Sault-Brénaz, voor velen een tussenstop op weg naar...., voor mij een naam als Holibo, "een leuke slalombaan" maar niet iets waar je 8 uur (best case, kale reistijd vanuit Lent) voor gaat rijden. En als je al zover rijdt, dan kun je ook echte rivieren varen. Vooroordelen, vooroordelen :)
Deze september is er geen Alpen-rivier te varen maar wordt er in de Morvan wel water losgelaten op de Cure en de Chalaux. Wij hebben tijd en zijn echt toe aan een beetje wildwater.
Bas, Erwin en ik sluiten aan bij een team van Willebroek, Nirjhara en HKC om dat weekeinde de Cure en de Chalaux te varen. De meesten gaan terug, maar wij, inclusief Mark, Els en Andoni gaan door naar alternatieve locaties. Ik kan tot en met vrijdag wegblijven, zaterdag heb ik pas weer verplichtingen in Nederland. Vooraf vliegen er diverse wilde suggesties rond, Noguera Pallaresa wordt zelfs genoemd. Uiteindelijk blijkt dat er geen enkele serieuze rivier in Frankrijk zoveel water heeft dat het de reis waard is. Op naar de artificiële parcoursen!
Het wordt Sault-Brénaz, vanuit de Morvan nog maar 3 uur rijden.
Maandagochtend 10 uur scheiden onze wegen van de laatste terugrijders, pakken we nog een paar broodjes bij de plaatselijke bakker en vertrekken uit het stille dorpje Lormes (een van de drukkere plekken in de Morvan :), wat is het hier stil!
Door het glooiende heuvellandschap, bossen en weilanden met heggetjes en kuddes koeien zakken we af naar het vlakke land zuidelijk van de Morvan. Daar zitten we dan al snel op de geldslurper: "de Peage". Voor een gevoelsmatig heel kort stuke richting Sault-Brénaz tikken we 20 euro af en snappen waarom Mark met zijn bus (dubbel tarief) rustig aan binnendoor rijdt, maar wij willen vandaag nog een stevig stukje varen.
Half 2 rijden we de camping van de slalombaan op, de zon schijnt overvloedig. De omgeving verbaast me. Bij een "slalombaan bij Lyon" heb ik altijd een "urban" gevoel gehad. Het tegendeel is waar: midden in de Rhône ligt een oud stuweiland in een groene oase. De Oostelijke wand van het Rhône-dal is steil en toont mooie rotsbanden die in de avondzon vuurrood kleuren.
De entree is relaxed, het is duidelijk buiten seizoen, alles is niet zo belangrijk en kan later wel een keer geregeld worden. Bas is ook net aangekomen. We werpen de tent, kopen een koffie en regelen een vaar-sticker voor de dag.
Tegen half drie zijn we er klaar voor en beginnen onze eerste run. Vanuit de tent is het hooguit 100 meter lopen naar de instap en de uitstap is net 50 meter weg. Op de baan zijn brandweermannen aan het oefenen in alles wat Gerben ons ook heeft aangeleerd. Ze zitten ons niet in de weg en als er al een "conflict of interests" is, dan hebben ze altijd een verkeersregelaar vooraan staan die zorgt dat je niet middenin een reddingsactie terecht komt.
Apenrots
De baan begint met een groot bassin waar het water van de hoge Rhône (boven de stuw) wordt ingelaten. Een grote berg bubbels is het resultaat en een lekker plek om je bootgevoel te testen, vooral niet opkanten, het water komt namelijk van onderen. Even verderop krijgt het echter voorwaartse snelheid, dus dat is toch wel even opletten.
De eerste passage is een lange vlakke chute met voorin 2 strakke keerwaters en daarna twee hele lange. Het is even wennen aan de snelheid maar dan zurft het heerlijk op tempo naar de overkant. Erwin heeft deze dag nog wat moeite om straks over te surfen, maar laat de volgende dagen zien dat hij met zijn lange boot een serieus voordeel heeft tegenover Bas en mijzelf.
Hierna volgt de eerste echte vernauwing met stevige wals en daarachter een mooie speelgolf. Een van onze favorieten, goed voor minuten lang surfen. De Wals voorin heeft ook zijn charmes, maar vooral om weer even te wennen aan druk en snelheid. Ik heb niet de pretentie hier enige serieuze move met mijn loki te kunnen maken, ik steek over en weer terug, daar blijft het bij.
Hierna wordt het wat relaxter met een serie hele mooie slalom passages, S-bochten, strakke keerwaters, kussens, bochtstromingen, alles erop en eraan, we hebben het kostelijk naar ons zin.
Na dit lange rustigere stuk komt een grote glijer ("de chute") met links en rechts super keerwaters, erachter een vet groot blok in de hoofdstroom en overal bubbelend en denderend water. Als ik hem al niet had, dan zou ik er een natte broek van krijgen. Vooral het keerwater links is super om er strak in te knallen, het boortje te proberen te halen en dan over te steken. Het keerwater zelf heeft een sneltreinvaart omhoog, dus als je niet direct door wilt, dan is het hard werken om er vol achteruit peddelend in te blijven liggen. Zeker al je er niet alleen ligt :)
Deze grote klotsbak dendert rechtdoor, links langs dat grote rotsblok om op einde naar rechts te gaan waar je dan een drietal walzen tegenkomt, de eerste is schuin met een hoek erin, de volgende 2 zijn rechttoe rechtaan in het midden van de stroom. Hier verbrengen we 50% van onze tijd met surfen en (pogingen tot) iets anders.
Einde dag komen Mark, Els en Andoni toe, zij gaan vandaag niet meer varen. Die avond koken Els en Andoni een lekkere wrap-maaltijd. Moe en voldaan zakken we de nacht in.
Dinsdagochtend neemt Mark Bas en mijzelf mee op toer over het stuweiland naar de bakker aan de overkant in het dorp. Terug bezichtigen we een potentiële clublokatie (het oude stuw besturingsgebouw) en komen achterom terug op de camping en de baan. Blijkbaar ook de route waar in het verleden in de zomer met scooters vanaf de dijk gespot werd waar goodies te halen waren waarna nachtelijke roofexpedities volgden. We zitten duidelijk in het laagseizoen :)
Het voordeel van kamperen aan een slalom-baan is het omrijden. Niet dus!
Na een langdurig ontbijt in de zon vertrekken we tegen elf uur eindelijk eens naar de baan. Niemand heeft haast, je weet toch wel dat je na een paar uur spelen helemaal kapot bent en nodig toe aan rust.
We doen dezelfde drill, bovenin strakke keerwater hoofdstroom surfs, dan een drop omlaag om daarna uren te surfen :) Halverwege wat techniek oefeningen en daarna de chute nar beneden, keerwater links, knallen naar de overkant en dan weer door naar de drie speelwalsen op het einde. Iedere run kost ons 1 tot 1.5 uur en na twee runs zijn we op. Bootjes aan de kant, ui\t- en omkleden en eten, rusten, en verder :)
Redelijk kapot gespeeld gaan we weer verder voor de middag run. Achteraf gezien hebben we ongeveer 5 uur speeltijd per dag gepakt en dat beginnen mijn spieren te merken. Einde dag doen we een eskimoteer training voor Els en Andoni. Ze komen beiden overeind maar zullen tussen de oren nog wel het een en ander moeten afstoffen om ook in real-life dezelfde resultaten te boeken :)
Woensdag begint vergelijkbaar, een stevige run vanaf een uur of elf, strak zonnig. Tegen tweeën pauzeren we en begin het te regenen. Die is van korte duur en de hele middag varen we in de volle zon. Einde dag zijn mijn spieren wel helemaal op, alles doet pijn.
eenmaal beneden verzinnen we iedere keer weer een reden om toch weer een extra run te maken. Mark besluit zelfs een kindercursus extra te begeleiden omdat de instructeur hem niet zint.... Het grootste deel van de groep vaart/zwemt gillend de heftigste passages af. Mark neemt de laatst overgebleven pubers als vlotje mee naar beneden. Ook dat is geen onverdeeld genoegen, ze zijn hem wel eindeloos dankbaar. Ik verzorg het bier langs de kant :)
In het dorp is er recent een restaurant geopend. We lopen die avond erheen. Helaas, "woensdag, dan doen we alleen lunch en 'avonds zijn we dicht". Gelukkig weet de eigenaresse een alternatief en even later zijn we met twee auto's op weg. We eten uiteindelijk uitstekend in een iets luxer restaurant dan verwacht maar zijn toch voor 35 euro pp klaar.
Donderdagochtend rijden Erwin, Bas en ik terug naar Nederland. Mark, Els en Andoni gaan nog een paar daagjes door.
Greetz, Menno
