Nu met de film van Joost. Wegens chronische droogte zijn de steekpeddels ingeruild voor de mountainbikes. Dat heeft wel direct wat consequenties voor de deelname. Initieel waren er 20+ gegadigden voor een weekeinde peddelen. De fiets trok duidelijk minder bezoekers ;) Naast principiele afhakers (ik heb een hekel aan fietsen) waren er uiteraard ook de smoezers met " ik voel een griepje opkomen" , " dat is wel erg ver rijden voor een weekeinde" tot "ik moet nog een hernia thuis brengen". Zelfs ultieme pogingen om de Sauer in Luxemburg aan te merken als acceptabel laag water alternatief werd niet geapprecieerd.
Het gebrek aan interesse is onterecht, zie verder.
Uiteindelijk werd het gruppenheim in Nimshuscheid door een groepje van 7 bemand. Met zeven slaapkamers was dat ook makkelijk verdelen ;) Hans, Thomas, Anke, Joost Kira Saskia en Menno slaan vrijdagavond een paar lekkere Chouffes naar binnen en beginnen zaterdag onder een strak blauwe hemel aan de Funf Maare tour.
Maare? Nee niet de typische twijfelspreuk van de Batavier, maar zo noemen ze de ronde krater meren in de Eifel. Miljoenen jaren geleden (in het Tertiair) waren er diverse vulkanische uitbarstingen in de Eifel. Er zijn zo diverse kraters ontstaan en die zijn volgelopen met water. De vulkanische grond voorkomt dat dit snel wegloopt. Diverse kraters zijn erg diep en het water is er indrukwekkend koud. Echte alpenkwaliteit ;). De laatste uitbarstingen vonden 10.000 jaar geleden plaats. Onze ervaringen hebben zich tot nu toe beperkt tot het "doorvaren" van zo'n kraterwand in de Strohner schlucht van de Alfbach. Maar een Maar hebben we daar toch echt nooit gezien.
Die bordjes "zu den Maaren" hebben we wel vaak zien staan tijdens het af en aanrijden tijdens onze kanotochten en het wordt dus tijd nu maar eens te luisteren.
We starten de tocht bij het Gemundener Maar, Nimshuscheid ligt niet echt op de routen dus eerst een uurtje kris kras door de Eifel voordat we er zijn. Vlak onder Daun zijn we voor de eerste keer gehoorzaam en volgen " zu den Maaren". We rijden een heuvel op en zowaar, bovenop is hij hol. Op de rand een parkeerplaats, een restaurant en in de krater een zwembad en bootverhuur.
Hans en ik hebben ons goed voorbereid, de gps tracks zitten in de Garmin op het stuur en Hans heeft ook nog een routekaart van het gebied gekocht. Zo'n gps is leuk voor de precieze navigatie bij de afslagen. Een overzichtskaart is toch wel prettig om gevoel te hebben waar je precies op de route zit.
We rijden om het meer en komen meer dan 100 meter hoger aan de overkant uit op grote grasvelden met lage struiken. Het heeft wel wat weg van een kleine Vercors. Over de grasvelden rijdt je langs de krater en voordat we het weten zitten we even verder al bij de volgende krater, het Weinfelder Maar. Ook hier cruisen we over de "hoogvlakte" langs de krater rand.
Even verderop herhaalt het zich opnieuw, nu met uitzicht op Het Schalkenmehrener Maar, in de verte aan de overkant in de kraterrand ligt het dorp Schalkenmehr.
Dan zijn de meren met de hoogvlaktes voorbij en moet er gewerkt worden over landwegen met redelijk wat hoogteverschil. Deze hele tocht zullen we net iets meer dan 1500 hoogtemeters en 58 km uit de benen moeten persen (let wel: er zijn ook vlakkere rondes te doen waar je het meeste relief over kan slaan, je komt dan op een rondgang van 41 km met 560 hoogtemeters uit, zie de tocht "Route 5 Maare Tour" op bikemap.net).
Wij amuseren ons kostelijk, iedereen zit lekker op de fiets, Anke, Kira, Saskia kunnen de mannen aan en tempoverschillen worden simpel opgelost met een pauze bij de eerstvolgende afslag. Het weer is top, tegen de q18 graden, strak zonnetje, het thermo ondergoed is na 1 km al opgeborgen in de rugzak.
De route loopt enige tijd prallel en duikt dan onder de snelweg door, niet het toonbeeld van schoonheid, maar ach, snelwegen en fietsers moeten elkaar maar verdragen denk ik. Over " maar" gesproken, het Holzmaar (4) is de volgende tussenstop. Bij aankomst ronken de kettingzagen dus we fietsen maar even door naar de andere kant voordat we pauzeren met uitzicht op het Maar.
Onderaan bij het Pulvermaar
Na het Holzmaar is het weer stevig aanpoten over hoogvlaktes met zo af en toe een stevig dalletje en daarna weer strak omhoog. We naderen het gebied van de Alfbach. Bij Gillenfeld gaan we er daadwerkelijk overheen, een stroompie van 3x niks die 5 km verder ook weer een vulkaan doorkruist, de Strohner schlucht.
Verderop besluit onze route zo-Maar een Maar links te laten liggen. Maar met een kleine sidestep van de route weten we deze ook nog net mee te pakken. Het Pulvermaar (5) ligt diep in de kom en er moet ook weer flink gewerkt worden om terug te komen op de route.
Daarna weer omhoog naar het immerrather Maar (6), vreemd maar waar, hier hebben we het 6-e Maar. De 5-Maaren tour is blijkbaar rijker dan de tochtenbouwers konden vermoeden, zomaar een Maartje erbij...
Steile bosweggetjes en ruime velden blijven elkaar afwisselen, single track zit er vandaag helaas niet in, het zijn bijna allemaal brede paden en net iets te veel asfalt. De uitzichten op de hoogvlaktes van de Eifel zijn echter perfekt. Zeker omdat het zonnetje de temperatuur opjaagt tot tegen de 20 graden (sorry guys, gewoon thuis blijven, dat is altijd beter!).
We pakken nog even een laatste pauze en besluiten daarna de laatste draai van de route over te slaan. Het is al een uur of vier en deze en gene (nee, we noemen geen namen) zitten er toch bijna doorheen. Dus draaien we wat eerder terug naar de eerste drie Maaren en rijden nu dezelfde route terug omhoog. Dan blijkt de route terug toch best wel pttig te zijn...
Het laatste Maar draaien we nu echter links om en de laatste single track afdaling (100 meter down) zorgt voor gillende remmen en grote grijnzen.
Het terras pakt nog net zon dus wij een Weizen (met of zonder).
Hans kookt, wij eten. Niemand is helemaal kapot, maar na een paar biertjes is het na elven erg rustig in Nmshuscheid.
de 6 Maare tour, 55.3 km, laagste punt 375 m, hoogste punt 554 m, 1258 hoogtemeters, 5.5 uur gefietst
Zondag ochtend betalen we de rekening, die is fors voor 7 man (met dank aan de afhakers) maar we hebben het ervoor over. We hebben een top dag gehad en het is weer strak blauw dus op naar de volgende uitdaging. Deze keer de " Burgen-Schluchten-Maare" tour rondom Manderscheid. De tocht van gisteren heeft me geleerd dat er net een beetje teveel asfalt en brede paden in deze touren zitten, dus ik besluit de route aan te passen. We starten bij Meerfeld, steken door naar het dal van de Kleine Kyll en duiken dan bij Manderscheid op de route die we dan halverwege weer afsteken via de kleine Kylle, terug naar Meerfeld. En bij Meerfeld hebben ze, jawel, een Maar...
We fietsen hat Maar twee keer rond voordat we de juiste lijn naar de kraterrand hebben. Daar maakt Joost foto's van een kaal grasveld. De startbaan voor de parapenters. De kick komt wel op je af als je deze startbaan ziet, rennen met een chute achter je en dan voordat je gescrubt wordt door de dennen air pakken en zweven boven de krater.
Succes Joost, ik houd een wieltje aan de grond ;)
Zoals gezegd is de route deze keer meer "op de bonnefooi" ik rijdt 100% op de gps en dat levert boeiende tracks op. Af en toe volledig offroad, dwars door het bos of over een pad waar de afgelopen 5 jaar geen mens meer geweest is.
Via diverse zijdalen van de kleine Kyll en de Kleine Kyll zelf komen we uiteindelijk via een vet steile route boven bij Manderscheid om even later weer met een noodgang het dal van de Lieser in te duiken.
De burchten voorbij neemt de route een sidestep die zo steil is dat ieder normaal mens afstapt. Joost niet, die gaat door el lazert met fiets en al van het pad af.
Via Pantenburg steken we de hoogvlakte over en duikn, af en toe volledig off road, het dal van een zijbeek van de Lieser in.
Daar blijkt dat de zogenaamde topografische kaarten die Garmin in zijn nieuwste model meelevert toch niet zo topografisch zijn als gewenst. De paden die we nu ietsen staan er bij Hans niet meer op.
Via de Lieser (waar we nog even kijken waar de platoburgt 4WD zijn Waterloo vond) steken we oven naar de hoogvlakte aa de andere kant (stevig klimmen dus weer) en steken door naar het dal van de kleine Kyll
Via een fantastische afdaling komen we weer bij de Kleine Kyll en zien nu hoe de WW IV passage er bij laag water uitziet. Zwemmen is hier nu onmogelijk Ivo. Vliegen met boot ook Hans...
We steken nu door terug naar Meerfeld over de hoogvlaktes
En, als afsluiting, is daar weer een Maar, Het Windsborner Maar.
In Bettenfeld vinden we nog een mooie doorstek naar Meerfeld en ook nu weer eindigen we met een schillterende steile single track die ons direct terug brengt bij de auto. Omkleden en op naar het terras.
De zon is nog niet onder en uitzicht op het Meerfelder Maar
De vulkan topf,een topfertje
Gelukkig was er niets aan, dus jullie hebben allemaal de juiste keuze gemaakt, thuisblijven (-:)
Meerfeld Manderscheid tour, 58.5 km, laagste punt 236 m, hoogste punt 502 m, 1422 hoogtemeters, 6.5 uur
cu all, Menno
