Verslagen Vlakwater

Op zondag 28 augustus 2011 verzamelde acht grote en vier kleine Batavieren zich bij het clubhuis voor een tocht over de Linge en de Korne.  Het was licht bewolkt, er woei een weinig wind en de temperatuur was aangenaam, zeker voor acht uur ’s ochtends.  Drie Canadezen en twee soloboten werden op de trailer geladen en alle ingrediënten voor een gezellige tocht waren aanwezig.

© Kanoweb

We reden naar de brug bij Rumpt en zouden  van daar,  stroomopwaarts maar met de wind mee, naar het mooie stadje Buren varen.  Maar voor het zover was moest er eerst nog een reddingsactie uitgevoerd worden.
Onze zoon Thorsten had namelijk zijn plastic eendje, bedoelt om onderweg achter de kano meegesleept te worden, te water gelaten zonder het touwtje vast te houden. Recalcitrant als eenden zijn kunnen, dreef het beestje een behoorlijk eind de verkeerde kant op. Dit tot grote schrik en verdriet van Thorsten. Gelukkig kwamen Lex en Timon (de zoon van Ernst)  snel in actie, ze lieten de club-cocanoa te water en brachten eend ongedeerd weer terug bij zijn (haar?) eigenaar. 

Niet veel later dreven ook de overige boten in het water. De nieuwe Coleman-canadees van de club met Maarten, Yvon en hun zonen Casper en Joris aan boord; Paula, Thorsten en ik in onze canadees de ‘Drakkar’; Hans en Simone in een soloboot. Ernst voegde zich bij zijn zoon en Lex in de Cocanoa en we konden vertrekken. Of toch niet? Nee, Hans en Maarten ruilden eerst nog van boot en daarna gingen we echt op weg.

Iets later en met meer bewolking dan gepland voeren we de Linge op. Er was weinig stroming en niet veel wind en we peddelden vrolijk naar de pauzeplek een paar kilometer verderop. Daar picnicten we in een weiland en konden de kids zich even uitleven tot het begon te regenen. De druppels in onze koffie waren het teken om verder te varen. Hans en Yvon wisselde om gewichtige redenen van plaats, maar verder waren er geen significante wijzigingen in bootbezetting.

 We voeren rustig tussen de weilanden en maisvelden door, langs de achtertuinen van rustieke villa’s en passeerden mooie en minder mooie aangemeerde boten. Af en toe zagen we wat eenden (anders dan die van Thorsten) en Futen, een keer een roofvogel maar niets spectaculairs. 
De regen wisselde zich regelmatig af met de zon en over het geheel genomen was het prima kanoweer.  In twee Canadezen was regelmatig een paraplu-tent te zien met een kind er onder en regenjassen werden meermaals aan- en uitgetrokken.

© Joris Holdrinet

Gemoedelijk keuvelend kanoden we voort en de gezelligheid werd slechts onderbroken door enkele kleine ongelukjes.
 Eerst verloren de zonen van maarten en Yvon hun speelgoedbootje en iets later de paraplu. Een tijdje daarna leek het ernstiger, in de coleman zat  nog maar een kind in plaats van twee! We vreesden het ergste, maar gelukkig dook Joris daarna snel weer op onder het spatzeil van z’n vader. Tegen het einde van de tocht zaten er zelfs helemaal geen kinderen meer tussen Hans en Yvon in de coleman. Casper had de Drakkar geenterd voer de tocht met ons uit.

Aangekomen in Buren veranderde het wisselvallige weer in harde regen. Snel werden de kano’s opgeladen en met een heerlijke warme chocomel in cafe De Prins werd deze familietocht op de Linge en de korne afgesloten. Het was leuk en gezellig geweest!

Tenslotte toerden we weer terug naar Nijmegen. Daar werd al urenlang op de cocanoa gewacht door een geïnteresseerde koper.  Dat leverde op het eind van de dag nog een mooi tafereel op. De verkochte boot werd in een paardentrailer geladen waar hij minstens een halve meter uitstak. Dat zie je niet dagelijks op de weg.

Groet, Jack Stoop