Erft voor beginners
Batavieren, gegroet!
Wat nu volgt is een verslagje van een absolute beginner, die voor het eerst stromend water onder z’n bips heeft gevoeld en die naar – wat ik heb begrepen – algemene regels een verslagje moet maken omdat ie ook is wezen zwemmen (5 keer maar liefst, dus ja...). De schuin gedrukte regels in dit verslag zijn mijn gedachten zoals ik ze op dat moment had. Ja, er kunnen wat nare woorden tussen zitten, maar ik vertel het het liefst zoals ik het echt heb ervaren in de hoop op herkenning bij een aantal van jullie. Helaas geen foto’s bij dit verslag aangezien niemand een camera bij zich had.
Onder de bezielende leiding van Paul en Nonja zijn we naar de Erft gereden. Het gezelschap bestond uit: Paul, Nonja, Jaivi, Kira, Jort, Nienke, Joey, Pepijn en ondergetekende. Voor Joey, Pepijn en mij was het de eerste keer, voor Jort en Nienke de 3 de keer en de rest had al wat meer water-kilometers gemaakt.
Bij de Erft aangekomen gingen Paul en Nonja de auto’s bij het eindpunt zetten, waardoor wij tijd hadden om een groep duitse kano-kleuters gade te slaan die de meest fantastische slalom-bewegingen uitvoerden op wat op mij overkwam als een toch wel erg sterk stromend water. (Die gasten moeten in een kano uit hun moeder gevaren zijn!) Mooi om te zien, maar het werkte bij mij toch wel redelijk intimiderend (het zal toch gvd niet zo zijn dat ik straks hier onder die brug uitkom en meteen omga!). Paul en Nonja waren terug, dus we stappen in onze kajaks.
Op de training zat ik meestal in een Prijon Invader, maar de laatste 2 keer heb ik me gewaagd aan een Perception Pirouette. Het liefst was ik met de Invader de Erft opgegaan, want die voelt doorgaans iets stabieler aan, waardoor beginnersfouten niet altijd fataal zullen zijn. Helaas ontbrak er een stop op de Invader – daar had Ben ook al last van met de training – dus besloot ik om maar met de Pirouette te gaan. Niet echt een goede keus, zoals later in mijn verhaal zal blijken.
We stappen dus in onze kajaks en varen een stuk stroom opwaarts om bij een bruggetje wat te spelen met de stroming. (Ik voel nu al de adrenaline stromen. Als dat maar goed gaat!) De gevorderden gingen wat voor zichzelf doen, terwijl wij de basis van het wildwater varen nog eens uitgelegd kregen van Paul. Eerste oefening was het varen naar de overkant (nog niet helemaal traverseren). Belangrijkste was het opkanten. Iedereen haalt moeiteloos de overkant, alleen voer ik recht in een doornstruik waar ik nogal van in paniek raakte. Ik pakte ‘m vast in de hoop verdere krassen in m’n gezicht te voorkomen, maar al vrij snel leerde ik daar mijn eerste les:
Pak nooit een tak vast als je in een kajak zit!
Jep, dat was nummer 1. Ik ging dus om. (Gvd, moet ik weer de eerste zijn! We hebben nog niet eens echt wild water gezien!). Afijn, ik hoos de Pirouette en stap – hetzij nog enigszins beduusd – weer in. Paar keer heen en weer traverseren ging op een gegeven moment gewoon goed (heh, als je het eenmaal doorhebt is er niet eens zoveel aan). We varen nu naar onze eerste stroomversnelling. De brug met daaronder nog steeds die Wildwasser-super-kano-kindern. Adrenaline stijgt op dit punt tot ver boven NAP en als een-na-laatste ben ik aan de beurt om af te dalen. Nonja geeft nog wat tips en ik besluit vastberaden die stroomversnelling te nemen als een man! (Daar gaan we...Volgens mij ligt m’n kano onder water, maar hey, ik blijf gewoon drijven, gewoon doorgaan! Oh shit ja, ik moet het keerwater in). Paul gebaart en schreeuwt bij het eerste keerwater dat ik daarin moet (ja dââg, dat red ik never-nooit niet. Er was toch net afgesproken dat we het tweede keerwater zouden pakken??? Daarbij, de anderen liggen daar ook, dus ik ga daarheen! Boogslag, duffec en opkanten! Shit, welke kant moest dat ook alweer??)...niet die kant dus...nummer 2 en wederom een les geleerd:
Verkeerde kant opkanten is niet handig!
Ik probeer me nog vast te klampen aan een rots, maar ook hier stroomde het water toch iets te snel en de steen was ook iets te glad. Bij een opstappunt hoos ik de kano weer en puf even uit om te laten bezinken wat me zojuist weer is overkomen (Roel 2 – anderen 0. Ben ik nou echt zo slecht?? Het ging net toch goed? Waarom kan ik niet gewoon zo’n keerwatertje pakken net als die Kano-Baby-Mannschaft? Terug in je kano, anders hou je de rest straks helemaal niet meer bij). Ondertussen zijn ook Nienke en Pepijn omgegaan bij het spelen met dit bruisende witte water. Beiden hadden al eens geëskimoteerd, maar op stromend water is dat blijkbaar toch anders en enger ivm al die nare rotsen. Nienke wordt nog bijgeschoold door Nonja vwb eskimoteren en dat zag er uiteindelijk goed uit. Bij mijn weten is Nienke alleen niet meer omgegaan, dus echt in praktijk brengen, hoefde/kon niet. Pepijn heeft volgens mij hierna nog slechts 1 keer gezwommen en de keren daarna heeft hij zich als volleerd professional weer keurig overeind weten te eskimoteren. Geweldig om te zien!
Varend naar de volgende stroomversnelling kreeg ik een peptalk van Paul die me verzekerde dat ik echt niet uitzonderlijk slecht was en dat dit soort dingen gewoon gebeuren. De volgende stroomversnelling ging aardig, hoewel ik erg nerveus was om wéér om te gaan. We gingen het traverseren weer oefenen. Eerste paar keer ging m’n neus toch weer stroomafwaarts, maar na wat tips van Paul en Nonja, lukte het uiteindelijk toch om redelijk stabiel te traverseren in een rechte lijn met de neus tegen de stroom in. (whoohoo, zou het dan toch goedkomen??). Vol goede moed gaan we naar de volgende versnelling, een zogenaamde rodeo-spot. Ik besluit om netjes rechtdoor te varen en rustig rechts het keerwater te pakken. Dit ging goed. Nonja en Jaivi besloten eens met de rodeo te stoeien. Zag er leuk uit en ook niet al te moeilijk, maar mijn gedachten waren al bij de volgende versnelling.
Aankomend bij de volgende versnelling moeten we links het keerwater in. (Daar gaan we, hobbel, hobbel. Oh shit, keerwater links....blackout...). Nummer 3...( Weer de verkeerde kant opgekant...GVD HOE MOEILIJK KUN JE HET JEZELF MAKEN???). Weer hosen en weer die verdraaide Pirouette in. Langzaam maar zeker ben ik ervan overtuigd dat dit niet mijn kano is. M’n achterkant ligt steevast in het water en ik voel constant water in m’n rug waardoor m’n Pirouette ook steeds water maakt. Joey pakt al die stroomversnellingen zonder problemen in z’n Pyranha (dacht ik). Dat ding ligt ook 3 keer hoger dan die Pirouette. Paul gaf ook aan dat deze boot minder vriendelijk was dan een willekeurige andere wildwater kajak, zeker voor iemand van mijn formaat (heb ik weer...misschien toch eens gaan afvallen?). Afijn, we moeten er toch het eindpunt mee zien te halen. We gaan weer verder
In de verte doemt een wat ruiger uitziende versnelling op en wederom begint m’n hart als een idioot te kloppen. Stuk voor stuk gaan mensen erin en varen netjes onderin het keerwater in. Nonja geeft nog wat instructies. Er lag een rots in het midden dus je kunt er links en rechts omheen. De meesten gingen (voor mijn gevoel) er rechts omheen. Dat leek me dus de beste route. Ik stuur erin en er doemen toch wat vervelende stenen op. Paul schreeuwt “PEDDELEN, PEDDELEN!!!” (WHAAAA, ja ik wil wel peddelen, maar die verdraaide rotsen...als ik heel stil blijf zitten met de peddel boven het water kan het ook goed gaan, toch? Toch???). Plons. Ja, nummer 4. Belangrijkste les:
Blijven peddelen!
Toen ik omging was het nog steeds vrij ondiep, dus ik heb wat stenen weggekopt en een paar krasjes en blauwe plekken opgelopen. Met de peddel in het water kun je dus blijkbaar toch makkelijker corrigeren. M’n batterij begon nu toch wel op te raken. Leerzaam allemaal, maar elke keer naar de kant zwemmen en te proberen om die Pirouette stil te laten liggen om erin te kunnen stappen, zonder meteen een plens water erin te laten lopen, was toch erg vermoeiend. Aan de ene kant tjokvol adrenaline, aan de andere kant redelijk uitgeput (ik dan) varen we naar de volgende versnelling.
Hier aangekomen hield ik me voor dat ik moest blijven peddelen. Dit ging goed, alleen lag m’n boot weer dusdanig laag in het water dat opkanten bijna onmogelijk was. Ik ging voor de vijfde maal om en berustte erin. Ik was te moe om me weer op te winden en ik was er nu echt van overtuigd dat het aan die Pirouette lag; (dat was ook het makkelijkst). Uiteindelijk beland ik naast de kant op een aantal meter van een vissend echtpaar. Ze zagen eruit alsof ze aan de oever zo onstaan zijn en keken me niet heel vriendelijk aan. Aan de overkant bleef ik op Paul wachten, want nu in m’n eentje doorvaren leek me niet verstandig. “Sind Sie blind, oder wass?” Werd me van de overkant toegeroepen. In m’n beste Duits probeerde ik me te verexcuseren “Entschuldigung, ich bin nog nicht so gut”. “Ja das sehe ich, aber du kannst doch durchfahren oder wass?“ werd me verweten. Ik heb het een en ander over aanvaringen (gheghe) met vissers gehoord, dus ik besluit om maar door te varen en geen discussie aan te gaan. Ik was er ook te moe voor. Verderop kom ik erachter dat m’n kano weer halfvol water zit, dus ik moest weer hosen. Ging allemaal erg lastig, want ik kreeg ‘m niet stil langs die vervelende rots-waterkant. Met hulp van Paul is het gelukt en zijn we naar het eindpunt gepeddeld.
Nienke heeft nog genoeg energie om het eskimoteren te oefenen met Nonja. Als er iets is dat ik nu graag wil leren is het eskimoteren, maar ik had er de puf niet meer voor. Als er eskimoteer-trainingen zijn binnenkort, meld ik me als eerste aan. Dat zal een hoop energie en ergernis gaan schelen.
Wat een geweldige ervaring! Nooit gedacht dat het zo’n adrenaline-rush zou zijn. Ik voel spieren op plaatsen waarvan ik eerst niet wist dat ze bestonden. M’n knieën zijn beurs omdat die Pirouette een lastige instap heeft (voor mij), maar dit smaakt zeker naar meer!
Op de terugweg naar Nijmegen zit ik voor mijn gevoel nog steeds in de kajak. Ik heb de neiging om bij de oprit van de snelweg een duffec in te zetten en vreemd genoeg lijkt de horizontale lijn op het dashboard van de Peugeot 807 van Paul in combinatie met de buitenspiegels waarempel op een peddel. Klaarblijkelijk heeft deze dag een grote indruk op mij gemaakt. Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat ik ook vrij onrustig geslapen heb die nacht...
Rond 18:30 zijn we terug bij het clubhuis en leggen we de spullen terug. Paul en Nonja: bedankt voor de vele tips, begeleiding en peptalks en de hele groep: bedankt voor het plezier dat we gehad hebben (en het geduld dat jullie af en toe op hebben moeten brengen). Jullie zijn geweldig!
Groeten, Roel (van den Berge)
