapt merk ik al gauw dat alle spieren in mijn nek en schouders steeds stijver worden en ik krijg last van hoofdpijn. Helaas zitten we in een kloof en is er geen optie meer om eerder uit te stappen.
Maarten
Naarmate de kloofwanden hoger worden, worden de passages ook groter en gelukkig meestal ook dieper. In de ingangspassage van de echte kloof zit rechts een boom en links betonijzer, na deze gescout te hebben zien wij geen veilige lijn en dragen we deze om door via een keerwater naar de grote rots in het midden te zwemmen (een andere groepen hebben deze wel gevaren). 2 bochten verder moest er weer een keuze gemaakt worden tussen door meerdere stenen versperde lijn links en een onderspoelde wand in de hoofdstroom rechts, dus ook deze maar omgedragen. Weer een bocht later kregen we van de groep voor ons een stopteken voor de volgende (op Maarten en Jaivi uitgezonderd) onbevaarbare passage. Hierna volgen nog een paar mooie passages waar ik inmiddels qua nek- en hoofdpijn echt geen zin meer in had en mijn alertheid is ver te zoeken, maar gelukkig heeft de gevorderden groep ons op dit punt ingehaald en hoef ik alleen nog het achterpuntje van Jaivi te volgen. Bij een van de laatste passages zit Erwin te ver rechts, gaat om maar komt met een mooie rol over een betonnen plaat weer boven. Helaas heeft hij hierbij wel zijn handen over gehaald. Niet eerder ben ik zo blij geweest om bij het eindpunt aan te komen
De uitstapbrug ongeveer 500 meter onder na Pont du Diable
Groeten Sanne
En nog wat verdere foto's
