De Dhron
Traject: wegbrug tussen Weiperath en Merscheid tot het voetbalveld vlak voor Papiermuhle, iets meer dan 15 km
Waterstand: Peilschaal Dhron 74 cm dalend naar 70 (70 lijkt me bijna het minimum, het stond bovenin bij auto ophalen op de terugweg al knap laag). Ideaal lijkt 80 stabiel of iets stijgend. Hoog vanaf 90 cm. Veel takken en bruggetjes dan niet meer zomaar te ondervaren.
Vaarders: Arnold, Boy, Cees F, Cees V, Hans vd S, Harry, John, Joost, Marcel, Menno, Nyke en Saskia
Kein gelul, kein Schlitschhuhgelauf, wir gehen paddeln, am Dienstag ist alles klar, der Pelleboy hat sein kleines Italienisches auto 500 gegeben an das nächste wochenende, wasser ist angesagt!
Was ein Lariekuche, denken die organisatoren, das dreikupfige überoberste coordinations verband, Harry, der flüssiger Arsch, Marcel der baumknupfler und der pferdenliebhaber Saskia. Sie versuchen das wochenende zu torpedieren weil es kein wasser gibt. Inzwischen haben der Pelleboy und Beuenradar anders angezeigt, also wir gehen! So gesagt, so getan, darum sin wir jetzt hier. Wir paddeln also wir sind!
Vrijdagavond aangekomen in Landkern, het heeft vet geregend dus we zijn vol enthousiasme over alle extreme trajecten die we kunnen gaan varen.
Wilde plannen zijn er al voor de Endert en als dat niet gaat kunnen we altijd nog 150 km verder gaan rijden naar de Leuk. Hoe meer bier, hoe wilder de plannen.
Zaterdag ochtend is het bier gezakt en als het broodjesteam zowel de Mosel als de Endert hebben bekeken (beiden hebben meer dan genoeg water) is de wijsheid weer in de man en komt er opeens een logische keuze uit iemands hoed: de Dhron wordt het dus, er is geen tegenspraak mogelijk.
Eerlijk gezegd hadden we toch wat meer water verwacht. Op vrijdag, onze reisdag, heeft er een flinke hoosbui huisgehouden, de Mosel staat behoorlijk vol en het water is bruin. Dus wij hadden al gesproken over flink hoge waterstanden, maar dat was, of al weggelopen, of minder in de Hunsrück gevallen.
Maar er is nog wel genoeg om een heerlijk dagje te varen. Als ‘smorgens Arnold ook arriveert vertrekken we om 9:30 uur in colonne naar de Dhron. Natuurlijk verloopt het zoeken naar de instap via onverharde (verboden en anlieger freie) paadjes, dat krijg je al snel met Staay voorop.
Op een anlieger freie forstweg tussen Merscheid en Weiperath, kleden we ons uiteindelijk om bij een lekker zonnetje en een paar graden boven nul. Joost, deze keer niet bevreesd voor de hardheidsgraad van het water, heeft de high-impact-shorts thuis gelaten. Menno, toch niet geheel vol vertrouwen heeft zijn nieuwe tena lady luier wel mee. Met die 40 mm dikke high-end polartec onderbroek wordt iedere aanvaring perfect gedempt en, als positief neveneffect, behoort een sanitaire stop tot het verleden, absorberen maar. Dat is maar goed ook want met zijn 50+ droogpak is even afstropen en pissen er niet meer bij (red: jawel hoor, de rits opent van voren dus Bataffelen is altijd nog mogelijk).
We zetten de auto's weg bij het Belgische voetbalveld (namelijk maar 1 doel en in het midden) vlak voor Papiermuhle en even later (12:30 uur!) zitten we op het toch wel koude water.
We hebben ons verdeeld in 3 teams.
Team 1, Arnold, Boy, Cees F. en Harry nemen het voortouw en verdwijnen snel uit zicht. Boy, draait uitstekend op nieuwe brandstof, hij heeft zogenaamde Bianca diesel getankt en vaart soepel door alle passages. Wij complimenteren hem met de gevonden superieure vaarstijl. Boy is het er niet mee eens, optisch ziet het er goed uit, maar hij voelt zich klote in die tank. Harry vaart voorop en Cees achteraan, Herr Kok had daarover andere ideeën en probeert regelmatig contact met de achtervolgende groepen te maken.
Het begint rustig, even invaren , maar al vlot dienen zich de eerste passages aan. En natuurlijk de onvermijdelijke bomen.
We spreken af gedisciplineerd te varen. Gecontroleerd gaan we netjes van keerwater naar keerwater de rivier af. De grotere passages bekijken we vanuit de boot, en dan 1 voor 1 eraf. Het verval op deze rivier is vrijwel continue, dus er is continue wat leuks te doen. Ook passeren we bomen, waarvan de meeste nog wel overvaren en vooral ondervaren kunnen worden.
Soms past het net, (of net niet) en zo krijgen we leuke taferelen te zien van alle mogelijke manieren om te passeren. Ook een laag bruggetje in het begin van het traject dwingt wat mensen tot een rol. Cees V bijvoorbeeld dacht er steunend op zijn zijkant onderdoor te kunnen , maar zijn C1 bleek op zijn kant nog steeds te hoog (of juist hoger?) te zijn. Dan maar helemaal om. Helaas stroomt het water precies onder het bruggetje maar matig door. Dan is hij er eindelijk onderdoor en proestend komt hij via de bodem weer boven. Brrr, koouud!!! Een leuk verblokt stuk duikt plotseling op in het bos.
Harry voorop kiest de lijn, en heel team 1 komt goed beneden. En het gaat maar door.
Onderweg worden er nog een paar bomen verwijderd, zodat de achteropvolgende teams hier gewoon in de boot kunnen blijven zitten en veilig kunnen doorvaren.
Verspreid over het hele traject zitten ook regelmatig mooie bevaarbare stuwen en andere dropjes. Dan gaan we naar de kant bij een lekker plekkie voor de Batalunch. Al snel arriveren ook de volgende teams.
Hier horen we over Marcel zijn Waterloo. Hij was omgegaan, volgens eigen zeggen omdat hij zat te suffen en toen op een steen botste. Dit gebeurde op enkele meters van een boom. Op de kop spoelt Marcel midden op de boom met verzameld wrakhout.
Snel is hij uit de boot, maar zit dan tussen de boot en het hout, met de stroming op de open kuip. Gelukkig is wel zijn koppie boven water, en is de stroming niet zo sterk. Hij weet de boot van zich af te drukken en kan dan naar de kant.
Toegegeven, op zich was het knap om de boom te raken op de enige foute plek; zowel links als rechts was hij heel makkelijk te ontwijken…. Een prestatie an sich. Na een volgende escapade met een boom waarbij hij de hele bos hout zo’n beetje uit de kant wil rukken besluiten we hem maar om te dopen tot “de bomen knuffelaar” hij heeft het tenslotte in zich.
Na de pauze heeft Harry het steeds kouder, hij zit te bibberen in de boot. Bij vertrek had hij het al warm en koud tegelijk, en na elke omdraging van bomen krijgt hij het kouder en kouder. (red: is hij al boven de veertig? Dan mag je tegenwoordig namelijk aan het droogpak…).
De rivier is echter nog niet klaar met ons, we varen 20 km (tuttut 15 hooguit!) vandaag. Tegen het einde zet Harry er de sporen in, die wil naar de uitstap! Hij is niet de enigste die het koud heeft.
Maar vooral in de laatste 5 kilometer is het aantal stuwen hoog, daar tussenin stromt de Dhron rap en met continu drempeltjes en golven naar beneden, ondanks de kou is het voor de meesten van ons helemaal top, zeker zij die een droogpak hebben glimmen van de pret (-;)
Om half 5 zijn we dan ook bij het uitstappunt, das weer eens wat anders dan stoppen in het aardedonker. Harry is compleet verkleumd en als we bij het huisje aankomen kruipt hij bijna ín de kachel.
Gauw onder een hete douche en wat later gaat het alweer wat beter. Daar overheen een paffie volgens oud-hollands recept en tegen 9 uur, als we aanschuiven bij Gaby Gerullis voor de maaltijd, is Harry weer de ouwe en even rumoerig als altijd. Alleen drinkt hij opvallend genoeg toch maar even geen bier…
‘savonds is het nog best gezellig, natuurlijk spelen we Jenga (en ook daar bewijst Marcel zijn affiniteit met hout, een fikse boom of een gestapelt trentje hout, altijd valt er wel iets om) en bekijken we de gescoorde fotos van de dag.
Dan naar het mandje, zodat we mogge weer fris is het bootje zitten (Nou ja bootje… De gemiddelde Batavier zit tegenwoordig in een Burn, of een andere boot van minimaal 250 liter, en dan hebben we het nog geeneens over de inhoud van die droogpakken die de veertig plussers tegenwoordig dragen. Nu Menno ook om is zullen de droogpakfirma’s binnenkort wel goede zaken gaan doen J )
Grtz, Harry&Menno
