Boven Rur 28 mei 2006
De Alpenweek is al weer enige tijd achter de rug, volgende week is het al juni en het NK raften komt eraan. Nog even en we hebben alweer zomervakantie.
Geen mens houdt de peilschalen van de Eifel in de gaten. Geen mens? Nou ja, slechts een paar "verslaafden" uit het Bataviereland kijken nog steeds bij ieder gevallen drupke of er al wat wil op Rur, Kyll, Prüm of Lieser.
En ja hoor, na 3 aansluitende regendagen met Hemelvaart is het eindelijk zover, de boven rur "gaat"...
De Batavieren tamtam wordt weer uit de kast gehaald maar voelt toch wat roestig en ingedroogd aan. Het lijkt wel of de boodschap niet aankomt bij de rest van de Batavieren. Ondanks herhaaldelijke digi-tams krijgen we voor de zondag maar mondjesmaat vaarders bij elkaar, na de winterslaap en een kortstondige alpenweek revival zijn de meesten weer terug gegaan naar hun warme holletje...
Maar we hebben wel twee auto's bij elkaar dus we kunnen los.
Hans is er met zijn zoon Martijn, Wouter en Rien en ik. Onderweg kruisen we de Rur al een keer en zien een bruine gezwollen rivier die amper in de bedding blijft. Rien en Wouter zijn er wat eerder en geven per gsm door dat ze bij een bruin kolkend wasbord staan te kijken.
Deze keer geen koud wit spul op Reichenstein maar een voorzichtig zonnetje tussen de bewolking door, 14 graden en een volle veen-bruine boven Rur die zich door een groene oase perst.
Je verwacht bij een peilschaal van 70 cm bij de brug van Reichenstein dat half kanovarend Nederland, België en Duitsland de parkkerplaats bevolkt. Niets van dat alles. Er zijn wat wandelaars en over de hele dag hebben we, denk ik, 20 vaarders gezien.
WE vertrekken, de Rur staat ideaal, net in de bedding, dus vol tempo zonder dat hij gaat meanderen. Martijn en Rien hebben direct problemen met de snelheid, missen hun keerwaters en gaan in hoog tempo stroomafwaarts. Het is voor Hans, Wouter en mijzelf nog wel even goed bepalen waar iedereen nu gaat varen. Wouter voorop of ik, Hans als als sluitstuk of ik, of wouter... Ondertussen gooien Martijn en Rien vrolijk roet in het eten door vol tempo door te varen, de rivier gaat te hard voor ze om gecontroleerd de keerwaters te pakken.
Voordat we het weten zitten we in de bocht voor de eerste echte passage onder het bruggetje. ""Gewoon maar gaan?" overlegt Wouter nog even snel. "Ja doe maar" roep ik en even later liggen we samen onder de brug in het keerwater te wachten op Rien en Martijn.
De passage zelf is helemaal rechts super easy te varen, met laag water is hij duidelijk moelijker. Nu heb je een lange stroomtong van 2 meter breed die je langs de wals in het midden voert.
Rien vaart te veel in het midden, wordt gepakt en gaat op zijn dak. De eerste rol mislukt maar even later zit hij, gelukkig, weer overeind.
Martij volgt, ook teveel naar het midden, gaat ook om, maar krijgt te maken met de het bekende "hohes Venn gespennst". De tentakels trekken aan zijn peddel en de eskimorol lukt niet. Even later zwemt Martijn.
Wouter en ik duiken er achteraan. Wouter pakt snel de peddel, smijt deze op de kant, ik profiteer van het volume van mijn "Pyranha Burn" en kan Martijn snel aan het achterpuntje van de boot de kant in varen.
De volle boot levert meer problemen op bij deze waterstand en pas een paar honderd meter verder hebben we deze met hulp van Hans, die zich in een keerwater uit de boot laat vallen, om daarna sprintend op de kant (ja, ja, dat stramme lijf gaat best snel hoor!) het moment af te wachten dat wij de boot dicht genoeg op de kant kunnen drukken zodat hij hem kan grijpen. 3 man op een volle boot, dat geeft wel aan hoe snel de boven Rur gaat!
Martij is niet echt geschrokken en we gaan gewoon weer verder.
Als we Martijn veilig in een volgend keerwater gemanouvreerd hebben is er altijd wel een golf of walsje te vinden om even wat te spelen.
Dan komt het pittigste stuk van de boven Rur, voor me zie ik wals links, wals rechts, bocht links, weer wals rechts, links etc. etc. Een schitterende slalomparcours klasse dikke-III. IK vaar voorop, Martijn er vlak achter en Hans als slot op de deur. Nu even geen keerwaters pakken maar Martijn slolommend netjes door dit traject heen loodsen.
Het lukt, regelmatig is het op het randje (van de wals), omdat Martijn nog niet de kracht heeft om bij deze waterdruk de boot snel een paar meter naar links of naar rechts te verplaatsen. Diverse walzen worden dus net op het uiterste puntje geschampt maar Martijn blijft overeind, heeft wel een keer de haren helemaal nat maar weet met een diepe steun (of was het toch een rol) zichzelf overeind te houden.
Ondertussen doet Rien ook nog een borstcrawl onder een boompie op een ondiep stuk aan de zijkant. Er is geen ruimte meer over voor een rol. Hij houdt gelukkig alles vast en redt zichzelf. De re-entry duurt echter zo lang dit ik, voorop alweer ongerust wordt en maar eens terugloop over het pad om te kijken of er hulp geboden moet worden. Vlak daarna komen Wouter en Rien weer in zicht.
We denderen met z'n allen verder en met Martijn gecontroleerd tussen ons in genieten we van de Rur.
Dan hebben we eindelijk weer een groot veilig keerwater bereikt en kunnen weer even nagenieten van deze schitterende passages. Wouter en ik hadden het in het begin nog over het boskloofje van de Guisane met hoog water, hoe mooi dat wel niet is. In een van de keerwaters roepen we naar elkaar "je hoeft helemaal niet naar het boskloofje van de Guisane om mooi te varen, dit is ook helemaal top!"
Martijd gaat als een speer, duikt regelmatig door een stevige wals maar blijft overeind. Bij een wals wil hij te vroeg dwars aanvaren voor het keerwater en valt overdwars de wals in.
Hij schiet er net doorheen maar moet hard peddelen om te voorkomen dat de wals hem uiteindelijk niet toch nog terug zuigt. "Ja jong, daar had ie je bijna te pakken" zegt Hans met een grote grijns. Je ziet Hans denken äls ik het hem nu goed leer, mag ik, als ik oud ben met hem mee"...
Dan is 1 km voor de parkeerplaats bij het wasbord de batterij op. Martijn heeft het koud en voelt zijn vingers niet meer. Ik besluit dat het mooi is geweest en dat hij verder moet lopen. Het zou zonde zijn dat hij op het laatste stuk nog een keer gaat zwemmen terwijl hij het al zo koud heeft.
Hans en Martijn lopen de rest en Rien, Wouter en ik gaan verder.
Het stuwtje 500 meter voor het wasbord is weer een ideale speelplek voor het korte bootje van Wouter.
De laatste meters voor de parkeerplaats is een grote groene tunnel. De Rivier lijkt echt meters smaller en het zicht door al dat groen is slecht.
Voor het wasbord overleggen we nog even met Rien. Zit je goed in je boot, klopt de rol, het allerlaatste wat we willen is een zwemmer in het dorp. Rien zit goed, rolt goed (miraculeus zelfs) en met z'n drieen gaan we verder.
Eerst het wasbord. Rien zit helemaal rechts en raakt bijna geen steen. Ik ga wat meer naar het midden en heb toch weer flink wat stenen geraakt, zelfs bij 70 cm op Reichenstein!
De Molenstuw heb ik vooraf met de auto wel verkend maar bij deze waterstand gaan we hem toch nog maar even van kortbij verkennen. Helemaal rechts stroomt hij over een meter nog steeds een beetje door en zonder problemen duiken we daar langs het wandje eraf.
Het dorp is snel voorbij met grote golven. Vaak denken we nog een surfje mee te pakken maar vaak wordt je gewoon doorgespoeld. Ik probeer tijdens het varen nog wat foto's te maken en mis zo de mooiste surfgolf net na de brug, nog voor Hotel Zum Stern. Da's balen, want Wouter heeft hem wel...
Dan op naar de glijgoot. Die valt bij deze waterstand wel mee. Alleen Rien besluit het geheel zonder peddelslag af te dobberen en gaat in de kokende ketel onderin hulpeloos, hopeloos en reddeloos ten onder.
Er volgt een miraculeuze rol, "ik wilde net gaan eskimoteren en toen was ik al boven" zal Rien later verklaren. Voor ons zag het er wat anders uit: Boot ligt nog om, Riens hoofd komt boven, boot ligt nog steeds om, peddel als de staf van Sinterklaas vertikaal in het water en op een of andere manier weet Rien zich aan zijn eigen schoenveters overeind te sjorren.
De laatste passages leveren geen problemen op en tegen de tijd dat we omgekleed zijn komen ook Hans en Martijn aanlopen.
Met Rien evalueren we de glijgoot nog even en voor de volgende keer heeft hij beloofd toch te peddelen als hij beneden aankomt
Al met al een top dag, wat weinig batavieren maar Nyke, Boy, Marcel en nog wat anderen hebben, naar later blijkt, op zaterdag wel gevaren. Zijn we als Batavier dit weekeinde toch nog goed vertegenwoordigd geweest op de boven Rur.
Menno
waterstand: internet peilschaal Monschau 87 cm , Peilschaal Reichenstein 70+ cm
