Maandagavond heb ik me laten overhalen mee te doen met de Wintercup slalomwedstrijd in St. Oedenrode, op woensdag heb ik me nog niet ingeschreven en op vrijdagavond nadat Sanne me overtuigd heeft dat ik het de Dommel makkelijk moet kunnen varen, schrijf ik me laat op de avond alsnog in.
Zondagochtend om 09:00 aan het clubhuis opladen, Bart rijd, we doen nog een wisseltrucje met de staanders op de dakdragers en we zijn onderweg. Had ik mijn auto nu afgesloten ? Even terug om te controleren.... Ja, de auto was toch afgesloten.
Aangekomen bij de Hooidonkse Kano Club (HKC) krijg ik een indruk van wat me te wachten staat. Poortje 7 en 8 gaan voor mij een uitdaging worden..... Omkleden en instappen om eens te kijken hoe het allemaal voelt. Ik ben nu eenmaal alleen de vijver gewend en stromend water slalommen blijkt al gauw erg leuk te zijn, maar ook best lastig......
De wedstrijd start al snel, Bart moet als eerste van Start, ik als vierde en Sanne komt een paar deelnemers achter mij. Het gaat vrij goed tot ik bij poortjes 7 en 8 kom. Ik mis poortje 7 en kom hierdoor niet uit bij de volgende poortjes. Ik laat de gemiste poortjes voor wat ze zijn. Achteraf gezien is dit vanwege de 50 strafpunten per gemist poortje niet zo slim, maar dat kon mij even niet schelen, ik ben gefinished.
De tweede run ben ik aan het klooien met poortje 8, hierdoor mis ik natuurlijk 9 en 10. Vervolgens vaar ik nog wel poortje 11 en ga ik op zoek naar poortje 12.....
Helemaal de kluts kwijt en zonder dat ik weet hoe het kwam, ik ging op mijn dak. Ik had zo hard geoefend op eskimoteren maar toch grijp ik naar de lus..... Schrik, kou ?? Ik weet het niet..... Eenmaal op de kant snel mijn boot gehoosd en gaan klaarleggen voor de derde run. Die ging wel redelijk maar nog een uitdaging bij poortje 8. Ik besluit het anders aan te pakken en het lijkt best aardig te gaan. Ik kom in ieder geval weer aan de finish met volgens de uitslag maar twee gemiste poortjes. De vierde run ging weer veel minder goed. Sanne en Bart deden het natuurlijk veel beter, kijk voor de resultaten maar op de site van Maarten //www.kanoslalom.nl/94-wintercup-3
Ik heb me prima vermaakt deze dag. Ik sprak nog bekenden van een Schwalm tocht die ik vorig jaar met deze club heb meegevaren en even mee gekletst.
Al met al een erg leerzame ervaring, slalom varen op een stroompje blijkt nog best lastig en technisch voor mij in ieder geval nog uitdagend. Ik ga de volgende gelegenheid ook zeker weer mee, ik wil graag van die rode lantaarn af ;-)
Menno bedankt voor het lenen van je slalomboot ;-)
Patrick
Met de hoeveelheid sneeuw en de te lage waterstanden in de Ardennen was voor mij de week voor de wedstrijd duidelijk dat je voor leuk stromend water die dag niet in de België moest zijn. Gelukkig was er met de finale van de Wintercup een zeer leuk alternatief.
De druk op het water was in St. Oedenrode een stuk lager dan bij de Wintercup bij de Volmolen, maar door het uitgezette parcours was het zeker uitdagend. Bij St. Oedenrode hebben ze namelijk door het plaatsten van houten schotten in de stroming keerwaters gecreëerd. We hadden voorgenomen om ruim op tijd te gaan, zodat Patrick en ik konden wennen aan de stroming en de timing van de poortjes.
Uiteindelijk waren we wat later dan gepland daar, dus snel omkleden, boot in het water, instappen en het stapzeil dichtdoen. Dan kom ik tot de ontdekking dat ik mijn wildwaterspatzeil bij me heb, deze is dus veel te groot voor mijn slalomboot. Foutje...Dus in plaats van invaren ben ik bezig met het regelen van een passend spatzeil. Maarten had geen spatzeil bij zich, bij de HKC kon ik een spatzeil lenen. Deze was echter te klein. Gelukkig had Bart een extra spatzeil bij zich en heb ik 10 minuten voor de start van de wedstrijd een passend spatzeil.
Patrick en Bart hadden op dat moment het parcours al uitgebreid verkend. Ik heb snel een paar poortjes gevaren als warming-up en toen begon de wedstrijd. De eerste run heb ik hierdoor maar gebruikt om het parcours te verkennen. Dit ging natuurlijk niet goed. Op het eerste deel voor het eerste stuwtje had je nog wel de tijd om bij het uitvaren van het ene poortje te zoeken naar het volgende poortje.
Bij poortje 7 en 8 nam de stroming door de slim geplaatste houden schotten behoorlijk toe. Hierdoor miste ik poortje 8. Net als Patrick had ik zoiets van laat dat poortje maar zitten. Het probleem (of de uitdaging ) bij slalomvaren is dat als je een foutje maakt bij een poortje, je niet goed uitkomt bij het volgende poortje en fouten zich hierdoor blijven opstapelen.
De tweede run ging bij mij al een stuk beter, inmiddels kende ik de volgorde van de poortjes en haalde ik ze allemaal. Al waren er nog best veel poortjes die ik aantikte of slechts met veel moeite haalde. Twee strafseconden voor het aantikken van een poortje is echter een stuk minder dan de vijftig strafpunten voor het missen van een poortje.
Tijdens de derde run begon het voor mij echt te voelen als slalomvaren in plaats van overleven van poortje naar poortje. Dit is een heerlijk gevoel. Mijn laatste run begon ik te snel, waardoor ik in de tweede helft van het parcours door vermoeidheid en minder concentratie foutjes ging maken. Het is moeilijk om de balans te vinden tussen vaarsnelheid, timing van de poortjes en uithoudingsvermogen.
Al met al was het weer een hele leuke dag, Patrick en ik hebben veel geleerd van de aanwijzingen van Bart en het kijken naar de top-vaarders. Bij deze wedstrijd heb ik nogmaals ondervonden dat slalomvaren op stromend water veel leuker en uitdagender is dan op vlak water. Het is ook een hele goede training voor wildwater. Ik kijk nu al uit om binnenkort in St. Oedenrode te gaan trainen en in de volgende slalomwedstrijd.
Maarten, bedankt voor de organisatie!
Sanne
