Eifel 20051211
Ofwel een Takkenweekeind met de Batavieren
Dit is mijn 2-e weekeind met de Batavieren, samen met Cees Faber en Bart Pijpers zijn wij degene die op vrijdagavond het laatst vertrekken.
Wij vertrekken om ongeveer 23:00 uit Nijmegen en komen om ongeveer 01:30 in Nimshuscheid in de Eifel aan.
In de herberg is het nog gezellig druk met de Batavieren, er wordt volop liedjes gezongen uit liedjesboeken onder begeleiding van een tweetal gitaren en een accordeon.
En ofschoon ik eerst van plan was al snel het bed in te duiken wordt het uiteindelijk toch nog 03:30 voordat het zover is.
Volgende ochtend? Geen probleem! Rond 08:30 zit zo’n beetje iedereen weer vrolijk kakelend aan de ontbijttafel.
Aan tafel wordt natuurlijk al een beetje het plan voor de dag besproken, en zoals dit jaar wel vaker het geval is geweest blijkt de waterstand erg laag, wat de mogelijkheden om te varen behoorlijk beperkt. En dan blijkt de besluiteloosheid van de Batavier…… er wordt tot aan de auto’s eindeloos gesteggeld over onze bestemming, maar uiteindelijk wordt voor de boven Prüm gekozen. Dit omdat het zowat de enige beek in de nabije omgeving is die nog water moet hebben en hij door de batavieren nog niet eerder bevaren is.
Dus wij op avontuur….
En ik moet zeggen, het was wel heel apart. De Prüm bleek een smal beekje dat grotendeels is overgroeid. De Bata’s hebben flink kunnen oefenen op hun stuurtechnieken.
Boy had bij vertrek meteen al een lullig probleem, zijn himalaya start eindigde met zijn punt tussen de wal en een steentje in de beek zodat dat hij meteen gepind zat, nog zonder een meter gevaren te hebben. Het bleek nog verdraaid lastig om los te komen, maar gelukkig was hij de laatste in het gezelschap om te vertrekken zodat hij van commentaar door de rest van de groep verschoond bleef. Kort daarop was het mijn beurt om ‘af te gaan’. Zoals gezegd was het traject soms over de gehele breedte van de beek overgroeid en moest je goed opletten om niet in de takken vast te lopen. Ik lette al snel even niet meer op om vervolgens in de takken te belanden, niet los te kunnen komen en tergend langzaam maar zeker door de stroom omgetrokken te worden. Een aantal pogingen om tegen de takken in terug te rollen lukte niet, dus moest ik uitstappen. Daar stond ik dan, midden in de beek, tot mijn enkels in het water, met een gekrenkte trots, verdorrie, dit hebben ze gezien. De rest van het stuk leverde verder geen problemen meer op, ofschoon er soms omgedragen moest worden omdat de bossages zo dicht waren dat doorvaren onmogelijk was. En ofschoon dit natuurlijk niet het soort water is waarvoor wij naar de Eifel komen vond ik het door het vele stuurwerk toch wel apart om een keer gevaren te hebben.
Na afloop zijn wij snel weer naar het Gasthaus gereden om daar in volmaakte harmonie aan de bereiding en het verorberen van de avond maaltijd te beginnen. Aan de organisatie van het weekeind is duidelijk te zien dat het vaker gedaan wordt. De regie van het koken, verloopt soepel, alle benodigde spullen zijn aanwezig en in no-time wordt er een gerecht voor zo’n 16 man op tafel getoverd. In de loop van de avond zijn we op zoek gegaan naar het plaatselijk café. Daar bleek een heuse kegelbaan bij aanwezig te zijn, en dan gebeurd het….., de oerdriften in de Batavier komen weer tot leven! Er wordt gekegeld, een felle competitie ontstaat en de stemming stijgt, wellicht mede geholpen door het Duitse bier. Als de partij steeds meer trekken van een wedstrijdje jue de boules begint te krijgen besluiten wij er maar een punt achter te zetten.
In het Gasthaus zet Roel een quiz in, hij heeft op zijn laptop een enorme verzameling mp3’s, waarvan hij telkens een intro laat horen en wij moeten raden naar de artiest en de titel.
Dat houdt het merendeel van de bata’s wederom tot een uur of 3 á 03:30 wakker.De volgende ochtend is iedereen toch nog wel aanspreekbaar, waterstanden worden weer gecontroleerd en de bestemming wordt de midden rur.
De waterstand daar is net genoeg om toch nog enigszins leuk te kunnen varen en iedereen trekt zijn trukendoos zo ver mogelijk open.
Bij de parkeerplaats ‘varen’ enkele van ons nog even de ‘Hammerfalls”, waaronder ik.
En dan merk ik dat je uit moet kijken met die bata4en, ik vertrek als tweede maar heb het stukje onder de brug nog niet goed bekeken, als ik daar aan kom staat er een groepje bata’s hevig aan te geven dat ik naar rechts moet sturen, ik doe dat natuurlijk en beland op een drooggevallen plateau, da’s lachen !, Natuurlijk!
Met enig wrikwerk kom ik weer los om het laatste stukje naar beneden te stuiteren.
En dan zit het er op, de bondage kunstenaars doen hun werk, en wij rijden weer naar huis.
Groet,
Marcel van Waard
