Verslagen Wildwater

Ruwer, Rur en Roest

Wildwater weekeind 15-16 Januari 2011

Film van de Ruwer

Op 15 en 16 en 17 Januari was een gevorderd beginners weekend gepand. Mufti van de week was Cees Verhoef, die voor een steeds groeiende schare Bataviertjes in samenwerking met Gabi en Klaus Gerullis onderdak en eten moest verzorgen. Daarnaast gaat de Mufti natuurlijk over de gebieds- en Rivierkeuze en neemt daarin de alom Eindbeslissing. Natuurlijk op basis van het creeren van voldoende draagvlak.

De groep bestond uiteindelijk uit overrijp en groen door elkaar, maar het was toch gezellig. Het weekeind stond in het teken van het ontroesten. Een aantal Batavieren had al jaren niet meer gevaren en nu, in het weekeind nadat de roer de hoogste waterstand sinds jaren had genoteerd, leek het ze een goed idee de oude geatrofieerde spiertjes maar eens te gaan strekken.

Deelnemers:

• Arnold
• Joost 
• Carina
• Menno
• Saskia
• Jorien
• Peter (zaterdag)
• Henk (zaterdag)
• Boy
• Rien
• Nyke
• Jorn
• Anke (Cotteleer, primeur)
• Harry
• Sven
• Cees (V)
• Hans (vd Staay)
• Martijn (idem)

Dit weekeind werden het de Ruwer 17 kilometer (Hentern – Sommerau) bij peil van 80 dalend naar 76 cm (peilschaal Hentern) gevaren en natuurlijk de boven Rur tussen Reichenstein (50 cm) en waterzuivering Monschau (90 cm).   Daar voer ook nog een groepje eendags Batavieren (Sjoerd, Wouter,Coen).

Een aantal mensen zit regelmatig in de boot, maar  een aantal anderen waren op wild water op zijn minst licht geoxideerd (Cees, Rien, Carina) tot enigszins roestig (Anke, Boy)  tot zoals later bleek kuis doorgeroest (Joost, auto van Hans).

De Ruwer

Na een stevig ontbijt en het maken van een lunchpakket gingen we met zijn alle naar de Ruwer.

Een uurtje snorren met de auto .Trouwens een grappig gezicht met ongeveer 17 kanos op zes auto’s die zich in een noodgang verplaatsten ! Het was zeer duidelijk te merken  aan de snelheid dat iedereen er wel zin in had .Het leek net of dat de bestuurders dachten als ze niet snel waren er geen  water meer zou zijn. Maar gelukkig was er water genoeg bij aankomst. Na omkleden en omrijden enz. zaten we ongeveer om 12.30 u op het water.

Er werden drie groepjes gemaakt .

Ik zat bij het tweede groepje .(Harry ,Rien , Nyke , Martijn , Henk )

Alles liep eigenlijk best wel soepel incl. mij ,wat ik niet had verwacht .

Het was wel even opletten met alle gevallen bomen en laag hangende takken ,maar het omdragen is beperkt gebleven met tweemaal.

En de zwempartijen vielen ook best mee. Alleen Rien had zich er aan gewaagd ! Maar pas nadat hij verschillende pogingen deed om te rollen .

De toch was van afstand niet gering en iedereen was best moe bij aan komst.

Behalve Harry die wou nog even een waterval doen !De naam is mij niet bekend (red: Katarakt von Sommerau WW III-IV) maar was wel erg onder de indruk. Dat je zo iets kunt afvaren kon ik niet echt geloven !

Maar daar dacht Harry anders over en zie dat het best een veilige waterval was !!!! (Oke, !!)

Met andere woorden het was een super dag !!!!!

Jammer dat ik maar een dag kon blijven maar het was me een genoegen om mee te varen. Mij dank aan de organisators en allen die hebben aan deelgenomen.

Groetjes Henk Spies

de Ruwer

Samen met Henk (van de Belga chocolade) ben ik op vrijdagavond vertrokken richting Landkern. Toen we aankwamen bij Haus Gerullis was de rest van de groep inmiddels al gearriveerd. We waren met 16 personen. De volgende dag zouden zich daar nog 3 personen bijvoegen. We hebben een lekker pilsje gedronken en de meeste van ons zijn redelijk op tijd gaan slapen in een van de bungalows op het terrein.

Zoals de traditie voorschrijft, schrijft degene die omslaat een verslag. Dat was ik dus. Samen met Henk ben ik alleen op zaterdag erbij geweest dus het verslag van zondag zal iemand anders moeten schrijven.

Op zaterdagochtend na een prima ontbijt gewacht tot Menno en Sas ook wakker waren en daarna vertrokken naar een onduidelijke bestemming. Gewoon volgen. We reden in een konvooi van 6auto’s met kano’s op het dak met 140km/h naar ons doel. Dit bleek het riviertje de Ruwr te zijn. We kwamen eerst bij het eindpunt van onze tocht. Een spectaculaire waterval net voorbij het uitstappunt hebben we even bekeken. Die was voor de liefhebbers aan het einde van de tocht.

Toen omkleden en alle droge kleren in mijn auto die daar aan het eindpunt bleef. Met de andere auto’s en kano’s naar het beginpunt. Onderweg reden we af en toe langs de rivier en zagen wat omgevallen bomen eroverheen waar we straks alvast rekening mee konden houden.

Er stond behoorlijk wat water in dus het zag er goed uit.

Kano’s afladen en verdelen in 3 groepen. Ik zat in de eerste groep met Menno, Saskia, Sven,Marcel en Carina. Het werd een prachtige tocht met regelmatig lastige passages met bomen waar we onder of overheen moesten. Het was droog, niet koud (c.a.10 graden) en windstil. Ideaal weer dus.

We hebben veelgeoefend met keerwaters invaren. Snelheid maken, boogslag, dufeck en aantrekken. Bij het oefenen in een wals ging Marcel als eerste om, maar kwam eskimoterend weer boven. Ik heb het ook geprobeerd en ging direct ook om. Rustig blijven, uitgangspositie innemen en eskimoteren. Het lukte en dat gaf me een goed gevoel.

Door naar de volgende uitdaging. De rivier was lekker snel (voor een lichtgevorderde) en ik heb echt genoten. Op een ondiepe passage waar het water wel hard stroomde werd ik plotseling door een ongeziene grote steen uit balans gebracht en voor ik het wist dreef ik ondersteboven.

Ik wilde nog gaan eskimoteren maar toen ik drie keer achter elkaar met mijn helm hard tegen een steen aan butste leek het me toch beter de boot maar te verlaten. Het werd snel weer dieper en met mijn benen vooruit ving ik de rotsen op die ik met flinke snelheid op mijn weg vond. Met behulp van Menno wist ik de boot snel aan de kant te krijgen. Leegmaken even op adem komen en verder ging het weer. We voeren goed als een team met Menno en Sven voorop, Marcel, Carina en ik in het midden en Saskia als hekkensluiter.

Nog eenmaal ben ik omgegaan toen ik wat ongelukkig uit een keerwater wegdreef waar het net iets te vol was met andere boten. Natuurlijk onder een overhangende boom door, net na dat keerwater. Oh shit zei ik nog, en plons…. Wederom te ondiep waardoor ik mijn peddel niet in positie kreeg en maar weer mijn spatzeil trok. Ach het was lekker weer…

Maar ondanks deze onvrijwillige zwempartijen heb ik er echt van genoten. Alleen al het stoïcijnse gezicht van Menno als hij mij met zijn helmcamera aan het filmen was, was de moeite waard.

Na 18 kilometer bereikten we moe maar voldaan het eindpunt waar we lekker droge kleren aantrokken in afwachting van de andere twee groepen. Die arriveerden redelijk vlot en toen bleek dat er nog een liefhebber was voor de waterval. Harry.

Wij holden naar het enige punt vanwaar de water val te zien was. En daar verscheen Harry als een klein stipje bovenaan de getrapte 5 a 6 meter hoge, behoorlijk dikke, waterval. Met ingehouden adem zagen we hem naar het midden varen en naar beneden knallen. Hij bleef netjes rechtop en kwam al snel vol adrenaline ons uitkijkpunt voorbij juichen.

Toen de auto’s nog ophalen, waarna Henk en ik moe maar voldaan huiswaarts keerden. De anderen gingen terug naar haus Gerullis om zondag de Bovenrur te varen. Ik ben benieuwd naar het verslag.

Peter

De Ruwer roest

Thema van dit weekend was ont-roesten.

Daar had ik voor het weekend reeds op geanticipeerd met het doel niet alsnog te moeten schrijven wanneer ik onverhoopt (al dan niet "geassisteerd") om mocht gaan....

Omdat het bij de Batavier een goede gewoonte is op het laatste moment pas aan te geven mee te willen gaan op WWW nog maar even een herhaling hiervan voor deze laatboeiers:

Wildwater boten: gemaakt van poly-veel-tupperware dus roesten kunnen ze niet (issue kan zijn dat je boot geconfiskeerd is door je kids).

Metalen onderdelen boten: roestvrij staal: lijkt me duidelijk.

Batavieren, ja inderdaad zeeeeer oud maar als die zouden roesten waren ze al lang verroest geweest, we zijn er nog dus ook roestvrij.

Auto's die ons naar de rivieren brengen, tegenwoordig allemaal standaard verzinkt (en kunnen ook niet drijven vraag maar aan "Plaat") dus ook roestvast (behalve als je ze langer dan (of was het als) in een sloot parkeert).

Bestuurders van die auto's: Batavieren dus geen issue (alhoewel sommige Batavieren hun kroost wel erg vroeg in hun auto laten rijden en hem dan in de vijver parkeren.....) Ervaring wildwatervaren, ook roestvast, fietsen (ook op een ouder fiets, je moet het tenslotte wel leren...) verleer je ook niet.

Batavieren-voer: kan niet roesten is all lang op voordat zuurstof er vat op krijgt (met moeite krijgen Batavieren het voor elkaar om het gerstenat voldoende te laten rijpen).

Zo, mocht ik omgaan (hulp zal wel niet nodig zijn na 2 jaar) en wat mogen schrijven heb ik mijn artikel voor op de website al klaar.

Ja dat dacht je, binnen 12uur na het weekend.... niet eens gaan zwemmen.... toch nog de vraag om te schrijven; eea zal wel zijn in het "schaduwkader" van dit weekend: svp zoveel mogelijk de boel ontregelen !!

Om maar met de "boot in het water te vallen": 2 jaar niet varen en toch geen roest aanwezig !! .... op de eerste dag....

Weer eens een keer varen: zoals Jorn naderhand zei: invaren bij de start: vooruit keerwaters varen: te makkelijk dus doen we het maar achteruit! !

Ook dat ging nog, heerlijk spelen / Cees "helpen met stevig" in keerwaters liggen.... net alsof ik vorige maand ook nog gevaren had zo voelde het.

Elkaar helpen op z'n Bataviers: go joh ging t niet goed zal ik helpen? oprotten krijg je dan als dank...

Op het water dus puur RVS: geen spoortje van roest.

Zo ook niet bij Anke (nee niet "mijn" Anke) maar de onze nieuwe Noorse/Nederlandse schone: ook ca 2 jaar geen wildwater gevaren; idem benieuwd hoe 't zou gaan: RVS dus ook !!

Waar Arnold zich over een in het water liggende boom liet soppen ging Anke er perfect overheen: actief varend; prima !!

Enige minpuntje waren haar antwoorden naar onze Duitse gastvrouw en heer: die snapte niets van dat Noors....

Hans ook in onze groep was maar niet bij zijn veel te goed varende zoon in de groep gegaan...waar komt me dat bekend van voor....

Verder dit weekend gezien dat er echt ook serieuze Batavieren bestaan: voor de film Jorn wel 10x gevraagd om te lachen; zelfs bij een poging hem te "helpen" bleef ie serieus...

Aan alles komt een eind zo ook aan het varen die dag: mooi daar lust ik wel meer van..... Martijn heeft ook nog een poging gedaan een eind aan de auto van Hans te brouwen: van Hans verwachten we nog een aankondiging tav de sluiting van een zekere Renault garage in Zwolle....

Terug bij Gabi bleek het RVS toch roestvorming te gaan vertonen: pijn in beide polsen/armen.... misschien toch een beetje te hard van stapel gelopen na 2 jaar?

De nacht in het vochtige drooghok/huisje 1 van Gabi had een verwoestend effect op het RVS: vrijwel (hierover zo meer hè Harrie....) volledig doorgeroeste armen: niet varen dus de 2e dag.

Dus maar shuttle-bunny spelen: nou dat heb ik geweten.... gnag-gnag en Cees ook !! Omrijden met Harrie voorop.... had kunnen weten dat dat niet goed zou aflopen....

Bij het stuwmeer links af... toch een ander instappunt? Monschau in rijden.... eerst bij de Molenstuw kijken? Rijd die malloot door het dorp heen.... en presteert het dan ook nog om de weg kwijt te raken...

Cees had me van te voren toch nog even gewaarschuwd voor het heel houden van zijn nieuwe camper: Joost we hebben al eens eerder de verzekering nodig gehad maar hou hem maar heel !!

Cees.... ja....probleempje.... we hebben al eens eerder iets verzekerings-technisch geregeld... Harrie stuurde me door het dorp en daar het ik de dorpel bij de schuifdeur geraakt.... was te smal en stijl: helaas. Heerlijk zo'n gezicht als Cees dan laat zien !!!

Maar het is millimeterwerk geweest, en was dat Rien voor er er ook doorheen kwam en ik de nodige Camper rijervaring had: de armen waren dus nog niet geheel verroest !!

Op de rivier roestte het ondertussen wel behoorlijk: mooiste voorbeeld was onze varende nou ja varende penningmeester: dobberen in de Molenstuw en na de Berenkuil: tja dan is de pap wel op.

Marcel was daar niet de enige roestende Batavier: Saskia nooit te beroerd om te helpen maar ook roestende zet Marcel aan de verkeerde kant af: Menno blijkbaar een roestvirus van Saskia meegekregen gooit een lijn over in plaats van de boot: Marcel mag nog een keer zwemmen naar de overkant.... (Menno: ja hallo stuurman, mag ik ook eindelijk weer eens oefenen met lijn, en Marcel was sowieso al lekker aan het spartelen)

Anyhow het was weer heerlijk na 2 jaar, niets veranderd alles gaat nog net zo strak georganiseerd.... en iedereen doet nog steeds zijn best dat zo goed mogelijk te ondermijnen !!

Tot over 2 jaar: Joost.....maar met anti-roest: dan kom ik wel het hele weekend varen !!

Groetjes, Joost

Ruwer en de boven Rur

Ik ben lid geworden bij de Batavieren om het wildwatervaren weer op te pakken. Ruim 10 jaar geleden ben ik bij KBT branding en wildwater gaan varen. 7 jaar later ben ik naar Noorwegen verhuisd en daar lid geworden van en wildwaterclub in Oslo. Na een jaar geen, een seizoen weinig en vervolgens weer anderhalf jaar geen wildwater gevaren te hebben wil ik rustig weer beginnen om eens te kijken of het nog wel gaat. Ik geef me dus op voor een beginners/licht gevorderden weekend. Dat moet toch nog wel lukken lijkt me.

Bij het clubhuis aangekomen ontmoet ik als eerste Cees, waar ik al contact mee heb gehad omdat hij het weekend organiseert. Verder heb ik alleen met Menno en Jorn wel eens eerder gevaren. Langzaamaan druppelen er meer en meer Batavieren binnen. Ook de vrouw van Joost stelt zich even aan me voor: "Ik ben Anke", "Ik ook". Grappig om weer eens een naamgenoot tegen te komen.

Alles wordt ingeladen en opgebonden en we vertrekken. Cees neemt me op sleeptouw en samen met Joost mag ik bij hem in de luxe camperbus meerijden. Achterin heb ik werkelijk een zee van ruimte en tussen de Iphone gesprekken van Cees en Joost door maken we verder kennis.

De rit verloopt spoedig en rond 22.00 word ik wakker als we een plaatje binnen rijden. Ik ben niet anders gewend dan dat overnachtingen bij een camping of ergens anders in de bush plaatsvinden, dus zo midden in een normaal dorp is voor mij een nieuwe ervaring. Al snel wordt me duidelijk dat Gabi en Claus hun taak als gastvrouw en gastheer zeer serieus nemen. Ze babbelen honderduit in zeer goed verstaanbaar Duits. Na nog anderhalf rondje door het dorp staan we bij het huisje en zoeken een bed waar we onze spullen neerzetten. 

Daarna is het duidelijk: de Batavieren zijn toe aan bier. Eindelijk een kans om meer mensen te leren kennen. De sterke verhalen van verschillende tochten van het weekend ervoor worden verteld en langzamerhand begin ik steeds zenuwachtiger te worden. Het lijkt erop dat het beginners/lichtgevorderden weekend veranderd is in een weekend met heel veel gevorderden en heel veel water. Er worden foto's vertoond van een Monschau waar alles onder water staat... En dan heb ik ook nog eens een boot met erg weinig volume. Heel wat anders dan die superronde Rocker waar ik de laatste jaren in gevaren heb. Als eerste zoek ik die avond mijn bed op, in de hoop dat wat slaap me de volgende dag overeind houdt. Ik heb begrepen dat de straf die staat op een zwempartij is dat je een stukje moet schrijven.

Ontbijten, lunchpakketje smeren en vol zenuwen op naar de rivier. Joost probeert me gerust te stellen. Iedere keer als hij een nieuwe plek hoort waar ik gevaren heb (Nepal, Noorwegen) dan is hij meer overtuigd van mijn kunnen, maar zelf moet ik toch echt op het water ondervinden hoe het gaat.

Nog een auto sluit ergens op de snelweg aan en later vind ik uit dat daarin zowel Karina als Marcel zitten. Twee bekenden waarmee ik jaren terug bij het KBT gevaren heb.

Er worden 3 groepen gevormd voor een hele lange tocht: 17 km, dat belooft wat. Ik zal me een beetje moeten inhouden om aan het eind niet bij iedere actie om te gaan vanwege volledige uitputting. In ons groepje halen Jorn en ik de gemiddelde leeftijd flink naar beneden; voor de rest is dit gevuld met mannen die een droogpak aanmogen: Joost, Cees, Boy, Hans en Arnold.

Al snel blijkt de Ruwer een leuke rivier te zijn. Het stoomt redelijk, er zijn wat speelplekjes en genoeg mogelijkheden om oude technieken wat op te frissen. Ik ga steeds meer ontspannen en genieten van de rivier en de omgeving en mijn nieuwe vaarmaatjes. Jippie! Ik word steeds blijer dat ik mee ben gegaan. Ook mijn geleende Speedo bevalt me goed. Hij is natuurlijk lekker snel, maar ook wendbaar en van de dunne punten heb ik vrijwel geen last. Na het varen wordt er dan ook geopperd dat ik wel mee kan met de Alpenweek. Hmmm, dat klinkt leuk, maar in wat voor vorm dat thuis gegoten kan worden dat het gaat lukken???

De terugweg is vol avonturen. Via de GPS een tankstation zoeken blijkt lastig te zijn en terwijl we eindelijk voorzien worden van diesel volgt er een telefoontje over een klapband. Later blijkt het te gaan over een kapotte rem en klapvelg. Voor Hans duurt de terugweg hierdoor erg lang en hij zal nog een keer vanuit Nederland terug moeten naar de Eifel om zijn auto op te halen. De passagiers en alle boten en spullen uit zijn auto worden door wat opgetrommelde auto's meegenomen.

Het bier en avondeten staan te wachten! Goed gevuld met heel veel vleesch gaan we van tafel. Ook de schnaps zijn Gabi en Claus niet vergeten.

Ik snap niet waarom al die mensen op het water de tijd nemen om zoveel te filmen en te fotograferen, maar ik vind het erg leuk om voor ik naar bed ga nog wat filmpjes van de afgelopen dag te bekijken. Erg fijn dat ze daar zo druk mee zijn geweest dus!

Film boven Rur

2e dag, Boven Rur. Hier ben ik vaker geweest. Bij het instappunt lijkt het net of het de normaalste zaak van de wereld is om in januari te gaan wildwatervaren. Het lijkt een heel populaire sport, de parkeerplaats staat vol en nog steeds komen er nieuwe auto's en busjes vol met kano-enthousiastelingen aanrijden. Op deze dag moeten er toch minstens 300 man dit traject varen. Joost en Karina kunnen helaas niet meevaren. Karina voelt zich niet echt lekker en Joost heeft zich teveel uitgeloofd op de eerste dag. Ook hij had al een paar jaar niet gevaren en op het water merkte hij daar niets van. Zijn polsen vertelden hem pas toen hij de auto uitstapte dat het iets teveel was.

Net voor het instappen word ik uit het 50+ groepje naar het groepje van Menno verplaatst. Deze dag vaar ik dus met Menno, Saskia, Martijn en Marcel. Het is een stuk pittiger varen en ik loop dan ook af en toe te klooien.

Zet me vast tussen stenen, neem passages via 'minder mooie lijnen' en weet zelfs te twijfelen hoe ver ik naar rechts moet bij de stuw. Is dit vermoeidheid van de dag ervoor, of zit deze rivier op dit moment in mijn 'adventure zone' volgens het boek waar Nyke het over had?

Aan het eind gaat de vermoeidheid Marcel wat grotere parten spelen en na wat zwempartijen loopt hij het laatste stukje naar de auto. Dit keer komen we ruim voor het donker aan. Wat nakletsen, boten opbinden en op weg naar huis.

Een dag na thuiskomst vind ik een mailtje in mijn mailbox met de oproep om als nieuweling een stukje te schrijven. Een stukje schrijven wordt dus niet alleen als straf gebruikt voor een zwempartij, maar ook voor het lid worden.

Anke

De boven Rur

Nadat we een vorstelijk ontbijt bij Gabi genoten hebben en Gabi  haar Klaus, na wat toespelingen op onze dames, nog eens terug in het hok heeft gejaagd, vertokken we naar Monschau.

Deze keer had mijn TomTom een andere route berekend dan de vorige keer en trokken we dwars door de Eifel.

Hoe dichter bij Monschau des te meer sneeuw er nog langs de kant lag. Dat was een goed teken, omdat dan al het smeltwater nog niet weg was.

Het peil van de Rur bij Reichenstein stond op 50 cm, wat een leuke hoogte is om te varen. Na het gebruikelijke omkleden en -rijden, werden we weer in 3 groepen verdeeld en konden we om de beurt vertrekken.

Geheel tegen de traditie van wanorde in bleven we nu goed afstand houden en voeren we van keerwater naar keerwater.

Onderweg sloten 2 Duitsers zich nog bij ons aan, echter kon één van hen absoluut niet varen en zagen we telkens dat hij het onderwaterleven aan het verkennen was.

Op het punt waar de Perlbach zich bij de Rur voegt werd de stroom beduidend breder en nam de waterdruk toe.

De eerste grote stuw nemen was betrekkelijk eenvoudig. Uiterst rechts en met een flinke vaart de stuw af. Je komt dan goed door de wals eronder heen.

In Monschau zelf trokken we weer veel bekijks. De Rur denderde door het stadje heen, met af en toe flinke golventreinen. De stuw midden in de stad bleek nu een makkie.

Ook de Favorietentöter bleek goed te doen. Altijd net links van de middenpijler houden en je komt automatisch in het keerwater achter de pijler terecht. Nu de laatste serieuze hindernis, de berenkuil nog. Een stuw met een flinke zuiging erachter. Bij de huidige waterstand ook hier links eraf en je richten op de opgestoken peddel van de voorvaarder die beneden aangaf waar de stuw het best nemen kon.

Omdat het nogal druk was op de normale uitstapplaats hebben we de auto’s een kleine km verder geparkeerd. Dat leverde nog een leuk stukje extra Rur op langs de camping met weer enorme golventreinen.

We waren niet al te laat deze keer en na het omkleden en kano’s opladen vertrokken we weer huiswaarts. Ik weet nu ook weer welke spieren bij het varen gebruikt worden. Die zijn goed voelbaar.

Arnold