Wildwaterweekeinde op Nims, Prüm, Perlbach en Rur
Over Brandende sterretjes en bomen
Deelnemers: Sven, Mayke, Coen, Hans, Joost, Boy, Harry, Mark, Stefan, Menno, Paul, Erik, Arne, Folkert
Waterstanden:
Nims: 82 cm dalend naar 81 op de internet peilschaal
Irreler Wasserfälle: 93 cm bij Echtershausen. Internet peilschaal Pruzurlay 109 cm
Rur: Internet peilschaal Monschau 58 cm.
Verslag Nims en Irreler Wasserfälle volgt nog
verslag van een zwemmer.....
Op de wildwaterkalender stond weer een weekend, deze keer georganiseerd door Menno en ? De opties waren: derogatiewater in belgie, of eifel. De waterstanden waren overal nog niet hoog, en niet iedereen had z'n belgische vergunning op orde, dus werd het automatisch de eifel.
Op vrijdagavond 7 uur vertrokken we vanaf het clubhuis richting duutslan. Hans had s'avonds nog activiteiten, dus die zou de volgende morgen solo richting ons vertrekken.
Strak 7 uur vertrek stond er in de mail, maar toen waren we pas net verzameld. Half 8 ging de stoet dan toch op pad, richting Haus Gerullstein. De reis ging soepel, alleen staken op de snelweg de peddels op het dak van Coen z'n auto opvallend ver buiten de auto. Nog net voor die "airborne" werden stopten we op vluchtstrook, en werd de lading opnieuw vastgesjord.
Aangekomen in Landkern bleek de accomodatie helemaal top! Mooie ruime kamers. Stefan de snurker werd unaniem verbannen tot de bank in 1 van de huiskamers, en de rest van de meute vond ook vlot een bedje. We dronken nog een pilsje en een witte en gingen al voor 2-en (!) naar bed.
Smorgens weer die onverbiddelijke wake-up call, ooow wat was mn bedje lekker warm. Toch maar snel eruit, ontbijten en vlot in de auto. Vandaag gingen we opwarmen op de Nims, en daarna enkele runs op de Irrele Wasserfalle varen. De falle stond op 92 cm.
Harry oefent nog wat met takken voordat hij met grote bomen gaat spelen
De Nims is goed voor het groepsproces
De Nims is een rustig riviertje , vergelijkbaar met midden-rur bij 50 cm. Een paar minisurfjes, en walsjes en 1 stuw.
Er werd wat gespeeld, Sven was lekker actief en stond meer op 1 punt , dan gewoon te varen. Ook hadden een aantal bata's dikke boten meegenomen, misschien met het oog op de Falle.
Beter dan België, hier is juist het vissen verboden
De Nims was vlot bevaren, de auto's werden opnieuw beladen en zo ging de stoet richting Irrel.
Stefan nog probeert in aanmerking te komen voor het eerste verslag, hij heeft zijn lichten aan laten staan.
Bij de falle werd even verkend door de hele ploeg, waarna enkele Bata's besloten nog eens de Nims te doen, 2 mensen stopten ermee, en de rest ging de Falle varen.
Hans, Boy en Joost amuseren zich nog een tweede keer op de Nims
De Fälle
Even een stukkie omhoog lopen en daar gleden we het water in. Rustig ging het richting 1e trap. Menno in eerste instantie voorop, hierna nam Coen de lead over. De eerste keerwaters gingen netjes.
Op naar het keerwater boven de eerste passage
De eerste passage
Tussen een en twee
Spelen in de grote surfgolf na de eerste 3 passages
Keerwater vlak voor de eerste trap onder de brug
Stefan vaart keerwater boven de eerste passage aan
Bovenaan de eerste trap kwam ondergetekende niet mooi in het keerwater uit, snel peddelend probeerde ik er nog in te draaien, maar het enige wat er gebeurde is dat ik de boot vol op de achterpunt zette. Achteruit en op de punt ging ik het eerste verval af. Dat ging natuurlijk niet en ik zag Irrel van onderwater. Gelukkig ging mn rol soepel, en draaide ik het volgende keerwater in. Ook Stefan ging een keer op z'n dak, maar kwam ook netjes weer boven.
Links het keerwater, traverseren naar rechts en dan tweede trap af
Het volgende verval was nog iets steviger, en iets verder werd de hele sloot geblokkeerd door een dikke boom, alleen uiterst links EN rechts was nog een smalle doorgang. Dus.... op tijd uit de hoofdstroom richting zijkant, iets wat in mijn geval niet helemaal goed ging.
Het verval ging nog, maar ik was daar zo mee bezig dat ik het keerwater totaal vergat, en plotseling zie ik dat ik recht op de boom afga. F##K, geen tijd meer om uit de stroom te komen. Ik besluit om recht op de boom aan te sturen en er op z'n hoogste punt (midden) op zn kop onderdoor te gaan. Zo gezegd , zo gedaan , alleen mn peddel staat nog rechtop en die kan er zo nooit onderdoor. Geen tijd meer, dus ik duw de peddel van me af en gooi me om.......
Links naast het rotsblok waar de boom op ligt ging Harry onder de boom door
Tja , eskimoteren zonder peddel op stromend water gaat me nog niet goed af, dus zwem ik. Grrrr. Al drijvend probeer ik mn peddel en mn boot bij me te houden, maar ben toch erg blij als ik Coen aangescheurd zie komen. Die is toch rap om de boom heen gevaren.....
Tnx Coen , voor het bergen van mn boot. Mn peddel had ik al richting een groot keerwater gesmeten, en na een leuk stukje zwemmen was ook ik aan land. De rest ging voor nog een run, maar had ik plotseling opvallend veel trek een sigaret :D
Sven in de goede doorgang, rechts naast de boom
Stefan op weg naar het keerwater links
Coen in de tweede trap
De 2e run ging stukken beter (volgens horen zeggen) alleen Sven kreeg een spontane klets met een peddel op z'n lip, toen Coen zich bij hem in het keerwater voegde. klein sneetje, weinig schade.... Hierna zijn Coen en Stefan voor een laatste run gegaan. S'avonds heeeeeeeeeeerlijk gegeten :S (Chili con Paul )
groeten, harry
Haus Gerullis en kanoclub "het brandende sterretje"
“Weet iemand nog een goed recept + ingrediënten voor 11 personen zodat ik die in kan kopen. Zo niet, dan wordt het Chili con carne.”, stond in de e-mail van Menno voor het weekend. Daarop kwam geen reactie: nou, dat hebben ze geweten, al die stoere Batavieren.
Na het varen en enige aperitiefjes kwamen Mayke, Hans en ik in actie om de maaltijd te bereiden. Er was niet verschrikkelijk veel te snijden, verder veel blikken en een klein potje. En dat moest allemaal in de pan.
Hans en ik sneden en Mayke heeft alle zaken in de pan gedeponeerd. Daarna begon Mayke met de chilipoeder. Maar ja, voor zo’n grote groep al dat poeder door de kleine gaatjes van dat potje te krijgen is natuurlijk onbegonnen werk en absoluut geen Batavieren stijl. Dus ik heb toen maar de deksel van het potje gesloopt en de inhoud over de twee pannen verdeeld.
Mayke vond toen dat de pannen bij elkaar moesten, maar ook dat er nog peper bij moest (ik kan nu niet meer nagaan of dat gewone peper of Cayenne peper was) (inkoper: dit was gewone peper!).
Wat schetst mijn verbazing toen iedereen na de eerste hap chili begon te blazen en te piepen dat het allemaal zo heet was, en dat ging volgens mij niet over de temperatuur! Toen pas werd ook duidelijk dat men vond dat het niet de bedoeling was dat het hele potje chilipoeder gebruikt zou worden.
Ok, Ok ik geef toe, het was best pittig. Daar zijn ook wel enige bewijzen voor, want er waren drie bordjes niet leeg gegeten en zelfs Hans van de Staay schepte geen tweede keer op.
Maar er is ook behoorlijk overdreven. Tenslotte hoort pittig bij chili
Verder heeft werkelijk niemand mij bedankt voor de matige consumptie van de chili. Er is namelijk een groot voordeel als je matigt met het eten van chili: dan is er ook minder gas productie. En iedereen weet wat het risico is van gas ophopingen bij een Batavier. Om eerlijk te zijn heb ik nauwelijks getrompetter gehoord, uiteraard afgezien van een enkele rituele gasverbranding door Stefan en de standaard geluiden bij de standaard personen die ook zonder chili altijd hun mannetje staan.
Wat ik al helemaal niet snap zijn de klachten die de volgende ochtend kwamen over "brandende sterren" van mensen die hun bordje niet eens leeg gegeten hebben: die hebben al met al minder chilipoeder binnengekregen dan dat ze bij een vol bord binnengekregen zouden hebben.
Maar OK: om verdere klachten te voorkomen zal ik een volgende keer matigen en de dosering van scherpe kruiden aan iemand anders overlaten.
Paul
Perlbach vanaf de stuw en de Rur tot Hammer
De tweede dag was de groep gegroeid tot 17 personen, doordat Arne, Erik en Folkert al klaarstonden bij de parkeerplaats bij het wasbord. Een snelle blik op de waterstand gaf al aan: boven Rur kan net, maar gegarandeerd met minimale waterstand en het raken van veel stenen. Daarom werd op een of andere onduidelijke manier besloten dat we bij het stuwmeer van de Perlenbach zouden instappen.
Joost had problemen met de waterscheiding (mogelijk chili-based?) en besloot niet mee te varen. Daardoor hadden we wel een chauffeur. Na enig gekrakereel waar het uitstap punt precies was, hoe precies moest rijden en wie er voor moest ging de lange stoet auto’s de bergen in.
De eerste groep met Mayke, Hans Boy, Rien en ik vertrok als eerste (anders was het natuurlijk niet de eerste groep geweest). De schuine helling van de automatische peilschaal bleek een leuke lanceer plek om in stappen. Bij Rien gebeurde dit met turbocharger met Menno als aanjager.
Het water was aanzienlijk kouder dan we van de eerste dag gewend waren en de buitentemperatuur begon een beetje in de richting van standaard januari te gaan, maar gelukkig was er een zonnetje (daarom was het ook meteen al duidelijk waarom we niet bovenin konden vertrekken: een zonnetje correleert niet met voldoende water op de boven Rur). De waterstand op de Perlenbach zelf was redelijk, maar we hebben vaak aanzienlijk meer water gezien.
De eerste meters gingen lekker, van keerwater naar keerwater. Na enkele bochten kwamen we bij het bruggetje waar we normaal na “het bos” instappen. Toch handig dat je weet dat je er links af moet, want er liggen toch enkele vervelende stenen middenin.
Ik nam een keerwater links, Mayke voer rechts naast me. Te laat zag ik de enige boom in de rivier. Mijn boot lag nog een beetje schuin. Mijn voorpunt kwam tegen de boom, de stroom nam mijn achterpunt lekker mee, dus in no-time lag ik dwars tegen de boom en voor ik boe of ba kon zeggen werd ik er simpelweg onderdoor gespoeld. Lus los en zwemmen. Mijn peddel ging er alleen vandoor, maar de boot had ik snel aan de kant. Hans had mijn peddel te pakken in het kanaal. Na enig gesleep en geklauter kon ik daar ook instappen. Dan blijkt maar weer: bomen zijn en blijven vervelend, een keer niet opletten en het is gebeurd.
Ditzelfde overkwam Harry die de lengte van zijn boot overschatte bij het overvaren va nde boom en even later achterover gepind er tegenaan zat. Op de foto, vaag, linksboven zie je een boot driftige pogingen doen niet onder de boom gespoeld te worden. Tevergeefs.
Op de Rur worden boot en vaarder uiteindelijk weer herenigd.
Spelen in de Wals aan het begin van het dorp
Deze had de ideale oefenstand
Verder een stukje schrijven over het dorp en de midden Rur valt niet mee met deze waterstand. Bijna iedereen kan de tocht dromen en weet precies wat er komt.
Een vervelende tak in de molenstuw, waar je wel makkelijk rechts langs kunt, de putdeksels die er met deze waterstand nog verder uitsteken, en waar niemand ruzie mee heeft gekregen, de favoritentöter is en blijft altijd leuk, de berenkuil waar je midden tussen de paaltjes door moet varen om de stenen te ontwijken, het laatste stukje tot het uitstap van de boven Rur, dat altijd weer harder gaat dn je denkt. Uiteraard hebben we op alle surfgolven van de midden Rur gesurft. Rien had wel enige problemen om bij het invaren de boot recht te houden.
Bij het uitstap punt zag ik dat de Hammerfalls een waterstand hadden die ik nog nooit eerder had gezien. Dus ik heb de stoute schoenen aangetrokken en ook een afvaart gewaagd. Volgens mij heb ik ook een nieuwe Batavier record gevestigd: nog nooit is een Batavier zo hoog op de Hammerfalls ingestapt. Uiteraard was de afvaart probleemloos, in de falls zelf heb ik volgens mij geen steentje geraakt, en dat is ook een nieuw record!
Al met al waren we vroeg aan het omkleden, de andere groepen kwamen ook snel terug. De thuisrit ging ook snel: om 17.30 waren Sven en ik bij het clubhuis. Op een stomme beginnerfout na lekker gevaren en een leuk weekend gehad.
Paul
