Dag 6, de Boven Var
Kijk ook hier naar de film.
Als afsluiting van de week wordt besloten om het bovenstuk van de Var te varen. We hebben hier geen rivierbeschrijving van, maar Hans heeft deze een heel aantal jaren geleden gevaren en bewaard hier goede herinneringen aan. Volgens hem was het een technisch verblokt stuk direct na de instap en dan wordt het water rustiger tot je bij ondiepe grindbanken komt, met op einde nog een pittige passage en een stuw.
Onderweg naar de rivier hebben we een geweldig uitzicht op besneeuwde bergtoppen. Het is een bewolkte dag met veel wind en met 10 graden bij de instap is het koud. Deze laatste vaardag is het aantal vaarders flink uitgedund. Hans, Harry, Cees, Franc en DaniÎlle besluiten niet in te stappen. Ik zit in een groepje met Anke, Nyke en Marije, wij hebben allemaal de indruk gekregen dat het een niet al te moeilijk traject is.
Ondanks dat ik voel dat mijn energie niet meer maximaal is, besluit ik hierdoor wel in te stappen. De praktijk bleek echter wat anders dan wat wij uit de beschrijving van Hans gehaald hadden. De eerste kilometers zijn een bijna continue aaneenschakeling van lange, pittige en verblokte passages met daarop behoorlijke druk. Veel hiervan moesten vanaf de kant verkend worden en daarna ÈÈn voor ÈÈn gevaren. Dit helpt niet om warm te blijven.
Op een begeven moment zie ik midden in een passage een steen over het hoofd, vergeet de steen te knuffelen en wordt vervolgens door de rivier ondersteboven op een steen geparkeerd. Dit was geen goede positie voor een eskimoteerpoging, dus al snel was de keus voor het lusje gemaakt. Daarna was het even zoeken hoe ik vanaf de rots waarop ik gespoeld was naar de kant kon komen. Maarten had gelukkig mijn boot snel aan de kant.
Eenmaal op de kant bij het verkennen van de volgende passage, merk ik dat het water behoorlijk koud was, zeker in combinatie met de harde en gure wind. Er wordt besloten om direct even uit de wind te lunchen. Ik weet dat mijn lichaam brandstof nodig heeft om warm te blijven na het zwemmen, mijn lichaam geeft echter aan dat het geen capaciteit over heeft voor spijsvertering en ik wordt misselijk. Verder krijg ik het steeds kouder en begin te klappertanden. Of te wel, de eerste tekenen van onderkoeling. Dit is voor mij een reden om uit te stappen. Nat doorvaren op een koude dag en op een stuk rivier waar je continue uit de boot moet om te verkennen is vragen om verdere moeilijkheden. Marije biedt gelukkig meteen aan om mee uit te stappen. We denken hogerop in de verte de weg te zien liggen, we hebben op dat moment alleen geen idee hoe we daar kunnen komen. Marije wordt bepakt met klimmateriaal, een thermoskan thee, de autosleutel van Nyke (de auto waarin mijn droge kleren liggen) en een mobieltje.
Na een korte traverse naar de overkant van de rivier, waarbij Nyke mij eraan moet helpen herinneren dat ik mijn spatzijl en zwemvest dicht moet maken, vinden Marije en ik gelukkig al snel een paadje door het bos en komen via een weiland uiteindelijk bij de weg. Zelf kreeg ik mijn boot niet de heuvel op en terwijl ik een plek zoek om de boten te verstoppen, sjouwt Marije ook mijn boot omhoog.
Nogmaals dank hiervoor! Ondanks dat we beide nog nooit gelift hebben besluiten we het nu te gaan proberen om zo snel mogelijk naar het eindpunt te komen. Na enige minuten zonder passerende autoís, beginnen we alvast in de goede richting te lopen.
Na ongeveer een kilometer krijgen we een lift van een opa met hond die ons midden in het goede dorp afzet. Ik heb het nog nooit zo fijn gevonden om weer droge kleren aan te trekken. Na twee koppen thee in het plaatselijke cafÈ/ tabaczaak, trekt de bewolking weg, begin het buiten zelfs warm te worden en begin ik het minder koud te krijgen. Om de tijd te doden tot we de groep kunnen verwachten gaan we een stuk langs de rivier lopen.Ongeveer 200m voor het uitstappunt zit een stuw met stukken rechtopstaand en scherp beton en daarachter een gemene wals. Deze wil je, in ieder geval bij deze waterstand, niet varen.
Als we verder stroomopwaarts lopen zien we op een begeven moment Batavieren die de laatste grote passage aan het bekijken. Dan zien we een hele tijd niets tot de boot van Dennis ineens alleen langs komt drijven, in eerste instantie zonder enig spoor van Dennis en enige activiteit van de groep. Zonder uitrusting kunnen Marije en ik echter niet veel meer doen dan de boot volgen, deze komt halverwege de stuw vast te liggen. Achteraf hoorden we dat de hele groep had besloten om deze laatste passage om te dragen. De meeste vaarders waren behoorlijk vermoeid en op een punt moest je de lijn perse halen om niet potentieel gevaarlijk tegen een rij stenen aan te komen.
Na het omdragen van de boten is de boot van Dennis via een niet geheel duidelijk domino effect het water in gegleden. Het bergen van Dennis zijn boot was nog een uitdaging op zich, hierdoor is besloten om voor de stuw uit te stappen en de autoís naar dit uitstappunt te halen. Uiteindelijk is Dennis, aangelijnd aan een werplijn en gezekerd vanaf een ankerpunt op de kant, naar het water geklommen. Daarna heeft hij met behulp van een boom op de kant een andere werplijn aan zijn boot vast kunnen maken. Hierna konden beiden veilig naar boven worden getrokken.
De laatste dag werd traditioneel gezien afgesloten in een restaurantje waarna de volgende ochtend vroeg werd begonnen aan de terugrit naar Nederland.
Sanne
