Verslagen Wildwater

Het was alweer een tijdje geleden dat er genoeg regen was gevallen om op onze huisbeek te kunnen peddelen, daarom liep de spanning voor de feestdagen op met de weersverwachting. Een witte kerst zou het iig niet worden, maar er werd best neerslag aangekondigd, met kans op voldoende waterpeil op de dag voor kerst.

Daar werden Batavieren enthousiast van, en maakten een plan om de boven-Rur te gaan varen.

Na wat waarschuwingen over wegopbrekingen, bomen, een verbouwde stad en balken over de berenkuil durfden vijf Batavieren het aan, en troffen op de parkeerplaats bij de instap Reichenstein nog minsten een mens of vijftig die allemaal hun kerstcadeautje wilden innen. Voordat wij omgekleed en omgereden hadden was het merendeel al vertrokken. Bijna kregen we nog een lifter die zn vaarmaatjes had gemist en zonder telefoon niet kon bereiken, maar die vond hij vlak voor ons vertrek alsnog terug.

Erwin in de passage onder de eerste brug

Een aantal jaren geleden waren we zoals wel vaker met een groepje Batavieren op de BovenRur. Toen lag er onder de brug bij de glasfabriek een soort schansje in de buitenbocht, waar ik al vaker overheen gejumpt was. Dat vertelde ik aan Bart, en deed het hem nog eens voor. Achter mij deed Bart hetzelfde, maar stokte heel even op de schans. Direct daaronder liggen twee mooie surfgolven en een groot keerwater waar we meestal weer verzamelen. Bart kwam daar ook naar toe, maar met een vreemde blik in zijn ogen, alsof hij een natte broek had.

Dat bleek te kloppen, de bodem van zijn boot was bijna volledig opengescheurd (lees ook: Boven Rur 20170203)

Deze scheur heeft hij laten dichtlassen (en Lazarus begon aan zijn tweede leven) maar Bart voer er niet meer lekker in; dit seizoen heb ik zijn boot overgenomen. Dus moest ik die maar eens proberen bij deze gelegenheid.

Bram, ook in die passage onder de eerste brug

Voor de waterstand was de boot wat aan de grote kant, maar dat leek mij ook wel relaxed zo voor de feestdagen. De instap was met de nieuwe brug iets veranderd, er is nu een trapje naar beneden, en de peilschaal zit aan de andere oever. Die stond op 50-55 cm. De eerste meters waren even wennen, ik had de boot wel gepast maar niet afgesteld. Het was leuk om weer op de Rur te zijn, en met de anderen hadden we er flink plezier aan. De meeste stenen en bomen waren net als altijd, mijn bomenpassage was alweer gewoon vrij ;-)

eerste verblokking in het bos

Maar ergens ben ik waarschijnlijk toch over een flinke steen gehobbeld, want ik kreeg op enig moment ook zo'n blik als Bart jaren geleden had, en moest maar eens heel vlot hozen. En er kwam meer water uit dan begrijpelijk, wat mij deed vermoeden dat er een serieus lek in zat. Dat klopte helaas.

Het einde van Lazarus, of staat hij ooit nogmaals op?

Bram had gelukkig bitumentape bij zich, wat net groot genoeg was voor de scheur die midden onder op de bodem zat op een van de reparatielasnaden.

Dat heeft Bram keurig gefixt, en nog met een aansteker verwarmd voor betere hechting. Daarmee was de boot weer bruikbaar, en kon ik mijn tocht vervolgen. De waterstand was helaas toch te laag om helemaal zonder stenen te raken het eindpunt te bereiken. Bij de omdrager voor het wasbord had ik alweer zoveel water binnen dat deel twee vanaf de Perlbach voor mij niet meer verstandig was. Daarom ben ik maar naar het eindpunt gewandeld en heb later de boot opgehaald. 

Rust momentje aan de Perlbach instap

Erwin op de molenstuw aan het begin van het dorp

Op de Perlbach en in de stad heeft de rest zich ook best vermaakt, het ging bijna even snel als lopen. Onderweg kwam ik onze bijna-lifter nog tegen, hij was op de Perlbach gaan zwemmen en zn peddel kwijt. Jammer voor hem, maar wij hebben hem niet gemist.