Nu met film.
Al enige "roodachtigheid" is te zien aan de ingang van de kloof
De "Rode kloof". Pas toen we halverwege waren dacht ik: ah, daarom die naam. Daarom dus. Waterstand: laag. Zeer laag. Volgens peilschaal: geen water. Daarmee mooi vergelijkbaar met een willekeurig BASF-riviertje, dus prima voor mij ;) Zou je zeggen. Mijn BASF-ritme is: (alleen) laatste dag zwemmen. Eerste Alpenweek, dus ik hoopte dat voort te kunnen zetten, nee dus.
Anyway: 19 man op het water, zonnetje bij de instap, maar belofte van tegenwind en schaduw, dus lekker inpakken. Bij de invaart van de kloof geen centje pijn. In het begin over links, want er lag een steen rechts die blijkbaar nieuw was (voor mij was alles nieuw :P). Net voor de instorting 1-voor-1 keerwater-naar-keerwater. Ik volgde mijn voorganger in zijn keerwater, maar die had daar een verrassing in verstopt: een mooie paddenstoel. Dat deed allemaal dingen met mijn boot. 1 keer steunen ging goed, de tweede keer… minder. Een slappe poging voor een rol werd gevolgd door keien-koppen. Uitstappen dan maar. Peddel OF boot, dan maar peddel. Dat werd dus lopen en zwemmen en meer lopen en zwemmen. Harry helemaal blij: mocht ‘ie lekker achter een boot aan afvaren.
In de tussentijd werd door de meesten de instorting netjes gevaren. De meesten.
-- Bram
Bij het maken van de groepsindeling had ik bedacht om in groepje 1 stabiele vaarders te zetten, zodat dit groepje zowel de invaart van de kloof als de instorting kon verkennen en zo nodig af te zekeren. Het plan was goed, de uitvoering qua het aantal zwemmers in groepje 1 was wat minder.
Met deze waterstand was de ingangspassage goed te doen. Waar de vorige keer een grote wals zat, was dit jaar een grote steen zichtbaar waar je prima links langs kon.
De plek van de instorting was goed te herkennen aan het smal worden van de kloof. Dit betekende helaas ook dat de keerwaters klein waren, waardoor het niet lukte om Bram zijn boot voor de instorting in een keerwater te krijgen.
Waar vier jaar geleden de rotsen nog aanvoelden als scheermesjes, waren de meeste rotsblokken inmiddels zo ver afgerond dat de passage na een korte verkenning prima te varen was. Onderaan zat om een hoekje nog een laatste walsje met wokkel die het achterpuntje van mijn boot hapte. Omdat ik ondertussen aan het kijken was waar Bram het beste daarna de rivier over kon steken zodat hij verder kon wandelen, was ik veel te laat met een steun en na een aantal stenen geraakt te hebben besloot ik toch mijn boot onderwater te verlaten. Opnieuw geleerd: pas iets anders gaan doen als je stabiel in het keerwater ligt. Hoe makkelijk de rivier ook lijkt…
Omdat het zo ondiep was, had ik binnen een paar meter al mijn materiaal aan de kant. Frank was zo aardig om mijn boot te hozen terwijl ik ondertussen Bram met een lijntje over de rivier hielp.
Daarna kwamen we vrij snel bij het einde van de kloof, waarna het afsoppen was naar het punt waar de auto’s stonden. Met een kleiner groepje besloten we nog verder door te varen naar de camping. Wildwatertechnisch zat hier weinig meer in, maar gelukkig wel een aantal mooie keerwaters en golventreinen. Hoe je op dit stuk toch nog tot schrijver benoemd kan worden zullen Hein en Gert hieronder uitleggen
Groeten Sanne
John
Erwin
Menno
Vandaag was een mooie dag. Mijn dag. En die van Hein, die een buitengewoon expressieve indruk van een Batavierentrekje ten toon spreidde na onze prachtige tocht over de Var.
Maar voor dat ik daar over uitwijd, eerst een zijstapje naar de fysiologie van de gemiddelde Batavier.
Op papier is de Batavier een kanovereniging. Onder de dekmantel van kajakvakantie verplaatst een aanzienlijk deel van de leden zich jaarlijks voor tenminste een week naar de Alpen.
Zogenaamd gaan zij op zoek naar wild water. Beter gezegd: op zoek naar water. In welke vorm dan ook. Zo ook dit jaar waar dit bijzondere goedje rijkelijk in niet vloeibare vorm ontdekt werd (zie verslag van gisteren).
Afijn, dit alles is slechts de dekmantel. Waar het in werkelijkheid om gaat begint mij na drie jaar van infiltratie enigszins duidelijk te worden. Volgens mij heeft het iets te maken met het gestel van de gemiddelde Batavier. Ik ben nog niet helemaal zeker, maar het feit dat minstens een keer per dag de plaatselijke middenstand beroofd wordt van hun voorraden eetbare waar doet vermoeden dat de werkelijke doelstelling van eetbare aard is.
Het heeft er alle schijn van dat dit gebeuren slechts één, maar dan ook maar één doel heeft: het verzadigen van de innerlijke Batavier. En dan heb ik het niet over geestelijke verrijking, alhoewel de gemiddelde consumptie van geestrijk vocht daar best voor door kan gaan en in sommige gevallen ook zeker daar toe leidt. Nee, dan heb ik het over culinaire verzadiging; bijna dwangmatig moet er een Franse hooge keuken aan te pas komen om deze honger te stillen.
Het is mij opgevallen dat deze dekmantel activiteiten zorgvuldig worden gepland, zodat voor, tijdens en met name na, de inwendige Batavier kan worden gelaafd. Het lijkt er ook op dat een te lange afwezigheid van zo’n laafpunt leidt tot verminderde toerekeningsvatbaarheid. Sterker nog, het leidt tot een gelukkig tijdelijke, aan waanzin grenzende hongerklop.
Dit brengt mij ook weer terug bij vandaag. Na een uitstekende Var met kloof en aansluitende relax-sop-de-rest-naar-de-camping-ook-maar-af dag, beide zonder zwemmers, sloeg het noodlot toe. Jawel, de hongerklop in de vijfde graad.
We waren bijna op onze bestemming, slechts een klein recreatiemeertje scheidde ons van de weldaad van de uitermate goed hervulde fouragevoorraad. Toch was het te laat voor Hein. Ik had het kunnen zien aan het wit van zijn ogen toen hij zich op de hoge rand van het meertje gereed maakte voor een waterstart. Zijn verwilderde blik én zijn wetenschap dat er zich in mijn anorak nog iets eetbaars bevond had mij moeten waarschuwen.
Echter één moment van onbedachtzaamheid was mij fataal. Het feit dat mijn knieën al weer in de relax stand stonden die zo aangenaam was tijdens het sop-gedeelte van onze tocht hielp natuurlijk ook niet mee. Hein lanceerde zichzelf op een onbewaakt moment met een elan gelijk de sojoez-1 tijdens zijn eerste (weliswaar mislukte) lancering.
Hein had meer geluk. Op volle snelheid raakte hij het water. Het spuitende geluid van het planerende water bereikte mij nog net voor Hein zelf. In een split-second zag ik zijn verwilderde blik en dito kamikaze aktie die over mijn voordek schoof. Ik had geen andere keus om zijn graaiende handen uit mijn anorak te houden dan mijzelf met de moed der wanhoop omver te werpen en zo mijn laatste snickers veilig te stellen.
De storm boven mij woedde voort en ik zag mij genoodzaakt dieper te duiken buiten het bereik van de graaiende handen. Het leek een eeuwigheid voordat ik zo ver mogelijk van mijn boot mijn hoofd voorzichtig weer boven water durfde te steken. Heins tijdelijke waanzin had een ander doel gevonden en verdween op volle snelheid richting camping.
Ik had het gered.
Het was mijn dag.
Gert
Lunch bij de waterval
Tweede deel na de instarting
Tsjah…..Gert weet de spijker op zijn kop te slaan wat betreft de basisvaardigheden van de Batavier. De innerlijke mens eerst, comfort zone heeft prio, en daarna de rest. Een typische Batavier is bourgondisch ingesteld, houdt van zijn natje, zijn droogje, verplaatst zich op een voorjaarsalpenweek van een gebied met leuk water en een klein beetje sneeuw, naar een gebied met 18 graden zon, en geen water. Maar ondanks dat Gert zich lijkt te distantiëren van de groep, heeft hij een andere vaardigheid aangemeten, die hem binnen de groep veel verder zal helpen; het met veel woorden en elan, en een fantastisch filosofisch epos, te proberen goed te praten, dat hij als een van de meest ervaren vaarders toch nog een beginnersfout had gemaakt, waardoor hij is gaan zwemmen…..
….. het bewaren van Snickers in je zwemvest! Hans heeft ons vandaag een enorm stuk laten afsoppen-op-snelheid-want-stiekum-wil-ik-snel-aan-het-bier-en-douchen, maar wat hij wel goed deed is op gezette tijden een snickers uit zijn borstzak toveren, om ons te voeren, en ons de illusie te laten dat we zelf gekozen zouden hebben om zo’n belachelijk stuk (daadwerkelijk) peddelen aan de toch al zo mooie trip van vandaag vast te plakken. Hans, had door dat hij onze innerlijke honger moest stillen, en voer als een sojoez-2 richting camping, ons lokkend met snickers, marsjes, en ballisto’s.
Dus toen onze spurt-naar-het-welverdiende-biertje even onderbroken werd door het uitstappen bij de camping, weg van de betovering van Hans’ snackjes, en de argumenten om een uur lang te stoempen over het enig stukje water waar wel wat speelplekjes in zaten, maar die we met het oog op bier, en worst, naast ons hebben liggen, toen we dus even uitstapten, en onze bootjes op de schouder hadden, een klein hellinkje zagen, waar we eindelijk ons van onze beste kant te laten zien….. tsjah, ik kan me wel voorstellen dat dat even schrikken is dan…
Als je nietsvermoedend in gesprek bent met Hans (die het naderende gevaar wel had zien aankomen, en langzaam achteruit aan het peddelen was), en klaar ligt onderaan de desbetreffende helling, met vers etenswaar in je zwemvest…..tsjah, dan moet je van hele goede huizen komen, om niet te worden bedolven onder 105kg hongerige Batavier met een aanloopje.
Dan vergeven we je het feit dat je je knietjes even niet onder je spatzeil had zitten, en vergeven we je dat je niet net iets meer de tijd nam om toch op een elegante manier boven te komen, en vergeven we je ook dat je binnen 2 seconden je spatzeil los had, en dat je proestend en met angstoogjes weer boven water kwam, in een poeltje met warm helder water, waar je met je peddel op de bodem had kunnen steunen, en daardoor toch even op de kant je bootje moest legen. Dat overkomt de beste weleens.
Maar ja…..etenswaar in je zwemvest laten zitten met een hongerige Batavier op de kade, is vragen om problemen ;). Maar gelukkig ben je na 3 jaar genoeg geïntegreerd om een grootsche en meeslepende scriptie te schrijven over het doen en laten van de groep waar je zo goed binnen lijkt te passen ;)……..(Schoentjes komen de volgende keer wel weer ;)
Hein.
Noot van de redactie: hhmmm, wordt vast ver(achter)volgd.
Traject: Gorges de Daluis (parkeerplaats boven de kloof, net na de bungeejumpbrug - tot brug na de kloof, voor dorpje Daluis een weggetje naar beneden).
Klasse: III-IV. Bij deze zeer lage waterstand WW II met iets wat in de buurt komt van WW III bij de instorting na de waterval.
Waterstand: 2-3 m3 (heel laag water) op peilschaal Villeneuve-d'Entraunes / Le Var
Wokken
En het bleef nog lang gezellig
