Dutch Playboating Challenge 2003
Het is de maandag voor de DPC. Gezien de langdurige afwezigheid van depressies heb ik besloten zelf maar voor slecht weer te zorgen. Ik heb besloten dat ik in een post-Alpen-depressie zit. We hebben een paar weken heerlijk gevaren in de Alpen; veel water aan de Dora Baltea, weinig water aan de Durance, maar overal lekker varen en veel lol. Eenmaal terug in Nederland wordt ik direct weer opgeslurpt door werk, werk en werk. De dagen en weken vliegen voorbij zonder dat er in de weekeinden of 'savonds ook maar een meter gevaren wordt. Hohen Limburg is nog steeds niet open en alle andere speelplekken staan zo'n beetje droog. Het vlakke water van Nederland e.o. trekt me ook totaal niet. Nu al 5 weken niet meer in een boot gezeten. Zelfs de seizoensopening van de club is onvoldoende reden om in de boot te stappen. Waar moet dit heen?
Dan zie ik het programma van de DPC; vrijdag om 19.00 uur beginnen en dan door tot zondagmiddag 17.00 uur! Zijn ze helemaal besode......! Alsof ik niets beters te doen heb. Mijn hele weekeinde naar de knoppen! Hoezo uitrusten? Op woensdag heb ik zelfs al besloten niet te gaan, Saskia zit ook niet te springen om een heel weekeinde daar rond te hangen. Wij gaan de DPC 2003 dus afzeggen. Een echte post-Alpen dip dus!
Donderdag begint gelukkig de rede weer wat terug te komen en gaat de kogel door de kerk. HEt is toch van de zotte om je te laten regeren door je werk en je behoefte om thuis uit te rusten, geen gezeur, gewoon gaan en varen kreng!
Zo gezegd, zo gedaan, enige concessie is de vrijdagavond, dat lukt vanuit werk (bla, bla, bla) echt niet.
Eenmaal in Oss aangekomen zien we weer alle bekende gezichten, staat de schans weer opgesteld, hangt de red-bull-bal weer boven het water en ligt de Tow-boat te hunkeren aan de kant.
Wij beginnen met een oefenrondje achter de boot. Boot en vaarders doen een moderne variant van de ouderwetse indianen-overval. Ronkent omcirkelt de Tow-boat een groepje van 5 rodeo-ers waarvan er steeds eentje de stoute schoenen aantrekt en probeert in de hekgolf van de boot een paar fraaie moves te maken.
Ik zit in team 1 en al gauw blijkt dat een oefenrondje geen overbodige luxe is. Het duurt even voordat we de juiste aanvaarhoek en de juiste afstand, of beter gezegd: nabijheid, gevonden hebben. De eerste paar keer zetten we de surf aan maar worden binnen de kortste keren over de hekgolf heen gespoeld. Oude brandingervaringen komen weer boven en na een paar spoelpartijen lukt het surfen en wordt voorzichtig een eerste spin uitgeprobeerd. Dan is ons oefenrondje voorbij.
Parallel aan de oefenruns starten andere teams met de flatwater performance, zo wordt de tijd maximaal benut.
Dan zijn wij aan de beurt voor de flatwater performance. Voor mijzelf had ik al besloten niet mee te doen, ik maak toch niets klaar dus waar zou ik moeite voor doen. Toch sta ik opeens met boot onder aan de schans. Coen ligt al klaar in de veronderstelling dat ik toch niet ga starten. "Coen, zullen we samen naar beneden gaan?" Even later geef ik Coen een hand en getween zetten we af. Door het snelheidsverschil tussen de boten draaien we acuut 90 graden en landen we bovenop elkaar in het water. Coen wordt zowat met boot en al in de modderige bodem gedrukt.
Deze entry-move is nog niet eerder vertoond en moet wel een leuk aantal punten van de jury opleveren. Na een korte check of Coen er ook schadevrij is afgekomen ga ik door met het parcours. De double pump waarmee ik de rock-splat inzet mislukt tragisch. Uiteindelijk besluit ik maar tot een stern-stall waarmee ik de voorpunt uiteindelijk tegen hen "rotsje" plak. In ieder geval een punt.
De cartwheels richting de bal zijn van hetzelfde kaliber; roestig en zonder enige dynamiek, de bal blijft dan ook roerloos hangen. Ook hier besluit ik maar weer tot de enige truc die lukt, een stern-stall. Daarmee tik ik uiteindelijk de bal aan en kan ook daar weer een puntje noteren.
De barkruk, een blok hout op pootjes waar je iets leuks mee moet doen, wordt moeizaam geattaqueerd en nadat voor- en achterpunt er lang gezwiept zijn kan ik me op mijn afsluitende vrije figuren storten.
Ook hier weet ik niet veel beters te verzinnen dan een, je raadt het al, stern-stall in het aangezicht van de jury die half clean (1 handje los van het stuur) wordt uitgevoerd. De jury probeert mij te verleiden tot een full-clean met beide handen los van het stuur, daar dek ik echter niet aan, mijn roestige heupen geven totaal geen vertrouwen in een succesvolle handrol, die peddel laat ik dus mooi niet los. Gelukkig, het zit erop, weg van al dat publiek.
Achteraf blijkt mijn mening niet overeen te komen met die van de jury, hoe slecht het ook ging, ik sta toch nog op de 15-e plaats. Ook Coen zijn run was zeker niet vlekkeloos en hij staat zelfs 11-e. Dan moet die entry-move van ons wel heel veel punten opgeleverd hebben!
In de pauze wordt vanaf de veerpont (waar ze dat ding vandaag gehaald hebben, geen idee, voor het uitzicht op de wedstrijd middenop de Ossener trekvaart is het echter een gouden greep omdat de boten nu op nog geen 10 meter afstand voorbij komen razen) een trampo-experience gehouden: hoe kom ik zo gek, hard of lawaaierig mogelijk via een trampoline in het water terecht. Dat kan natuurlijk ook vlak achter elkaar aan. Dan blijkt echter een wildwatervaarder een individualist met improviserend vermogen te zijn, tijdens de aanloop was meestal de afspraak over de opeenvolgende springrichting reeds vergeten en moest vlak voor of tijdens het afzet moment nog gecorrigeerd worden om een hardhandige samenstoot in het water te kunnen voorkomen. Vandaar dus dat er steeds maar n rodeoer tegelijk achter een towboat mag.
Dan is het tijd voor heat n van de wedstrijd achter de towboat. We zitten weer in de eerste groep. Ter afleiding ende vermaeck hebben ze achterin twee lieftallige red-bullekes gezet die je, tegen de tijd dat je net aan je spin wilt beginnen, een blikje red-bull in je vingers douwen.
Dat is best bedoeld hoor, je krijgt er zelfs een extra punt voor van de jury, maar mijn vingers hebben echter als primaire taak peddelbediening en dat schiet er nu toch bij in. Een Flat-om in plaats van een Flat-spin zijn het gevolg. Ik ben gelukkig niet de enige, menig vaarder pakt overmoedig het blikje aan om deze tijdens de direct daaropvolgende eskimorol weer te verliezen. Casper heeft het wel door, hij pakt snel het blikje aan, gooit het weg en gaat door met het sprokkelen van punten door zoveel mogelijk verschillend rodeo moves in de hekgolf te maken. Keer op keer is hij in staat om een frontsurf, cutback, spin, backsurf, spin, frontsurf en cartwheel-achtig-iets op elkaar te laten volgen. Ikzelf kom meestal niet verder dan frontsurf, cutback, spin, backsurf en weg.
Mayke en Saskia hebben de eerste paar pogingen ook moeite om op de golf te komen, je moet werkelijk heel krap naast de boot aanvaren om niet hopeloos peddel-sleurend door de golf achter gelaten te worden. Zitten ze na een paar pogingen eenmaal op de golf, dan zijn de halve spinnen, backsurfs en blikje-eskimorol bewegingen snel gemaakt. Zeker als ze net aan de buitenkant van de hekgolf kort tegen de boot aan surfen, blijven ze heerlijk plakken en is een spin of backsurf snel gemaakt.
Het einde van de middag nadert en de officile runs achter de boot zijn voorbij. Organisatoren en jury mogen zich nu in een gezamenlijke run uitleven achter de Towboat die voor deze gelegenheid alleen maar toegankelijk is voor organisatie en babes. Ik kom er niet tussen om vanaf de boot te filmen. Saskia wel. Dat levert uiteindelijk mooie filmbeelden op van vooral Rene Boom die verzoeknummers uitvoert op de hakgolf. Waar een beetje vrouwelijke aandacht al niet goed voor is. Je kunt wel zien dat zij het vaker gedaan hebben want Helix en "Kelly"-roll worden keurig gedemonstreerd.
Die avond zijn de finales van de Flatwater experience. Hier geeft, naast de tentoongespreide moves, vooral de originaliteit van de performance de doorslag. Na de finale springen we in de auto om lekker in ons eigen bed te kunnen slapen. Naar later blijkt terecht want Coen en Mayke hebben de halve nacht gevechten op bloed-of-dood moeten leveren met hordes bloeddorstige osser insecten.
De volgende dag is de 2-e run achter de speedboot en ook nu moeten we als eerste het water in. Als enige in mijn run heb ik snel de slag te pakken en weet iedere keer dat de boot voorbij komt in de hekgolf terecht te komen en mijn moves te maken. Jarenlange oefening met frontsurfen (vroeger wisten we niet beter dan dat,dat, samen met de loop, de ultieme moves waren) betaalt zich nu toch terug. Ik heb veel surftime en laat de andere deelnemers in mijn manche machteloos achter. Meestentijds missen ze de golf of worden er na de eerste beweging al uit gezet. I am hot (-;) Of zouden die anderen allemaal uitgeput zijn door nachtelijke strafexpedities van de muggen? Of zijn er nog heel andere wilde zaken die ossener nacht gebeurd?
Jammer dat er toch nog veel deelnemers over zijn die van alle rodeo bewegingen veel meer kaas gegeten hebben dan ik. Het is vooral mooi om te zien hoe makkelijk en trefzeker Lianne, Casper, Niels, Jaap, Remi en Paul hun moves maken.
Uiteindelijk gaan er 5 mannen en 3 vrouwen door naar de finale. Die wordt gehouden achter de speedboot, maar dan wel met de sleeplijn. Nu gaat het erom de mooiste move met de meeste "air" te maken. Steeds als de boot voor de veerpont langs komt wordt er een schitterende jump met move gemaakt. Meestal gevold door een stevige platte-bek-smakker.
Daarmee wordt bepaald wie de uiteindelijke winnaar wordt.
Al met al was het een heerlijk weekeinde met schitterend weer, veel leut en een perfecte organisatie. Sjuul, Oskar en Toine bedankt!
Prestaties van de Batavieren:
- Saskia Hoeksema: 4-e bij de dames (op 2 punten na de finale gemist)
- Mayke Rensen: 6-e bij de dames
- Coen Graven: 29-e
- Menno van Renswoude: 11-e
Menno
