Bekijk hier de film van de tweede dag.
Het valt mee om pas op de dag 2 te hoeven schrijven op onze eerste alpenweek, en waarschijnlijk komen er nog wel vervolg verhaaltjes, maar hier ons epistel van de Guisane.
Alles ging op rolletjes, iedereen was lekker op tijd aan het ontbijten, en aangezien Sanne gisteren geen ontbijt-tijd genoemd had, konden we haar natuurlijk niet kwalijk nemen dat ze 10 min. voor vertrek haar tent pas uitkwam. Maar ja we moesten wel op tijd weg, want Menno had een flinke tocht voor de boeg. Voor Bart was het een raadsel waarom we 50 km moesten rijden voor nog zo'n ardennen-beek (red:leggen we bart nog wel een keer uit).
Een heel andere rivier als de eerste dag, voor sommigen nog steeds een invaardag, voor ons, tsjah, misschien met net wat spannende stukjes erin. Gisteren eindigen op de Durance, en dan vandaag beginnen op een 'weide'-sloot met iets meer stenen dan ons lief was. Vooral het eerste stuk wilde de stenen niet echt wijken, noch in de stroom, noch in de keerwaters. Mijn eerste aanvaring met iets harders dan de burn was dan ook ver voor DE passage. Dat betekende dat onze techniek niet zozeer bijgeschaafd werd, alswel de boot afgeschaafd (red:illusie, ook jouw techniek had nu bijgeschaafd moeten worden).
Met een redelijk eerste stuk, moeten we halverwege toch echt ff kijken hoe de botenkraker er van boven uitzag. En ondanks dat de lijnen van boven goed zichtbaar waren, bleek dat op het water toch net wat anders uit te pakken. Te meer ook, omdat hier de druk toch echt aanzienlijk meer was als in de ardennen ;). Voor mij betekende dat de 1e steen nog goed ging, en ik daarna het grootste gedeelte achteruit heb weten te volbrengen. 'Geen schoonheidsprijs' volgens Menno, maar ik bleef tenminste wel overeind. (Ik wil hem Menno nog wel eens achteruit zien varen, met zijn blinddoekje op). (red: ech nie, ook hier ga ik niet achteruit naar beneden, dus respect dat Hein dat wel deed :))
Marjoleins view:
Tja, waar zal ik beginnen. Geheel in Batavier-Style reden we naar het beginpunt, dat wil zeggen, ik had geen idee waar we heen gingen, maar na een lange rit staan we dan ergens bij een beekje dat guisane blijkt te heten. We splitsen weer op in drie groepen, team chaos, the staays en wij. Met Menno, Saskia, Sanne en Koen varen we redelijk voorspoedig het eerste stuk (wel even wennen aan dat je je peddel niet zo diep in het water kan steken met al die stenen); en redelijk on-voerspoedig het volgende stuk... in mijn geval dan.
Sanne
In plaats van links ga ik rechts een steen voorbij, beland in een kuil en ga om. Gelukkig lig ik snel weer recht, waarna de volgende steen zich direct weer in mijn vaarlijn plaatst en ik weer ondersteboven lig.
Eerste helft van de botenkraker
De ideale positie om nog wat stenen te bezichtigen, knuffelen, kussen en koppen... (nu weet ik waar die helm en dat zwemvest voor zijn) Ik lig netjes klaar om te eskimoteren zodra al die stenen aan de kant zouden gaan... maar dat deden ze dus niet. Na een steen vol in mijn gezicht te hebben gehad kom ik (wellicht wat laat) tot de conclusie dat het toch echt beter is om uit te stappen. Menno gooit een werplijn. Ik ben weer veilig aan de kant, maar de boot kan ik niet houden.
Onze nieuwste Batavier Gert doet nog een spectaculaire achterwaardse salto om de boot te redden en Hans, Danielle en Nonja halen mijn boot naar de kant van de rivier waar ik sta waarna we het laatste stukje nog even doen voor de lunch. Daarna is het nog even rustig terug varen naar het uitstap punt. Team Chaos laat nog even zien dat ze een nieuwe naam moeten kiezen als ze met vijf man na elkaar met een halve meter afstand tussen de boten netjes een voor een naast elkaar een keerwatertje infloepen.
Vraag maar aan de rest van de Batavieren hoeveel grappen er te maken zijn over een blauw oog ... Gelukkig is dat de enige schade en morgen weer gewoon lekker varen.
botenkraker
Marjolein
Nadat Marjolein gered was, kon ik het niet laten om ook even onderwater te kijken, en jawel de stenen zijn echt hard. Mijn neus werd nog even rechtgezet onderwater, en ik heb helaas een leuk stukje te voet moeten afleggen.
Tijd om bij te tanken, en even een rustig stukje op te zoeken om onze lunch weg te kauwen, want we waren immers nog maar op de helft.
Na de lunch werden onze spirits nog opgekrikt door een echte WildWaterEend, die ff liet zien hoe je keerwaters moet pakken in de Alpen. Hij scheen er serieus van te genieten.
Het stuk na de passage was voor ons Alpengroentjes prima, en hier konden we onze skills tenminste uitoefenen, lekker veel keerwaters pakken, en verdwaald surfgolfje, en genieten van hoe de druk je wegzet, meer in ons straatje. Nog even op de heupjes letten (nu het kan zonder zwaar afgestrafd te worden), en dan vervolgens de laatste kilometers toch maar laten afsoppen, omdat het inmiddels wel laat was, regende, en er niet echt meer iets spannends in zat.
Hein
Traject: Le Casset tot de brug net boven te Chantemerle, iets verder loopt de skipiste over het water. Ca 10 km WW II met 300 meter WW III (de botenkraker, deze is vanaf de weg te verkennen). Waterstand: midden water. Maar geen peilschaal hier.
