Team dobber en de droogbroektest
Menno had vandaag een rustige boven Ubaye uitgezocht om de gekneusde egels weer wat vertrouwen te gunnen. Een select gezelschap mocht hun eigen toetje kiezen, maar uiteindelijk sloten ze aan voor een rust dagje dobberen samen met de rest.
Col de Vars
Cees en Harry vonden het belangrijk dat ik een keer zou leren om energie te sparen. Dobberen zoals zij doen en alleen de hoognodige slagen zetten. Niet alle keerwaters pakken en zo voor het eind van de rivier met een lege accu zitten. Ik vind het een gek idee om keerwaters links of rechts te laten liggen, maar laat me overhalen om het voor een dagje te proberen. Zo hebben we geen team chaos meer, maar team dobber. Met als leden: Bart, Harry, Cees, Sanne, Hein en Anke.
Warming up van team dobber
Rustig laten we ons door het water van de boven-Ubaye naar beneden dragen. Met wat inspanning lukt het me voor mijn gevoel om langere lijnen te dobberen en keerwaters te laten liggen. Voor mooie surfgolfjes/walsjes maak ik een uitzondering en zet aan om die te halen.
Cees laat zien dat ook dat met minder energie kan. Ik zit te surfen en hij stoot met z'n zwemvest mijn voorpunt naar beneden. Zo ligt hij zonder een slag te doen in een keer in de golf.
Uitzicht op fort Tournoux
We dobberen door totdat we het tijd vinden voor de lunch. Heerlijk in het zonnetje wachten we op groep 2. Daarin zit Gert die zich afvraagt of mijn droogbroek en anorak met beide een dubbele schacht het water echt tegenhouden. Ik weet dat mijn anorak lek is, maar heb mijn droogbroek nog nooit getest. Dit wordt toch wel eens tijd en vandaag lijkt hiervoor de ideale dag te zijn. Warm en kalm water waarin het rustig zwemmen is. Eerst maar eens een rustige test in een poeltje bij de lunchplek.
Lijkt goed te gaan, maar ja, een echte test doe je natuurlijk in de stroming. Ik herinner me die loeizware boot van Hans gisteren die nauwelijks een keerwater in te krijgen was. Voor vertrek blaas ik mijn luchtzak dus nog wat bij.
Hein en Marije wisselen van groep. Hein wil echt actief varen en Marije heeft zoveel energie dat ze zich wel aangetrokken voelt tot team dobber.
Ondertussen ga ik op zoek naar de juiste plek om te gaan zwemmen. Na een tijdje dobberen vind ik een walsje boven een rustig stromend stuk wat diep genoeg lijkt zodat ik niet serieus stenen ga raken en met een parkeerwater ernaast. Ik ga het walsje in en weet inderdaad door een gek zijstroompje mijn boot op z'n kop te krijgen. Even tegen de stroming in doen alsof ik probeer te eskimoteren, maar dat is vandaag natuurlijk niet echt het doel. Genoeg gedaan alsof, lusje trekken en zwemmen maar. Met een klein beetje hulp bereik ik al snel het keerwater en behalve door mijn lekke anorak lijkt er geen water binnengekomen te zijn. Boot hozen en dobberen maar weer. Na een paar jaar niet zwemmen ben ik niet meer zo geroutineerd, dus Harry moet me tijdens het dobberen even helpen met mijn hoosdopje...
Ondertussen voel ik dat steeds rustig dobberen en dan weer even aanzetten voor een surfje voor mij geen geschikte vaarsteil is. Door die lekke anorak koelen mijn armen zo erg af dat het serieus pijn gaat doen. En een anorak vinden die niet lekt op de armen, tja, dat is me samen met Bloem in anderhalf jaar en 4 anoraks (Palm en Yak) later nog steeds niet gelukt. Als ik weer kan varen dus toch maar al die keerwaters zowel links als rechts lekker meepakken. Liever moe uitstappen dan uitstappen met pijn en de volgende dag helemaal niet meer het water op kunnen.
En de uitslag van de droogbroektest? Bij het uitstappunt blijkt mijn broek eronder vrijwel geheel droog te zijn: mijn Bomber droogbroek komt dus wel door de test.
Anke
Marije vervolgt:
Nadat ik gisteren het tweede deel van het verhaal blind moest tikken, omdat de letters voor mijn ogen dansden kreeg ik het advies: een dagje rust. Daar kan ik natuurlijk niet goed tegen, dus nog stug een paar bladzijden in mijn boek gelezen om aan mezelf te bewijzen dat ik echt geen lichte hersenschudding heb.
Aangezien we vandaag niet een te zware rivier gingen varen en het mooi weer was ben ik in mijn boot gestapt, wel met de wetenschap dat mijn hoofd waarschijnlijk niet goed kan tegen nog een stootje, Dus goed de chicken line gekozen op de rivier.
Bij de lunch van team gewisseld omdat ik toen al merkte dat ik weinig energie had, en team dobber daar veel beter bij paste. Grootste deel van de rivier ging prima met niet te veel kracht. Op een stom stukje ging ik om, omdat ik wist dat er nog een steen kwam: meteen plat om mijn voordek en eruit, want nog een kopstoot met als gevolg een echte hersenschudding wou ik toch echt voorkomen.
Eenmaal aan de kant besloten dat de duracel batterij het toch ook niet meer kon op lage energie, dus uit gestapt. Aangezien ik voor de verandering ook eigenlijk niet meer praatte, is Sanne bij me gebleven, want dat is blijkbaar erg bijzonder. Gelukkig scheen de zon, en hebben we heerlijk liggen wachten totdat we werden opgepikt.
Ohja, ik mis in het verhaal dat saskia haar peddel heeft gebroken: lang leve de duck-tape :)
Marije
Hein vervolgt:
Het eerste gedeelte was inderdaad te veel dobberen, en werd ik afgeblaft zodra ik mijn peddel in het water stak. Dat leek eerst tof, met het zonnetje en het kraakheldere water, lekker lam over het water cruisen. Toch was het water leuk genoeg om lekker op los te gaan. Niveautje 2-2,5 met af en toe leuke surfs, moet je je toch heel erg inhouden om niet te veel terug naar boven te willen peddelen.
Ondanks dat het een goede oefening is om met zo weinig mogelijk slagen toch de keerwaters te halen, te traverseren en andere ongein uit te halen, vond ik het niet vervelend om na de lunch te kunnen ruilen, en weer heftig gedrilled te worden door Herr. von Renswoude. Keerwater niet goed? terugpeddelen met je donder, surf te lauw? achterstevoren! Heerlijk, gewoon lekker stoempen tot je het goed doet.
Daardoor de meeste keerwaters wel innig verkend, sommigen handiger als anderen. De druk op de rivier was prima, niet zo overdreven als wat de rest gisteren gevaren had, maar lekker speelbaar, overzichtelijk, en toch met een beetje pit. Goed voor mijn techniek in ieder geval, en zon maakt het altijd goed, dus het was een dagje lekker enthousiast peddelen.
Om dan vervolgens op een lullig steentje gepinned te zitten, en dan vervolgens 1 hand vrij hebben om je spatzeil te trekken. Niet nodig, maar ach, dan kon ik weer een beetje afkoelen.
Niet heel veel verder zagen we dat het duracelletje van Marije op was, en dat Sanne, haar chaperone (met een inmiddels weer aanspreekbare Marije) haar steen-kets-skills aardig had opgekrikt in de tijd dat ze zaten te wachten om opgehaald te worden door de rest van team dobber.
Mijn batterijtje moest nog ff helemaal leeggetrokken worden, dus Menno liet ons nog elk keerwater tot het einde testen, totdat de rivier zo vlak werd dat je echt beter van het uitzicht kon genieten. Wat een bijzonder mooi uitzicht was met de Col de Vars op de achtergrond, en een aantal andere besneeuwde bergtoppen, karakteristiek voor de Alpen. Dan is dat uurtje terugrijden ook wel uit te houden.
Zeker aangezien we de sneeuw bijna met onze handen kunnen raken (als we uit zouden stappen). Even kijken of de paar over-enthousiaste ski-ers die we op de heenweg tegenkwamen ook al klaar waren, om dan vervolgens terug te suizen door uitgestorven ski-dorpjes, wachtend op een nieuw winter. Helaas jongens, leg die latten nou weg, en pak een kayak! Het is hartstikke mooi weer!
Wat minder vaartechnisch, maar zeker wel Batavierwaardig, was dit ook de dag dat een aantal mensen zich op hadden geopperd om de hele dag te gaan staren naar een ronddraaiend stuk big, welke de avond ervoor op een semi-erotische wijze door Hans van der Staay was ingesmeerd met een mengsel van (olijf)olie, zout en peper.
De Staay's trokken hun varken-gear van stal, en hebben de kampvuurplek omgetoverd tot een mekka van vleesaanbidders. Toen wij terugkwamen van onze lange dag werd er nog een wetenschappelijk in het varken gepord met een serieuze vlees-thermometer, en werd na niet al te lang het sein gegeven om het gebraden varken op te offeren aan het onverbiddelijke, uitgehongerde en smachtende team Batavieren.
Op enkele vege/rundertariers (wat dat zijn moet je Marjolein maar vragen) na, (en eigenlijk stiekum toch inclusief) stond iedereen binnen no-time om het varkentje heen, terwijl Denis zijn slacht-skills aan Harry en Martijn prijsgaf.
Een heerlijk tergukomertje na zo'n dag, en een zeer zeer waardig avondmaal op een echte Alpenweek. Hans blij, wij blij, en varken blij (zie foto). Nu nog even genieten van het kampvuurtje, om dan morgen de laatste dag in te gaan alweer van deze week. Ben benieuwd wat het weer gaat doen, en onze vaarleidster voor gaat schrijven...
Hein
Traject: boven Ubaye vanaf Champ Feleze (komend vanaf col de Vars, net na de brug over de Ubaye, na de brug over de Ubayette, het Fort ligt rechts boven in de wand) tot Jausiers (einde dorp is er een brug over de rivier). 8 km ww II. Het mooiste traject is vanaf Saint Paul naar beneden (instappen als je van de Col de Vars voor de eerste keer de Ubaye ziet) maar het eerste kloofje is misschien net wat te groot voor de egeltjes (WW III). Dus de veilige lage instap genomen.
Waterstand: 29 m3 (kuub) ook voor dit traject tegen midden water. Als het veel hoger wordt, dan raak je het relief kwijt en wordt alles overspoeld, dus dit was wel tof, eigenlijk (40 kuub lijkt me max. om hier leuk te kunnen spelen, kloofje bovenin wordt dan wel weer veel leuker).
